Leveringsrisico
Wat is het leveringsrisico?
Het leveringsrisico verwijst naar de kans dat een tegenpartij zijn kant van de overeenkomst niet nakomt door het onderliggende actief of de contante waarde van het contract niet te leveren. Andere termen om deze situatie te beschrijven zijn afwikkelingsrisico, wanbetalingsrisico en tegenpartijrisico. Het is een risico dat beide partijen moeten overwegen voordat ze een financieel contract aangaan. Er zijn verschillende niveaus van leveringsrisico bij alle financiële transacties.
Belangrijkste leerpunten
- Afleveringsrisico – ook wel afwikkelings- of tegenpartijrisico genoemd – is het risico dat een partij het einde van de overeenkomst niet nakomt.
- Als de ene tegenpartij als risicovoller wordt beschouwd dan de andere, kan aan de overeenkomst een premie worden verbonden.
- Het leveringsrisico, hoewel zeldzaam, neemt toe in tijden van financiële onzekerheid.
- De meeste vermogensbeheerders gebruiken onderpand, zoals contanten of obligaties, om het neerwaartse verlies als gevolg van het tegenpartijrisico te minimaliseren.
- Andere manieren om het leveringsrisico te beperken, zijn onder meer afwikkeling via verrekenkantoren, waardering tegen marktwaarde en kredietrapporten.
Hoe leveringsrisico werkt
Het leveringsrisico is relatief zeldzaam, maar neemt toe in tijden van wereldwijde financiële spanning, zoals tijdens en na de ineenstorting van Lehman Brothers in september 2008. Het was een van de grootste ineenstortingen in de financiële geschiedenis en bracht de aandacht terug naar het leveringsrisico.
Nu gebruiken de meeste vermogensbeheerders onderpand om het neerwaartse verlies als gevolg van tegenpartijrisico te minimaliseren. Als een instelling onderpand houdt, is de schade die wordt aangericht wanneer een tegenpartij op hol slaat, beperkt tot de kloof tussen het aangehouden onderpand en de marktprijs voor het vervangen van de deal. De meeste fondsbeheerders eisen onderpand in contanten, staatsobligaties en dringen zelfs aan op een aanzienlijke marge boven de waarde van het derivaat als ze een significant risico zien.
Speciale overwegingen
Andere maatregelen om dit risico te beperken, zijn onder meer afwikkeling via clearing house en mark to market (MTM) -maatregelen bij het omgaan met over-the-counter-handel in obligaties en valutamarkten.
Bij particuliere en commerciële financiële transacties worden kredietrapporten vaak gebruikt om het tegenpartijkredietrisico te bepalen voor kredietverstrekkers om autoleningen, woningleningen en zakelijke leningen aan klanten te verstrekken. Als de lener een laag krediet heeft, rekent de crediteur een hogere rentepremie aan vanwege het risico van wanbetaling, vooral voor niet-gedekte schulden.
Als de ene tegenpartij als risicovoller wordt beschouwd dan de andere, kan aan de overeenkomst een premie worden verbonden. Op de valutamarkt wordt het leveringsrisico ook wel Herstatt-risico genoemd, genoemd naar de kleine Duitse bank die de verschuldigde verplichtingen niet nakwam.
Voorbeeld van leveringsrisico
Financiële instellingen onderzoeken veel maatstaven om te bepalen of een tegenpartij een verhoogd risico loopt om in gebreke te blijven bij hun betalingen. Ze onderzoeken de financiële overzichten van een bedrijf en gebruiken verschillende ratio’s om de waarschijnlijkheid van terugbetaling te bepalen.
De vrije kasstroom wordt vaak gebruikt om de basis vast te stellen voor de vraag of het bedrijf problemen kan hebben met het genereren van kasmiddelen om aan zijn verplichtingen te voldoen.
Een bedrijf met een negatieve of krimpende cashflow kan wijzen op een hoger leveringsrisico. Op de kredietmarkt houden risicomanagers rekening met kredietblootstelling, verwachte blootstelling en toekomstige potentiële blootstelling om de analoge kredietblootstelling in een kredietderivaat te schatten.