De economie van illegale drugshandel
De Verenigde Staten hebben meer dan $ 1 biljoen uitgegeven sinds president Richard Nixon formeel de oorlog tegen drugs verklaarde in 1971. Toch blijven Amerikanen zwaar uitgeven aan illegale middelen, door jaarlijks voor $ 150 miljard aan cocaïne, heroïne, marihuana en meth te kopen. Voor 2020 heeft de federale overheid 35,1 miljard dollar gevraagd voor het National Drug Control Budget. Het is de moeite waard om te vragen: is dit geld goed besteed?
Vanuit een culturele of morele lens bekeken, kan er een redelijk argument zijn voor het verbieden van gevaarlijke drugs. Vanuit een economische bril bekeken, is de oorlog tegen illegale drugs minder overtuigend. Een fundamentele economische analyse kan aantonen waarom de meeste verboden hun beoogde doelen niet verwezenlijken en waarom het illegaal maken van drugs in feite ten goede kan komen aan producenten en leveranciers van geneesmiddelen ten koste van alle anderen.
Economie van zwarte markten
De economische patronen van illegale drugs volgen dezelfde principes van alle illegale goederen of diensten met een redelijke reële vraag. Er is niets speciaals aan de productie of distributie van populaire illegale drugs: heroïne, LSD, cocaïne, ecstasy, amfetamine, meth en marihuana. Dit plaatst illegale drugs in dezelfde categorie als immigrantenarbeid zonder papieren, prostitutie, de markt voor lichaamsdelen (zoals nieren), vuurwapens in wapenvrije rechtsgebieden of zelfs alcohol tijdens het verbod. Samen vormen deze goederen en diensten de zwarte markt.
Zwarte markten werken anders dan normale markten. Een zwarte markt vertoont natuurlijk verschillende neigingen van monopolistische markten of markten met onzekere contractbescherming. Dit omvat hoge toetredingsdrempels, gebrek aan herkenbaar contractenrecht en onzekere eigendomsrechten. Op zwarte markten kunnen machtige producenten supernormale winsten behalen door de concurrentie te beperken en de productie te beperken.
Een ander nadeel dat kenmerkend is voor zwarte markten, vooral op de illegale drugsmarkt, is dat consumenten de neiging hebben om gevangenen te zijn van de ondergrondse economie zonder legaal of medisch verhaal. Verslaafden die heroïne gebruiken, kunnen niet zomaar een behandeling voor hun verslaving zoeken zonder bang te zijn voor aanzienlijke gevolgen. Door een gebrek aan marketing en concurrentiebeperkingen weet de verslaafde niet of er alternatieve producten zijn die wellicht veiliger of goedkoper zijn. Bovendien kan de verslaafde zelden een producent uitdagen die vals speelt, schade toebrengt of fraude pleegt. Al deze kenmerken moedigen een overmatige afhankelijkheid van een enkele stof of producent aan.
Winnaars en verliezers
In 2014 bracht de London School of Economics een rapport uit met de titel “Ending the Drug Wars”. Het rapport maakte gebruik van een standaard economische analyse om te laten zien hoe de wereldwijde strategie van het drugverbod ‘enorme negatieve resultaten en bijkomende schade had veroorzaakt’, waaronder ‘massale opsluiting in de VS, zeer repressief beleid in Azië, enorme corruptie en politieke destabilisatie in Afghanistan en West-Afrika., immens geweld in Latijns-Amerika, een hiv-epidemie in Rusland en een acuut wereldwijd tekort aan pijnstillers, “naast andere” systematische mensenrechtenschendingen over de hele wereld. “
Het rapport bevatte handtekeningen en bijdragen van tientallen vooraanstaande economen en politieke figuren, waaronder vijf Nobelprijswinnaars;Professor Jeffrey Sachs van Columbia University;Nick Clegg, de toenmalige vice-premier van het Verenigd Koninkrijk;en Aleksander Kwasniewski, de voormalige president van Polen. Ze leken het erover eens te zijn dat onder de verliezers van de illegale drugsmarkt vrijwel iedereen was die niet betrokken was bij de productie van illegale drugs.
Dit is logisch, althans vanuit economisch oogpunt, omdat de enige nettowinnaars in een concurrentieverstorende of monopolistische markt degenen zijn die het voorrecht hebben het concurrentievervalsende goed te produceren. Illegale drugs krijgen een ongelooflijke prijsverhoging in vergelijking met legale goederen, juist omdat ze illegaal zijn. De London School of Economics schat dat cocaïne en heroïne bij export een opslag krijgen van respectievelijk bijna 1.300% en 2.300%. Dit is vergelijkbaar met een markup van 69% voor koffie of 5% voor zilver.
Die buitengewone toeslagen zorgen niet alleen voor supernormale winsten voor producenten en leveranciers, maar ze verlagen ook de uitgaven overal in de economie. Iemand die een opslag van 2000% moet betalen om een medicijn naar keuze te kopen, wordt gedwongen zijn uitgaven aan andere goederen en diensten te verlagen en lijdt waarschijnlijk ook aan productiviteits- en inkomenspotentieel. De werkelijk catastrofale alternatieve kosten zijn echter voorbehouden aan de regeringen die oorlog voeren tegen illegale drugs en hun belastingbetalers.
Gevolgen voor belastingen en uitgaven
Voor het fiscale jaar 2020 heeft de federale overheid 35,1 miljard dollar gevraagd voor het National Drug Control Budget, dat erop gericht is drugsgebruik te voorkomen en de gevolgen ervan in de VS te verzachten Dit geld zou echter kunnen worden bespaard en miljarden aan nieuwe belastinginkomsten kunnen worden gegenereerd door drugs te legaliseren. Geleerden Jeffrey Miron en Katherine Waldock schatten in hun paper “The Budgetary Impact of End Drug Prohibition” dat legalisatie federale en deelstaatregeringen $ 41,3 miljard per jaar zou besparen, terwijl het jaarlijks $ 46,7 miljard aan belastinginkomsten zou genereren.