Tegenpartijrisico
Wat is tegenpartijrisico?
Tegenpartijrisico is de waarschijnlijkheid of waarschijnlijkheid dat een van de bij een transactie betrokken personen zijn contractuele verplichting niet nakomt. Tegenpartijrisico kan bestaan bij krediet, beleggings- en handelstransacties.
Belangrijkste leerpunten
- Tegenpartijrisico is de waarschijnlijkheid of waarschijnlijkheid dat een van de bij een transactie betrokken personen zijn contractuele verplichting niet nakomt. Tegenpartijrisico kan bestaan bij krediet, beleggings- en handelstransacties.
- De numerieke waarde van de kredietscore van een lener weerspiegelt het niveau van het tegenpartijrisico voor de uitlener of schuldeiser.
- Beleggers moeten het bedrijf dat de obligatie, aandelen of verzekeringspolis uitgeeft, overwegen om te beoordelen of er sprake is van wanbetaling of tegenpartijrisico.
Inzicht in tegenpartijrisico
Bij alle financiële transacties bestaat het tegenpartijrisico in verschillende mate. Tegenpartijrisico wordt ook wel wanbetalingsrisico genoemd. Het standaardrisico is de kans dat bedrijven of individuen niet in staat zullen zijn om de vereiste aflossingen op hun schuldverplichtingen te doen. Kredietverstrekkers en investeerders lopen bij vrijwel alle vormen van kredietverlenging het risico van wanbetaling. Tegenpartijrisico is een risico waarmee beide partijen rekening moeten houden bij de beoordeling van een contract.
Tegenpartijrisico en risicopremies
Als de ene partij een hoger risico op wanbetaling heeft, wordt meestal een premie aan de transactie gekoppeld om de andere partij te compenseren. De premie die wordt toegevoegd vanwege tegenpartijrisico wordt een risicopremie genoemd.
Bij particuliere en commerciële financiële transacties worden kredietrapporten vaak door crediteuren gebruikt om het kredietrisico van de tegenpartij te bepalen. Kredietscores van leners worden geanalyseerd en gecontroleerd om het risiconiveau voor de crediteur te meten. Een kredietscore is een numerieke waarde van de kredietwaardigheid van een persoon of bedrijf, die is gebaseerd op vele variabelen.
De kredietscore van een persoon varieert van 300 tot 850, en hoe hoger de score, hoe financieel betrouwbaarder een persoon wordt geacht te zijn voor de schuldeiser. Numerieke waarden van kredietscores worden hieronder vermeld:
- Uitstekend: 750 en hoger
- Goed: 700 tot 749
- Redelijk: 650 tot 699
- Matig: 550 tot 649
- Slecht: 550 en lager
Veel factoren zijn van invloed op een kredietscore, waaronder de betalingsgeschiedenis van een klant, het totale bedrag aan schuld, de lengte van de kredietgeschiedenis en het kredietgebruik, het percentage van het totale beschikbare krediet van een lener dat momenteel wordt gebruikt. De numerieke waarde van de kredietscore van een lener weerspiegelt het niveau van het tegenpartijrisico voor de uitlener of schuldeiser. Een kredietnemer met een kredietscore van 750 zou een laag tegenpartijrisico hebben, terwijl een kredietnemer met een kredietscore van 450 een hoog tegenpartijrisico zou dragen.
Als de kredietnemer een lage kredietscore heeft, zal de kredietgever waarschijnlijk een hogere rente of premie in rekening brengen vanwege het risico dat de schuld in gebreke blijft. Creditcardmaatschappijen rekenen bijvoorbeeld rentetarieven van meer dan 20% aan voor mensen met lage kredietscores, terwijl ze tegelijkertijd 0% rente bieden aan klanten met een uitstekende kredietwaardigheid of hoge kredietscores. Als de lener 60 dagen of meer achterstallig is bij het betalen of de kredietlimiet van de kaart overschrijdt, hanteren creditcardmaatschappijen gewoonlijk een risicopremie of een ” boeterente “, waardoor de rente van de kaart jaarlijks meer dan 29% kan bedragen.
Beleggers moeten het bedrijf dat de obligatie, aandelen of verzekeringspolis uitgeeft, overwegen om te beoordelen of er sprake is van wanbetaling of tegenpartijrisico.
Risico van tegenpartij bij beleggingen
Financiële beleggingsproducten zoals aandelen, opties, obligaties en derivaten brengen tegenpartijrisico met zich mee. Obligaties worden beoordeeld door agentschappen, zoals Moody’s en Standard and Poor’s, van AAA tot junk bond-status om het niveau van het tegenpartijrisico te meten. Obligaties met een hoger tegenpartijrisico leveren hogere opbrengsten op. Bij een minimaal tegenpartijrisico zijn de premies of rentetarieven laag, zoals bij geldmarktfondsen.
Een bedrijf dat rommelobligaties aanbiedt, heeft bijvoorbeeld een hoog rendement om beleggers te compenseren voor het extra risico dat het bedrijf zijn verplichtingen niet nakomt. Omgekeerd heeft een Amerikaanse staatsobligatie een laag tegenpartijrisico en daarom; hoger gewaardeerd dan bedrijfsschulden en junk-obligaties. Treasuries betalen echter doorgaans een lager rendement dan bedrijfsschulden, aangezien er een lager risico op wanbetaling bestaat.
Voorbeelden van tegenpartijrisico
Wanneer het tegenpartijrisico verkeerd wordt ingeschat en een partij in gebreke blijft, kan de dreigende schade ernstig zijn. Zo was het in gebreke blijven van zo veel collateralized debt obligaties (CDO) een belangrijke oorzaak van de ineenstorting van onroerend goed in 2008.
Subprime-risico
Hypotheken worden gesecuritiseerd in CDO’s voor investeringen en gedekt door de onderliggende activa. Een van de grootste tekortkomingen van CDO’s vóór de economische crash was dat ze subprime-hypotheken en hypotheken van lage kwaliteit bevatten, waarbij de CDO’s dezelfde hoogwaardige ratings kregen als bedrijfsschulden.
Door de hoge kredietwaardigheid van CDO’s konden ze institutionele beleggingen ontvangen, aangezien fondsen alleen hoeven te beleggen in schuldpapier met een hoge rating. Toen leners hun hypotheekbetalingen begonnen te verzuimen, barstte de vastgoedzeepbel uiteen, waardoor de investeerders, banken en herverzekeraars met enorme verliezen werden geconfronteerd. De ratingbureaus kregen veel schuld voor de ineenstorting, die uiteindelijk leidde tot de ineenstorting van de financiële markten die bepalend was voor de bearmarkt van 2007-2009.
AIG en verzekeringsrisico
AIG of American International Group biedt verzekeringsproducten voor onroerend goed, bedrijven en particulieren. Het bedrijf had tijdens de financiële crisis een reddingsplan nodig van de Amerikaanse overheid. Voor degenen die verzekerd waren door AIG, werden ze plotseling geconfronteerd met een verhoogd tegenpartijrisico. Als gevolg hiervan moeten beleggers het bedrijf dat de obligatie, aandelen of verzekeringspolis uitgeeft, overwegen om te beoordelen of er tegenpartijrisico bestaat.