Gefinancierde status

Wat is de gefinancierde status?

Financieringsstatus vergelijkt de activa met de verplichtingen in een pensioenplan. Dit gegevenspunt is nuttig om te begrijpen hoeveel werknemers werkelijk gedekt zijn in een worstcasescenario als het bedrijf of een andere organisatie wordt gedwongen om al zijn pensioenuitkeringen in één keer te betalen.

Inzicht in bekostigde status

De vergelijking om de gefinancierde status van een plan te bepalen is:

Gefinancierde status = fondsbeleggingen – verwachte uitkeringsverplichting (PBO)

Toekomstige verplichtingen, of uitkeringsverplichtingen, zijn wat het plan werknemers verschuldigd is voor service. De fondsbeleggingen, die meestal worden beheerd door een beleggingsteam, worden gebruikt om pensioenuitkeringen te betalen. Gefinancierde statussen kunnen variëren van volledig gefinancierd tot niet- gefinancierd. Veel branchedeskundigen beschouwen een fonds dat voor ten minste 80% is gefinancierd als gezond, hoewel pensioenregelingen gereguleerd zijn en mogelijk verplicht zijn om bij te dragen aan het plan als de financiering onder een bepaald niveau komt, zoals elk jaar wordt berekend door de externe actuarissen van het plan.

Bedrijven kiezen er doorgaans voor om geen pensioenfonds voor 100% te laten financieren. Dit komt omdat een stijging van de rentetarieven de gefinancierde status tot meer dan 100% zal opdrijven. Het is erg moeilijk om legaal geld uit een pensioenfonds te halen, dus geld dat voor andere doeleinden kan worden gebruikt, zit in wezen vast, een situatie die analisten en aandeelhouders ongelukkig maakt.

Een analist kan de financieringsstatus van een bedrijf berekenen aan de hand van cijfers in de pensioenvoetnoot. Dit staat in de jaarrekening van het bedrijf.  Sommige hebben voorgesteld dat bedrijven hun pensioentekorten of -overschotten naar debalans verplaatsen inplaats van ze alleen in de voetnoten te vermelden. Het op de balans plaatsen van de gefinancierde status van pensioenregelingen, evenals andere pensioenverplichtingen zoals ziektekostenregelingen, zou veel bedrijven kunnen dwingen deze potentieel grote verplichting te erkennen.

Toegezegde pensioenregeling versus toegezegde bijdrageregeling

Er zijn twee hoofdtypen pensioenregelingen: een toegezegde pensioenregeling (DB) en een toegezegde bijdrageregeling (DC). Op 31 maart 2019 bedroegen de DB-activa van Amerikaanse bedrijven in totaal $ 3,2 biljoen, volgens gegevens van het Investment Company Institute. Tegelijkertijd bedroegen de activa van het Amerikaanse DC-plan in de VS in totaal $ 8,2 biljoen. Bedrijven sluiten in toenemende mate pensioenregelingen voor nieuwe werknemers, of sluiten ze af, en verplaatsen werknemers naar DC-regelingen.

In een DB-regeling garandeert de werkgever dat de werknemer een bepaald bedrag aan uitkering ontvangt bij pensionering, ongeacht de prestatie van de onderliggende investeringspool. De werkgever is aansprakelijk voor een specifieke stroom pensioenbetalingen aan de gepensioneerde (het dollarbedrag wordt bepaald door een formule, meestal gebaseerd op het inkomen en het aantal dienstjaren).

In een DC-plan betaalt de werkgever specifieke pensioenbijdragen voor de werknemer, die meestal in verschillende mate overeenkomen met de bijdragen die werknemers leveren. Het uiteindelijke voordeel dat de werknemer ontvangt, hangt af van de beleggingsprestaties van het plan. Een DC-regeling is minder duur voor een bedrijf dan een traditioneel pensioen, omdat het bedrijf vastzit aan alles wat het fonds niet kan genereren.

De bekendste toegezegde-bijdragenregelingen zijn de 401 (k) en het equivalent voor werknemers zonder winstoogmerk, de 403 (b).