Go-Go-fonds
Wat is een Go-Go-fonds?
Go-go-fonds is een slangnaam voor een beleggingsfonds dat een beleggingsstrategie heeft die gericht is op effecten met een hoog risico in een poging om bovengemiddelde rendementen te behalen. De agressieve aanpak van een go-go-fonds omvat meestal het aanhouden van grote posities in groeiaandelen. Groeiaandelen bieden hogere risico’s, maar ook een hoger potentieel rendement.
Belangrijkste leerpunten
- Een go-go-fonds is een beleggingsfonds met een beleggingsstrategie die is gericht op groeiaandelen en andere risicovolle effecten.
- Deze fondsen bereikten hun piek in populariteit in de jaren zestig en waren aantrekkelijk voor beleggers die werden aangetrokken door de belofte van ongewoon hoge marktrendementen.
- De fondsen werden echter vaak aangewakkerd door speculatieve investeringen die onbetrouwbaar waren en hun populariteit verloren na de beurscrashes van de jaren zeventig.
Hoe een Go-Go-fonds werkt
Go-go-fondsen lokken beleggers door hoge, abnormale rendementen te beloven die voortkomen uit verschuivende portefeuillegewichten rond speculatieve informatie. Ze kwamen in de jaren zestig op de voorgrond.
In dat decennium stroomden beleggers in ongekende aantallen naar de aandelenmarkt. In de loop van 10 jaar zijn de investeringen in onderlinge fondsen meer dan verdrievoudigd. Tegen het einde van het decennium bezaten 31 miljoen Amerikanen een of andere vorm van aandelen. Beleggingsfondsen waren pas onlangs beschikbaar voor beleggers en veel mensen wilden een stukje van de nieuwe en opwindende financiële markten veroveren.
Enthousiaste investeringen in Wall Street droegen bij aan een bloeiende bullmarkt. Beleggers hadden er alle vertrouwen in dat hun investeringen zouden blijven groeien. Dit soms misplaatste vertrouwen droeg bij aan de aantrekkingskracht van zogenaamde go-go-fondsen. Deze fondsen hebben sommige beleggers misschien superieure winsten opgeleverd, maar ze brachten ook een groot risico met zich mee. Om een hoog rendement te behalen, deden deze fondsen vaak speculatieve investeringen, die niet altijd uitkwamen.
Speciale overwegingen
Hoewel go-go-fondsen behoorlijk populair waren tijdens de bloeiende marktsfeer van de jaren zestig, verloren ze in de jaren die volgden veel van hun glans. Na het bereiken van een hoogtepunt van 985 in december 1968, kelderde de markt in mei 1970 tot 631, een daling van ongeveer 36 procent.
In zijn boekThe Go-Go Years: The Drama and Crashing Finale of Wall Street’s Bullish 60s betoogt financieel journalist John Brooks dat de ineenstorting vergelijkbaar was met de beurscrash die de Grote Depressie inluidde, omdat onder de aandelen die het zwaarst werden getroffen veel populaire en spraakmakende aanbiedingen: “Zoals gemeten aan de hand van de prestaties van de aandelen waarin de beginnende belegger het meest waarschijnlijk zijn eerste duikvluchten zou maken, was de crash van 1969-1970 volledig vergelijkbaar met die van 1929.”
Gevolgen van Go-Go-fondsen
Go-go-fondsen werden minder populair na de beurscrashes van de jaren zeventig, omdat beleggers zich steeds meer zorgen maakten over speculatieve investeringen en beloften van hogere rendementen. Na enkele opmerkelijke gevallen verduidelijkte de Securities and Exchange Commission regels over fraude en aandelenwaardering die het voor go-go-fondsen moeilijker maakten om hoge rendementen te beloven. Bovendien droeg de onrust op de aandelenmarkten na de go-go-jaren ook bij tot een groeiende belangstelling voor diversificatie van beleggingen.