Efficiënte grens

Wat is Efficient Frontier?

De efficiënte grens is de set van optimale portefeuilles die het hoogste verwachte rendement bieden voor een bepaald risiconiveau of het laagste risico voor een bepaald verwacht niveau. Portefeuilles die onder de efficiënte grens liggen, zijn niet optimaal omdat ze onvoldoende rendement opleveren voor het risiconiveau. Portefeuilles die rechts van de efficiënte grens clusteren, zijn suboptimaal omdat ze een hoger risiconiveau hebben voor het gedefinieerde rendement.

Inzicht in Efficient Frontier

De efficient frontier theory werdin 1952geïntroduceerd door Nobelprijswinnaar Harry Markowitz en is een hoeksteen van de moderne portefeuilletheorie (MPT).1 De efficiënte frontier beoordeelt portefeuilles (investeringen) op een schaal van rendement (y-as) versus risico (x-as). Samengestelde jaarlijkse groeisnelheid (CAGR) van een investering wordt vaak gebruikt als de rendementscomponent, terwijl standaarddeviatie (op jaarbasis) de risicomaatstaf weergeeft.

De efficiënte frontier geeft grafisch portefeuilles weer die het rendement maximaliseren voor het aangenomen risico. Het rendement is afhankelijk van de investeringscombinaties waaruit de portefeuille bestaat. De standaarddeviatie van een effect is synoniem met risico. Idealiter tracht een belegger de portefeuille te vullen met effecten die uitzonderlijke rendementen bieden, maar waarvan de gecombineerde standaarddeviatie lager is dan de standaarddeviatie van de individuele effecten. Hoe minder de effecten gesynchroniseerd zijn (lagere covariantie), hoe lager de standaarddeviatie. Als deze mix van het optimaliseren van het rendement versus het risicoparadigma succesvol is, moet die portefeuille op één lijn liggen met de efficiënte grenslijn.

Een belangrijke bevinding van het concept was het voordeel van diversificatie als gevolg van de kromming van de efficiënte grens. De kromming is een integraal onderdeel van het onthullen hoe diversificatie het risico- / opbrengstprofiel van de portefeuille verbetert. Het laat ook zien dat er een afnemende marginale terugkeer naar risico is. De relatie is niet lineair. Met andere woorden, het toevoegen van meer risico aan een portefeuille levert niet hetzelfde rendement op. Optimale portefeuilles die de efficiënte grens vormen, hebben doorgaans een hogere mate van diversificatie dan de suboptimale portefeuilles, die doorgaans minder gediversifieerd zijn.

De efficiënte frontier- en moderne portefeuilletheorie hebben veel aannames die de realiteit mogelijk niet goed weergeven. Een van de aannames is bijvoorbeeld dat het rendement op activa een normale verdeling volgt. In werkelijkheid kunnen effecten rendementen (ook bekend als staartrisico ) ervaren die meer dan drie standaarddeviaties verwijderd zijn van het gemiddelde  in meer dan 0,3% van de waargenomen waarden. Bijgevolg wordt gezegd dat het rendement van activa een leptokurtische distributie of een zware distributie volgt.

Bovendien stelt Markowitz verschillende aannames in zijn theorie, zoals dat investeerders rationeel zijn en waar mogelijk risico’s vermijden; er zijn niet genoeg investeerders om de marktprijzen te beïnvloeden; en investeerders hebben onbeperkte toegang tot het lenen en uitlenen van geld tegen de risicovrije rente. De realiteit bewijst echter dat de markt irrationele en risicozoekende investeerders omvat, dat er grote marktdeelnemers zijn die de marktprijzen zouden kunnen beïnvloeden, en er zijn investeerders die geen onbeperkte toegang hebben tot het lenen en uitlenen van geld.

Optimale portefeuille

Een aanname bij beleggen is dat een hoger risico een hoger potentieel rendement betekent. Omgekeerd hebben beleggers die een laag risico nemen, een laag potentieel rendement. Volgens de theorie van Markowitz is er een optimale portefeuille die kan worden ontworpen met een perfecte balans tussen risico en rendement.  De optimale portefeuille omvat niet alleen effecten met het hoogste potentiële rendement of effecten met een laag risico. De optimale portefeuille streeft naar een evenwicht tussen effecten met het grootste potentiële rendement en een aanvaardbare risicograad of effecten met het laagste risiconiveau voor een bepaald potentieel rendement. De punten op de plot van risico versus verwacht rendement waar optimale portefeuilles liggen, staan ​​bekend als de efficiënte grens.

Stel dat een risicozoekende belegger de efficiënte grens gebruikt om beleggingen te selecteren. De belegger zou effecten selecteren die aan de rechterkant van de efficiënte grens liggen. Het rechteruiteinde van de efficiënte grens omvat effecten waarvan wordt verwacht dat ze een hoog risico hebben in combinatie met een hoog potentieel rendement, wat geschikt is voor zeer risicotolerante beleggers. Omgekeerd zouden effecten die aan de linkerkant van de efficiënte grens liggen, geschikt zijn voor risicomijdende beleggers.

Veel Gestelde Vragen