FDIC-verbeteringswet (FDICIA)
Wat is de FDIC Improvement Act (FDICIA)?
De FDIC Improvement Act (FDICIA) werd in 1991 aangenomen op het hoogtepunt van de spaar- en kredietcrisis. De wet versterkte de rol en middelen van de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) bij het beschermen van consumenten. De meest opvallende bepalingen van de wet verhoogden de FDIC’s US Treasury kredietlijn van $ 5 miljoen naar $ 30 miljoen, veranderden de FDIC-audit- en evaluatienormen van aangesloten banken en creëerden de Truth in Savings Act (Regulation DD).1
Belangrijkste leerpunten
- De FDIC Improvement Act (FDICIA), aangenomen in 1991, versterkte de rol van de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) bij het toezicht op banken en het beschermen van consumenten.
- De FDICIA is opgericht als reactie op de spaar- en kredietcrisis (S&L), die resulteerde in het falen van bijna een derde van de Amerikaanse spaar- en kredietverenigingen van 1986 tot 1995.
- De FDICIA creëerde de Truth in Savings Act, die banken dwong om informatie te verstrekken over de rentetarieven op spaarrekeningen, waardoor consumenten producten van verschillende banken kunnen vergelijken.
- De FDICIA vereist dat financiële instellingen met meer dan $ 150 miljoen aan geconsolideerde activa strenge financiële audits ondergaan en voldoen aan aanvullende jaarlijkse rapportagevereisten.
- Financiële instellingen die niet voldoen aan de FDICIA-vereisten, kunnen te maken krijgen met civielrechtelijke sancties en aanvullende administratieve maatregelen.
Inzicht in de FDIC Improvement Act (FDICIA)
Hoewel het misschien moeilijk is om de veranderingen die in de interne werking van de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) zijn aangebracht door middel van de FDIC Improvement Actten volle te waarderen, zijn de meeste consumenten het erover eens dat de Truth in Savings Act een lange weg heeft afgelegd in het dwingen van banken om te presteren op hun geadverteerde beloften. De Truth in Savings Act, die deel uitmaakte van de FDICIA, dwong banken om de rentetarieven op spaarrekeningen bekend te maken met behulp van de uniforme jaarlijkse percentageopbrengstmethode (APY). Dit heeft consumenten geholpen om hun potentiële rendement op een deposito bij een bank beter te begrijpen en om meerdere producten en meerdere banken tegelijkertijd te vergelijken.
Geschiedenis van de FDIC Improvement Act (FDICIA)
Na de oprichting van de FDIC in 1934 bedroeg het aantal bankfaillissementen in de Verenigde Staten gemiddeld ongeveer 15 per jaar tot 1981, toen het aantal faillissementen begon te stijgen. Eind jaren tachtig bereikte het ongeveer 200 per jaar, en deze trend was grotendeels te wijten aan de sterke stijging en de daaropvolgende ineenstorting in verschillende industrieën.
Van 1980 tot eind 1991 faalden bijna 1.300 commerciële banken of hadden ze noodhulp van de FDIC nodig. De FDIC heeft insolvente instellingen gesloten. In 1991 was het ernstig ondergekapitaliseerd, waardoor de wetgeving noodzakelijk was.
Besparingen en kredietcrisis
Naast bankfaillissementendroegde spaar- en kredietcrisis (S&L) bij tot problemen in de financiële dienstverlening, die uiteindelijk leidden tot het overlijden van FDICIA. Eind jaren zeventig was er een grote, onverwachte stijging van de rentetarieven. Voor spaar- en kredietinstellingen betekende dit dat spaarders geld van spaar- en leeninstellingen naar instellingen verhuisden die niet waren beperkt tot het bedrag aan rente dat zij spaarders konden betalen.
De deregulering door het congres van spaargelden en leningen in 1980 gaf deze instellingen veel van dezelfde capaciteiten als banken met minder regelgeving, wat begin jaren tachtig als extra druk op de regelgeving zorgde. Van 1983 tot 1990 werd bijna 25% van de spaargelden en leningen afgesloten, gefuseerd of in conservatoria geplaatst door de Federal Savings and Loan Insurance Corporation (FSLIC). Deze ineenstorting bracht de FSLIC tot insolventie, wat leidde tot de afschaffing ervan door de Financial Institutions Reform, Recovery, and Enforcement Act (FIRREA) in 1989.
Speciale overwegingen
Sinds de FDICIA in 1991 bij wet werd ondertekend, heeft de FDIC een aantal wijzigingen aangebracht in de wet met betrekking tot jaarlijkse rapportagevereisten voor verzekerde depositohouders. Met ingang van 15 december 2016 beschrijven de jaarlijkse onafhankelijke audits en rapportagevereisten van de FDIC deze veranderingen.
De FDIC verdeelt instellingen in drie niveaus op basis van geconsolideerde totale activa. De drie niveaus bestaan uit instellingen met minder dan $ 500 miljoen aan geconsolideerde totale activa, instellingen met een geconsolideerde totale activa tussen $ 500 miljoen en $ 1 miljard, en instellingen met een geconsolideerde totale activa van meer dan $ 1 miljard.
Die financiële instellingen met meer dan $ 500 miljoen aan activa moeten strengere audits ondergaanen meer FDIC-toezicht hebben. Deze instellingen hebben extra jaarlijkse rapportage-eisen, moet een schriftelijke verklaringen betreffende verantwoordelijkheden van het management bij de voorbereiding van de instelling de jaarrekening, en moeten zich houden aan een aantal bepalingen auditcomité. Instellingen die niet aan deze auditnormen voldoen, kunnen te maken krijgen met civielrechtelijke sancties of administratieve maatregelen van de FDIC.