Wat is de scheidingstheorema van Fisher?
Wat is de scheidingstheorema van Fisher?
Fisher’s scheidingstheorema stelt dat het primaire doel van elk bedrijf is om de huidige waarde zo veel mogelijk te verhogen. De theorie stelt de focus van het management op productieve kansen tegenover de focus van haar aandeelhouders op kansen op de aandelenmarkt.
Belangrijkste leerpunten
- De stelling van Fisher stelt dat de belangrijkste taak van het management van een bedrijf is om de waarde van het bedrijf te maximaliseren.
- Deze prioriteit is in strijd met de eerste zorg van aandeelhouders, namelijk de vruchten plukken van dividenden of de verkoop van aandelen.
- Fisher stelt dat een succesvol bedrijf aandeelhouders zal negeren en voor maximale waarde gaat.
De stelling is genoemd naar de Amerikaanse econoom Irving Fisher, een professor aan de Yale University en een van de eerste neoklassieke economen, die het in 1930 ontwikkelde.1
De separatiestelling van Fisher is ook bekend als portefeuillescheidingsstelling.
Inzicht in de separatiestelling van Fisher
De stelling van Fisher gaat ervan uit dat aandeelhouders niet alleen andere doelstellingen hebben dan het management, maar ook dat ze de diepgaande kennis missen van de behoeften en kansen van het bedrijf die nodig zijn om beslissingen te nemen die zullen leiden tot de welvaart van het bedrijf op de lange termijn.
Hij stelt dat het management de wensen van aandeelhouders moet negeren en zich moet richten op productiekansen. Dit zal op zijn beurt de winst maximaliseren, in het voordeel van zowel aandeelhouders als management.
De stelling kan worden onderverdeeld in drie belangrijke beweringen.
- De investeringsbeslissingen van een bedrijf staan los van de voorkeuren van de eigenaren, inclusief de aandeelhouders.
- De investeringsbeslissingen van een bedrijf staan los van de financieringsbeslissingen.
- De waarde van de investeringen van een bedrijf staat los van de mix van methoden die kunnen worden gebruikt om de investeringen te financieren, waaronder het aangaan van schulden, het uitgeven van aandelen of het uitgeven van geld.
Hieruit volgt dat bij het selecteren van investeringen geen rekening wordt gehouden met de houding van de eigenaren of aandeelhouders van een bedrijf.
Irving Fisher was een van de grondleggers van de neoklassieke economie, die zich richt op de analyse van vraag en aanbod als de belangrijkste drijvende krachten achter een economie.
Het doel van het bedrijf is het maximaliseren van de winst. De potentiële impact op de waarde van het bedrijf is dus de belangrijkste overweging bij het maken van investeringskeuzes.
De separatiestelling van Fisher concludeert dat de waarde van een bedrijf niet wordt bepaald door de manier waarop het wordt gefinancierd of door de dividenden die aan de eigenaren van het bedrijf worden betaald.
Over Fisher
In het begin van de 20e eeuw kwam Irving Fisher zo dicht bij de status van beroemdheid als een econoom ooit krijgt. Hij was ook een sociaal hervormer die campagne voerde voor een breed scala aan doelen, van puur voedsel en de afschaffing van alcohol tot menselijke eugenetica.
Zijn carrière en zijn persoonlijk fortuin namen allebei een duik toen hij voorspelde, twee weken voor de Black Friday-beurscrash van oktober 1929, dat aandelen “een permanent hoog plateau bleken te hebben bereikt”.
Zijn bijdragen aan de economie zijn inmiddels erkend. In 1967 verklaarde econoom Paul Samuelson dat Fisher “de grootste wetenschappelijke econoom van dit land” was. Fisher stierf in 1947.