Fisher’s scheidingstheorema
Wat is de scheidingstheorema van Fisher?
De separatiestelling van Fisher stelt dat, gegeven efficiënte kapitaalmarkten, de investeringskeuze van een bedrijf los staat van de investeringsvoorkeuren van de eigenaren en dat het bedrijf daarom alleen gemotiveerd moet worden om de winst te maximaliseren. Met andere woorden, het bedrijf zou zich niet moeten bekommeren om de nutsvoorkeuren van aandeelhouders voor dividenden en herbeleggingen. In plaats daarvan zou het moeten streven naar een optimale productiefunctie die zal resulteren in de hoogst mogelijke winst voor de aandeelhouders. Door voorbij te gaan aan de voorkeuren van zijn aandeelhouders ten gunste van het maximaliseren van de bedrijfswaarde, zal het bedrijf er uiteindelijk in slagen om zowel het management als de aandeelhouders meer welvaart op lange termijn te bieden.
Belangrijkste leerpunten
- De scheidingstheorema van Fisher zegt dat het belangrijkste doel van een bedrijf zou moeten zijn om de waarde van het bedrijf zo veel mogelijk te verhogen.
- De stelling stelt dat de noodzaak om de bedrijfswaarde te maximaliseren de prioriteiten van aandeelhouders overtreft, die willen profiteren van dividenduitkeringen of de verkoop van aandelen.
- De stelling is genoemd naar Irving Fisher, een neoklassieke econoom, en Yale Professor, die het in 1930 ontwikkelde; zijn boeken en filosofieën hebben veel economen beïnvloed.
- Hij voerde aan dat aandeelhouders andere doelen hebben dan het management en ook niet begrijpen wat het bedrijf nodig heeft om de beslissingen te nemen die het bedrijf op de lange termijn ten goede zullen komen.
- Als zodanig zou het management er beter aan doen zich te concentreren op productiekansen, die uiteindelijk de winst zullen maximaliseren en dus zowel managers als aandeelhouders zullen helpen.
Hoe Fisher’s separatiestelling werkt
Het basisidee dat managers van een bedrijf en zijn aandeelhouders verschillende doelstellingen hebben, is het uitgangspunt voor Fisher’s Separation Theorem: aandeelhouders hebben nutsvoorkeuren die individuele utiliteitsfunctiecurves vormen, maar managers van het bedrijf hebben geen redelijke middelen om vast te stellen wat ze zijn. Managers moeten dus de voorkeuren van aandeelhouders negeren en eraan werken om de waarde van het bedrijf te maximaliseren. Beheerders die deze investeringsbeslissingen voor productie nemen, moeten ervan uitgaan dat, in het algemeen, aan de consumptiedoelstellingen van de eigenaren kan worden voldaan als ze het rendement van de onderneming namens hen maximaliseren.
De separatiestelling van Fisher is ook bekend als de portefeuillescheidingsstelling.
Stelling’s extensie
De separatiestelling van Fisher was een belangrijk inzicht. Het diende als de basis voor de stelling van Modigliani-Miller dat, gegeven efficiënte kapitaalmarkten, de waarde van een bedrijf niet wordt beïnvloed door de manier waarop het investeringen financiert of dividenden uitkeert. Er zijn drie hoofdmethoden voor het financieren van investeringen: schulden, eigen vermogen en intern gegenereerde contanten. Als al het andere gelijk is, varieert de waarde van het bedrijf niet, afhankelijk van het feit of het voornamelijk schuld- versus eigen-vermogenfinanciering gebruikt.
Irving Fisher
Irving Fisher (1867 – 1947) was een door Yale opgeleide econoom die vruchtbare bijdragen leverde aan de neoklassieke economie in de studies van utiliteitstheorie, kapitaal, investeringen en rentetarieven. Neoklassieke economie beschouwt vraag en aanbod als de belangrijkste motoren van een economie. The Nature of Capital and Income (1906), The Rate of Interest (1907) en The Theory of Interest (1930) waren baanbrekende werken die generaties economen beïnvloedden.