Wederpartij
Wat is een tegenpartij?
Een tegenpartij is de andere partij die deelneemt aan een financiële transactie, en elke transactie moet een tegenpartij hebben om de transactie te laten doorgaan. Meer specifiek moet elke koper van een actief worden gekoppeld aan een verkoper die bereid is te verkopen en vice versa. Bijvoorbeeld, de tegenpartij om een optie zou koper een optie schrijver. Bij elke volledige transactie kunnen meerdere tegenpartijen betrokken zijn (bijvoorbeeld een aankoop van 1.000 aandelen wordt ingevuld door tien verkopers van elk 100 aandelen).
Tegenpartijen uitleggen
De term tegenpartij kan verwijzen naar elke entiteit aan de andere kant van een financiële transactie. Dit kunnen deals zijn tussen individuen, bedrijven, overheden of welke andere organisatie dan ook. Bovendien hoeven beide partijen niet op gelijke voet te staan met betrekking tot het type betrokken entiteiten. Dit betekent dat een individu een tegenpartij kan zijn bij een bedrijf en vice versa. In alle gevallen waarin aan een algemeen contract wordt voldaan of een uitwisselingsovereenkomst plaatsvindt, wordt de ene partij als de tegenpartij beschouwd of zijn de partijen tegenpartijen van elkaar. Dit geldt ook voor termijncontracten en andere contracttypes.
Een tegenpartij introduceert tegenpartijrisico in de vergelijking. Dit is het risico dat de tegenpartij het einde van de transactie niet kan nakomen. Bij veel financiële transacties is de tegenpartij echter onbekend en wordt het tegenpartijrisico beperkt door het gebruik van clearingfirma’s. In feite weten we bij typische beurshandel nooit wie onze tegenpartij is bij een transactie, en vaak zullen er meerdere tegenpartijen zijn die elk een deel van de transactie uitmaken.
Belangrijkste leerpunten
- Een tegenpartij is gewoon de andere kant van een transactie – een koper is de tegenpartij van een verkoper.
- Een tegenpartij kan deals tussen individuen, bedrijven, overheden of een andere organisatie omvatten.
- Tegenpartijrisico is het risico dat de andere kant van de transactie het einde van de transactie niet kan nakomen. Bij veel financiële transacties is de tegenpartij echter onbekend en wordt het tegenpartijrisico beperkt door het gebruik van clearingfirma’s.
Soorten tegenpartijen
Tegenpartijen bij een transactie kunnen op verschillende manieren worden geclassificeerd. Een idee hebben van uw potentiële tegenpartij in een bepaalde omgeving kan inzicht geven in hoe de markt waarschijnlijk zal handelen op basis van uw aanwezigheid / orders / transacties en andere vergelijkbare handelaren. Hier zijn slechts een paar goede voorbeelden:
- Retail : dit zijn gewone individuele beleggers of andere niet-professionele handelaars. Ze kunnen handelen via een online makelaar zoals E-Trade of een stemmakelaar zoals Charles Schwab. Detailhandelaren worden vaak gezien als gewenste tegenpartijen, aangezien wordt aangenomen dat ze minder geïnformeerd zijn, over minder geavanceerde handelsinstrumenten beschikken en bereid zijn om tegen het bod te kopen en te verkopen tegen het bod.
- Market Makers (MM): De belangrijkste functie van deze deelnemers is het verschaffen van liquiditeit aan de markt, maar ze proberen ook winst uit de markt te halen. Ze hebben een enorme marktmacht en zullen vaak een substantieel deel uitmaken van de zichtbare biedingen en aanbiedingen die in de boeken worden weergegeven. Winstenworden behaalddoor liquiditeit te verschaffen en ECN kortingen teinnen , en door de markt te bewegen voor meerwaarden wanneer de omstandigheden dit vereisen, kan winst worden behaald.
- Liquiditeitshandelaren: dit zijn niet-marktmakers die over het algemeen zeer lage vergoedingen hebben en dagelijkse winsten behalen door liquiditeit toe te voegen en de ECN-kredieten vast te leggen. Net als bij marketmakers kunnen ze ook meerwaarden behalen door te worden ingevuld op het bod (bod) en vervolgens orders op het bod (bod) te plaatsen tegen de binnenprijs of buiten de huidige marktprijs. Deze handelaren hebben misschien nog steeds marktmacht, maar minder dan marktmakers.
- Technische handelaren: in bijna elke markt zullen er handelaren zijn die handelen op basis van grafiekniveaus, of het nu gaat om marktindicatoren, ondersteuning en weerstand, trendlijnen of grafiekpatronen. Deze handelaren letten op het optreden van bepaalde omstandigheden voordat ze in een positie stappen; op deze manier is het waarschijnlijk dat ze de risico’s en voordelen van een bepaalde transactie nauwkeuriger kunnen definiëren. Op algemeen bekende technische niveaus kunnen de liquiditeitshandelaren en DMM technische handelaars worden. Hoewel niet altijd op de verwachte manier, kan DMM ten onrechte technische niveaus activeren, wetende dat grote groepen handelaren hierdoor zullen worden getroffen, waardoor grote hoeveelheden aandelen worden omgewisseld. (Lees meer in onze technische analysestrategieën voor beginners.)
- Momentum-traders: er zijn verschillende soorten momentum traders. Sommigen zullen meerdere dagen bij een momentumaandeel blijven (hoewel ze het alleen intraday verhandelen), terwijl anderen zullen screenen op “aandelen in beweging”, voortdurend in een poging om snelle scherpe bewegingen in aandelen vast te leggen tijdens nieuwsgebeurtenissen, volume- of prijsstijgingen. Deze handelaren verlaten doorgaans wanneer de beweging tekenen van vertraging vertoont. (Dit type strategie vereist gecontroleerde besluitvorming, waarbij een voortdurende verfijning van entry- en exit-technieken vereist is, lees Momentum Trading met Discipline.)
- Arbitragers : met behulp van meerdere activa, markten en statistische hulpmiddelen proberen deze handelaren inefficiënties op de markt of tussen markten uit te buiten. Deze handelaren kunnen klein of groot zijn, hoewel bepaalde soorten arbitragehandel grote hoeveelheden koopkracht vereisen om volledig te profiteren van inefficiënties. Andere soorten “arbitrage” kunnen toegankelijk zijn voor kleinere handelaren, zoals bij het omgaan met sterk gecorreleerde instrumenten en kortetermijnafwijkingen van de correlatiedrempel.
Tegenpartijen bij financiële transacties
In het geval van een aankoop van goederen in een winkel, zijn de koper en de detailhandelaar tegenpartijen bij de transactie. In termen van financiële markten zijn de obligatieverkoper en de obligatiekoper tegenpartijen.
In bepaalde situaties kunnen er meerdere tegenpartijen bestaan naarmate een transactie vordert. Elke ruil van fondsen, goederen of diensten om een transactie te voltooien, kan worden beschouwd als een reeks tegenpartijen. Als een koper bijvoorbeeld online een detailhandelproduct koopt om naar zijn huis te worden verzonden, zijn de koper en de detailhandelaar tegenpartijen, evenals de koper en de bezorgdienst.
In algemene zin: elke keer dat een partij geld of waardeartikelen levert in ruil voor iets van een tweede partij, bestaan er tegenpartijen. Tegenpartijen weerspiegelen het dubbelzijdige karakter van transacties.
Tegenpartijrisico
In de omgang met een tegenpartij is er een aangeboren risico dat een van de betrokken personen of entiteiten zijn verplichting niet nakomt. Dit geldt met name voor over-the-counter (OTC) -transacties. Voorbeelden hiervan zijn het risico dat een verkoper een goed of dienst niet levert nadat de betaling is verwerkt, of dat een koper geen verplichting zal betalen als de goederen eerst worden geleverd. Het kan ook het risico inhouden dat een partij zich terugtrekt uit de deal voordat de transactie plaatsvindt, maar nadat een eerste overeenkomst is bereikt.
Voor gestructureerde markten, zoals de aandelen- of termijnmarkten , wordt het financiële tegenpartijrisico beperkt door de clearinginstellingen en beurzen. Wanneer u een aandeel koopt, hoeft u zich geen zorgen te maken over de financiële levensvatbaarheid van de persoon aan de andere kant van de transactie. Het verrekenkantoor of de beurs treedt op als tegenpartij en garandeert de aandelen die u hebt gekocht of het geld dat u van een verkoop verwacht.
Het tegenpartijrisico kreeg meer zichtbaarheid in de nasleep van de kredietrating om credit default swaps (CDS) te verkopen (schrijven) aan tegenpartijen die bescherming wilden tegen wanbetaling (in veel gevallen op CDO tranches). Toen AIG geen aanvullend onderpand kon storten en wegens verslechterende referentieverplichtingen middelen moest verstrekken aan tegenpartijen , heeft de Amerikaanse overheid hen gered.
Zie onze Inleiding tot Conunterparty Risk voor meer informatie over dit onderwerprisico.