Dispositie

Wat is een gezindheid?

Een vervreemding is het verkopen of anderszins “vervreemden” van een actief of effect. De meest voorkomende vorm van dispositie is het verkopen van een aandeleninvestering op de open markt, zoals een effectenbeurs.

Andere soorten beschikkingen zijn onder meer toewijzingen. Het komt erop neer dat de belegger het bezit van een actief heeft opgegeven.

Een dispositie begrijpen

Een “beschikking over aandelen” is misschien wel de meest gebruikte uitdrukking met betrekking tot een beschikking. Laten we zeggen dat een investeerder al lang aandeelhouder van een bepaald bedrijf is, maar de laatste tijd doet het bedrijf het misschien niet zo goed.

Als ze besluiten om uit de investering te stappen, komt dat neer op een vervreemding van die investering – een verkoop van aandelen. Waarschijnlijk zouden ze hun aandelen verkopen via een makelaar op een beurs. Uiteindelijk hebben ze besloten om van die investering af te komen of deze van de hand te doen.

Als de verkoop enige vorm van meerwaarde oplevert, moet de belegger vermogenswinstbelasting betalen over de winst van de verkoop als hij voldoet aan de vereisten van de Internal Revenue Service (IRS).

Andere soorten beschikkingen zijn onder meer overdrachten en toewijzingen, waarbij iemand legaal bepaalde activa toewijst of overdraagt ​​aan zijn familie, een liefdadigheidsinstelling of een ander type organisatie. Meestal gebeurt dit voor fiscale en boekhoudkundige doeleinden, waarbij de overdracht of cessie de vervreemder van belasting- of andere verplichtingen ontlast.

Als een belegger bijvoorbeeld aandelen heeft gekocht voor $ 5.000 en de investering is gegroeid tot $ 15.000, kan de belegger de vermogenswinstbelasting op zijn winst vermijden door deze aan een goed doel te schenken. De belegger kan dan de volledige $ 15.000 als belastingaftrek opnemen.

Zakelijke instelling

Bedrijven verkopen ook activa, en heel vaak, hele bedrijfssegmenten of -eenheden. Dit staat algemeen bekend als afstoting en kan worden gedaan door middel van een spin – off, opsplitsing of afsplitsing.

De Securities and Exchange Commission (SEC) heeft zeer specifieke richtlijnen over hoe deze beschikkingen moeten worden gerapporteerd en afgehandeld. Als de beschikking niet wordt vermeld in de jaarrekening van een onderneming, is een pro forma jaarrekening vereist als de beschikking voldoet aan de vereisten van een significantietoets.

“Significantie” wordt bepaald door een inkomenstoets of een beleggingstest. Een investeringstest meet de investeringswaarde van de verkochte eenheid ten opzichte van de totale activa. Als het bedrag meer dan 10% bedraagt ​​aan het einde van het laatste fiscale jaar, wordt het als significant beschouwd.

De inkomenstoets meet of het “eigen vermogen in het resultaat uit voortgezette bedrijfsactiviteiten vóór belastingen, buitengewone posten en cumulatieve effecten van wijzigingen in boekhoudprincipes” 10% of meer bedraagt ​​van dergelijke inkomsten van het meest recente fiscale jaareinde.  In bepaalde situaties kan het drempelniveau worden verhoogd tot 20%.

Het dispositie-effect

Gedragseconomie heeft ook iets te zeggen over iemands neiging om een ​​winnende versus verliezende positie te verkopen op basis van het concept van verliesaversie. Het ‘dispositie-effect’ is een term die het gedrag van investeerders beschrijft waarbij ze de neiging hebben om winnende investeringen te vroeg te verkopen voordat ze alle potentiële winsten realiseren, terwijl ze investeringen langer blijven verliezen dan zou moeten, in de hoop dat de investeringen zullen omslaan en genereren winst.

Dit effect werd voor het eerst geïntroduceerd door Hersh Shefrin en Meir Statman in 1985 in hun paper “The Disposition to Sell Winners Too Early and Ride Losers Too Long: Theory and Evidence.” Studies tonen aan dat beleggers precies het tegenovergestelde moeten doen van wat het dispositie-effect stelt dat ze geneigd zijn te doen.