Fiscale onbalans

Wat is een fiscale onbalans?

Fiscale onbalans ontstaat wanneer de toekomstige schuldverplichtingen van een overheid niet in evenwicht zijn met haar toekomstige inkomstenstromen. Er zijn twee soorten onevenwichtigheden die van invloed kunnen zijn op de uitgaven en inkomsten van een overheid: verticale begrotingsonevenwichtigheid en horizontale begrotingsonevenwichtigheid.

Verplichtingen en inkomstenstromen worden gewaardeerd tegen hun respectievelijke huidige waarden en verdisconteerd tegen de risicovrije rente plus een bepaalde spread. Als een overheid een blijvende fiscale onevenwichtigheid oploopt, zullen de belastingdruk in de toekomst waarschijnlijk toenemen, waardoor de huidige en toekomstige consumptie door huishoudens zal dalen.

Inzicht in fiscale onbalans

Fiscale onevenwichtigheid treedt over het algemeen op wanneer de uitgaven van een overheid (en de daaruit voortvloeiende schuld) haar vermogen op lange termijn om inkomsten te genereren om haar uitgaven en schulden te financieren, overtreffen. Dit gebeurt vaak wanneer een overheid langlopende bestedingsverplichtingen aangaat op basis van te optimistische schattingen van de kosten van de verplichtingen, of het vermogen of de bereidheid van belastingbetalers om ze te financieren.

Een bekend voorbeeld is wanneer regeringen zich committeren aan dure toegezegde pensioenregelingen voor ambtenaren zonder rekening te houden met de mogelijkheid van toekomstige economische neergangen die van invloed kunnen zijn op de belastinginkomsten en de waarde van investeringen in hoofdstuk 9 faillissementsprocedures.

Een horizontale begrotingsonevenwichtigheid beschrijft een situatie waarin de inkomsten niet overeenkomen met de uitgaven voor verschillende regio’s van het land. Horizontale fiscale onevenwichtigheden worden vaak gebruikt om vereveningsoverdrachten of betalingen aan een staat of provincie van de federale overheid te rechtvaardigen om monetaire onevenwichtigheden tussen verschillende delen van het land te compenseren. 

Een horizontale fiscale onevenwichtigheid doet zich voor wanneer subnationale overheden niet over dezelfde mogelijkheden beschikken om op hun belastinggrondslag geld in te zamelen om openbare diensten te verlenen. Dit soort fiscale onevenwichtigheid leidt tot verschillen in netto fiscale voordelen, die een combinatie zijn van belastingniveaus en openbare diensten. Deze voordelen worden ook vaak gebruikt als onderdeel van de rechtvaardiging om overmakingen en herverdeling van rijkdom van sommige regio’s naar andere te eisen.

Een verticale begrotingsonevenwichtigheid beschrijft een situatie waarin de inkomsten niet overeenkomen met de uitgaven voor verschillende overheidsniveaus. Een verticale begrotingsonevenwichtigheid is een structureel probleem dat kan worden opgelost als inkomsten- en uitgavenverantwoordelijkheden opnieuw kunnen worden toegewezen. Als een staat bijvoorbeeld van zijn dorpen en steden verlangt dat ze educatieve diensten verlenen, maar de verantwoordelijkheid voor de financiering overlaat aan lokale eigendommen of andere belastingen, kan dit een verticale onevenwichtigheid creëren, tenzij de staat ook geld bijdraagt ​​om te helpen voldoen aan de fiscale verplichting die hij voor zijn eigen land heeft gecreëerd. plaatsen en steden. 

Voorbeeld uit de praktijk van fiscale onbalans 

De Griekse schuldencrisis vond zijn oorsprong in de fiscale verkwisting van eerdere regeringen. Nadat Griekenland in 1981 tot de Europese Gemeenschap toetrad, waren zijn economie en financiën er goed voor, maar zijn financiële situatie verslechterde de komende 30 jaar dramatisch. 

In de loop van de decennia ging de controle over de regering heen en weer tussen de linkse Panhellenic Socialist Movement en de New Democracy Party. In een poging de bevolking tevreden te houden, voerden beide partijen een liberaal welzijnsbeleid uit dat een inefficiënte economie creëerde. Als gevolg van de lage productiviteit, het uithollen van het concurrentievermogen en de ongebreidelde belastingontduiking, nam de regering haar toevlucht tot een enorme schuldenlast om de regering het hoofd boven water te houden. 

De toetreding van Griekenland tot de eurozone in 2001 en de invoering van de euro maakten het voor de regering veel gemakkelijker om geld te lenen. Griekse obligatierendementen en rentetarieven daalden sterk naarmate ze convergeerden met die van sterkeledenvan de Europese Unie, zoals Duitsland. Het resultaat was dat de Griekse economie een hoge vlucht nam, met een jaarlijkse groei van het bruto binnenlands product met een piek van 5,65% in 2006. 

De financiële crisis van 2008 bracht investeerders en crediteuren er echter toe om zich te concentreren op de enorme schuldenlast van de VS en Europa. Omdat wanbetaling een reële mogelijkheid was, begonnen investeerders veel hogere opbrengsten te eisen voor door Griekenland uitgegeven staatsschulden als compensatie voor dit extra risico. Toen de Griekse economie in de nasleep van de crisis kromp, schoot de schuldquote omhoog.