Edmund S. Phelps
Wie is Edmund S. Phelps?
Edmund S. Phelps is een New Keynesiaans econoom, hoogleraar economie, directeur van het Centre on Capitalism and Society aan Columbia University, en winnaar van de Nobelprijs voor Economische Wetenschappen 2006 voor zijn macro-economisch onderzoek.
Belangrijkste leerpunten
- Edmund Phelps is een Amerikaanse New Keynesiaanse econoom en professor aan de Columbia University.
- Phelps heeft belangrijk onderzoek gedaan naar de macro-economie van werkgelegenheid, inflatie en economische groei en dynamiek.
- Hij ontving in 2006 de Nobelprijs voor zijn bijdragen aan de macro-economie van intertemporele afwegingen.
Leven en carrière
Phelps, geboren in 1933 in Evanston, Illinois, behaalde een doctoraat aan Yale en een BA aan Amherst College. Na zijn afstuderen werkte Phelps in 1959 kort bij de RAND Corporation, een beleidsdenktank. In de jaren zestig gaf hij les aan Yale, MIT en de University of Pennsylvania, voordat hij in 1971 zijn positie aan Columbia aanvaardde.
De Nobelprijswinnaar deed het grootste deel van zijn baanbrekende werk eind jaren zestig tot eind jaren zeventig, met zijn onderzoek in “Money-Wage Dynamics and Labour-Market Equilibrium” ( Journal of Political Economy, 1968), Microeconomic Foundations of Employment and Inflation Theory (1970), Inflatiebeleid en werkloosheidstheorie (1972), en “Stabilizing Powers of Monetary Policy under Rational Expectations” ( Journal of Political Economy, 1977). Dr. Phelps is niet iemand die stil blijft zitten, maar is nog steeds actief in het leveren van bijdragen aan het lichaam van macro-economisch onderzoek. In 2020 publiceerde hij Dynamism, een boek over hoe bepaalde waarden innovatie en economische vitaliteit stimuleren.
Phelps ontving de Nobelprijs op zijn vakgebied voor zijn “analyse van intertemporele afwegingen in macro-economisch beleid”, in de woorden van het Nobelcomité, in het bijzonder de afwegingen tussen kapitaalaccumulatie en economische groei en tussen werkloosheid en inflatie. Zoals met alle Nobelprijswinnaars in economie, werd Dr. Phelps intellectueel gevormd door vele mentoren en medewerkers gedurende zijn lange carrière. Enkele van de groten die hij noemt in het biografische gedeelte van de officiële Nobelprijswebsite zijn Paul Samuelson, James Tobin, Thomas Schelling en Edward Prescott, die allemaal ook Nobelprijswinnaars in Economie zijn.
Bijdragen
Het vroege macro-economische onderzoek van Phelps was gericht op macro-economische groeitheorie en werkgelegenheidstheorie. Later, na ongeveer 1990, verschoof zijn onderzoeksfocus naar algemene economische systemen en economische dynamiek.
Verwachtingen-versterkte Phillips Curve
Een van de belangrijkste bijdragen van Phelps aan de economie was het inzicht dat hij gaf over de interactie tussen inflatie en werkloosheid. Phelps beschreef in het bijzonder hoe de huidige inflatie afhangt van verwachtingen over toekomstige inflatie en werkloosheid.
Terwijl eerdere economen, waaronder Ludwig von Mises en Milton Friedman, hadden betoogd dat mensen hun inflatieverwachtingen aanpassen om rekening te houden met de effecten van expansief monetair beleid, wordt Phelps erkend als de eerste die dit fenomeen formeel modelleerde. Het model van Phelps laat zien hoe monetair beleid op korte termijn een afweging kan maken tussen inflatie en werkloosheid (een neerwaarts aflopende Phillipscurve ), maar op de lange termijn is de Phillipscurve in wezen verticaal bij het natuurlijke werkloosheidspercentage. Dit betekent dat, omdat werknemers hun looneisen aanpassen op basis van het waargenomen effect van monetair beleid op de inflatie, expansief monetair beleid op de lange termijn geen effectief instrument is om het werkloosheidspercentage te verlagen; het zorgt gewoon voor meer inflatie.
Kapitaalvorming en groei
Met behulp van het raamwerk van het Solow-groeimodel ontwikkelde Phelps wat bekend zou worden als de gouden regel van de intertemporele afweging tussen huidige en toekomstige consumptie in relatie tot kapitaalinvesteringen en groei. Het model van Phelps definieert formeel het besparings- en investeringspercentage dat nodig is om het maximale niveau van duurzame consumptie over opeenvolgende generaties te creëren. Dit wordt de gouden regel genoemd omdat door in dit tempo te sparen – zoals Phelps de bijbelse regel parafraseerde – elke generatie voor opeenvolgende generaties doet zoals ze zouden hebben gedaan door eerdere generaties.
Economische dynamiek
Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie raakte Phelps betrokken bij toegepast onderzoek naar economische systemen en de transformatie van een stagnerende naar een dynamische economie. Phelps voerde aan dat economische vrijheid en individualisme – die hij definieert als ondernemerschap en autonomie in plaats van egoïsme – de sleutel vormen tot het bereiken van een dynamische economie. Phelps is van mening dat dit niet alleen van toepassing is op voormalige communistische economieën, maar ook op de steeds starre westerse economieën. De sleutel is volgens Phelps hernieuwde nadruk op een cultuur die concurrentie waardeert, creativiteit beloont en onzekerheid omarmt.