Dirks-test
Wat is de Dirks-test?
De Dirks-test (ook wel de persoonlijke voordelen-test genoemd) is een standaard die door de Securities and Exchange Commission (SEC) wordt gebruikt om te bepalen of iemand die voorkennis ontvangt en daarop handelt (een tipje) zich schuldig maakt aan handel met voorkennis. De Dirks-test zoekt naar twee criteria: 1) of de persoon het vertrouwen van het bedrijf heeft geschonden (de vertrouwelijkheidsregels heeft geschonden door materiële niet-openbare informatie openbaar te maken) en 2) of de persoon dit willens en wetens heeft gedaan.
Tippees kunnen schuldig worden bevonden aan handel met voorkennis als ze wisten of hadden moeten weten dat de tipper een schending van de fooien andersbehandelt,afhankelijk van of de fooien worden gegeven aan familieleden en vrienden versus vreemden.
Belangrijkste leerpunten
- De Dirks-test is een standaard die de SEC en het Amerikaanse rechtssysteem gebruiken om vast te stellen of iemand die voorkennis ontvangt en ernaar handelt (ook bekend als een “tipee”) zich schuldig maakt aan handel met voorkennis.
- De Dirks-test komt voort uit de zaak van het Hooggerechtshof uit 1983, Dirks v. SEC, die een blauwdruk heeft opgesteld voor het evalueren van handel met voorkennis.
- Het Hooggerechtshof oordeelde dat een tipee de fiduciaire plicht van een insider op zich neemt om niet te handelen in materiële niet-openbare informatie als hij wist of had moeten weten van de inbreuk door de insider.
- Er is geen schending van de fiduciaire plicht tenzij de insider tips geeft voor hun eigen persoonlijk voordeel, wat aangeeft of de insider persoonlijk – hetzij direct of indirect – zal profiteren van hun openbaarmaking.
- Voorbeelden van persoonlijk voordeel zijn het geven van een fooi in ruil voor contant geld, wederzijdse informatie of een reputatievoordeel.
Inzicht in de Dirks-test
De Dirks-test is genoemd naar de zaakDirks v. SEC uit 1983. De uitspraak van het Hooggerechtshof maakte een einde aan de bevestiging van een lagere rechtbank van de afkeuring door de SEC van Raymond Dirks, een effectenanalist, die als klokkenluider had opgetredenin een fraudezaak bij een vooraanstaande verzekeringsmaatschappij.
De Dirks-test heeft de voorwaarden vastgesteld waaronder tippees aansprakelijk kunnen worden gesteld voor handel met voorkennis. Een persoon hoeft eigenlijk geen handel te drijven om zich schuldig te maken aan materiële niet-openbare informatie over een bedrijf is voldoende om aansprakelijk te zijn voor illegale handel met voorkennis.
Materiële niet-openbare informatie
Voorbeelden van materiële niet-openbare informatie zijn onder meer:
- Voorafgaande informatie over een aankomend inkomstenrapport
- Voorafgaande informatie over een aanstaande beursintroductie, fusie of overname, aandeleninkoop of aandelensplitsing
- Voorafgaande informatie over een beslissing van de Food and Drug Administration met betrekking tot een nieuw farmaceutisch medicijn
Dit soort informatie kan een grote invloed hebben op de aandelenkoers van een bedrijf, waardoor deze tijdens verschillende handelssessies omhoog of omlaag kan schommelen. Sommige handelaren proberen voordeel te halen uit deze geavanceerde kennis door een waardepapier te kopen of verkopen voordat de informatie openbaar wordt gemaakt.
Het is niet nodig om een manager of werknemer van het bedrijf te zijn om zich schuldig te maken aan illegale handel met voorkennis. Vrienden en familieleden die toegang hebben tot dergelijke informatie en deze openbaar maken, kunnen ook worden beschuldigd van het plegen van een illegale handeling.
SEC-regels vereisen dat insiders van bedrijven hun transacties openbaar maken. Ze moeten de initiële eigendom, aankopen en verkopen bekendmaken;en transactieprijzen.
Speciale overwegingen
Een belangrijk resultaat van hetDirks v. SEC- besluit was dat het een blauwdruk opleverde voor het evalueren van handel met voorkennis. Het Hooggerechtshof oordeelde dat een tipee de fiduciaire plicht van de insider ten opzichte van de aandeelhouders van een bedrijf mag op zich nemen omniet te handelen op basis van materiële niet-openbare informatie als de tipee weet of had moeten weten van de inbreuk door de insider.
Het Hof oordeelde dat er geen sprake is van overtreding, tenzij de insider tips geeft voor zijn eigen persoonlijk voordeel, in plaats van het persoonlijk voordeel van de tiphouder. Er zijn verschillende zaken die voor de kipper persoonlijk voordeel kunnen opleveren. Dit omvat het geven van de fooi in ruil voor contant geld, wederzijdse informatie of een reputatievoordeel waarvan de tipper verwacht dat het zal leiden tot toekomstige inkomsten. Het Hof oordeelde dat tips aan het verhandelen van familieleden of vrienden worden beschouwd als geschenken van vertrouwelijke informatie en ook een persoonlijk voordeel voor de insider vormen.
De Dirks-test biedt ook bescherming voor degenen wier taak het is om informatie van bedrijfsinsiders op te sporen en te analyseren. Hieronder vallen ook marktanalisten enfinanciële analisten die bij de uitoefening van hun functie een fooi krijgen waarmee ze fraude aan het licht kunnen brengen. In dit geval profiteert de fooi niet persoonlijk en is hij niet aansprakelijk voor handel met voorkennis.
Voorbeeld uit de echte wereld van de Dirks-test
In daaropvolgende rechtszaken,VS tegen Newman enVS tegen Salman, zorgde de focus op de definitie van “persoonlijk voordeel” voor verduidelijking van de Dirks-test. Mathew Martoma, een voormalig portefeuillemanager bij een groot hedgefonds, werd in 2014 veroordeeld voor handel met voorkennis met betrekking tot aandelen van een biotechnologiebedrijf dat cruciale onderzoekenuitvoerde naar eengeneesmiddel tegen de ziekte van Alzheimer.
Zijn advocaten gingen in beroep tegen de veroordeling op grond van het feit dat de kipper, een vooraanstaande arts en onderzoeker aan de Universiteit van Michigan, geen persoonlijk voordeel ontving voor het delen van materiële niet-openbare gegevens met Martoma. Het federale hof van beroep bekrachtigde de veroordeling echter in 2017 en vermeldde dat ten minste één kipper een persoonlijk voordeel ontving door het vrijgeven van voorkennis in de vorm van $ 70.000 aan advieskosten. Daarmee is aan de Dirks-norm voldaan en heeft het hof de veroordeling uit 2014 bekrachtigd.