Goodwill-waardeverminderingstest: begrijp de basisprincipes

Tijdens de beruchte grootste verlies dat ooit door een bedrijf is gerapporteerd.

Goodwill is een immaterieel actief dat voortvloeit uit de overname van een bedrijf door een ander. Wanneer een overnemende onderneming een onderneming koopt voor meer dan de boekwaarde, wordt het overschot op de boekwaarde opgenomen als goodwill op de balans van de overnemende partij. Veel beleggers beschouwen goodwill als een van de moeilijkste activa om te waarderen. Om te beginnen zijn er veel mogelijke rechtvaardigingen voor goodwill: immateriële activa zoals sterke klantenrelaties, intellectueel eigendom of een populair merk zijn slechts enkele van de factoren die kunnen bijdragen aan goodwill. Als zodanig is het vaak moeilijk te begrijpen wat precies een bepaald goodwill-actief ondersteunt. Wat de moeilijkheid van goodwill alleen maar groter maakt, is het feit dat – of het nu opzettelijk of onopzettelijk is – goodwill vaak overdreven is. Dergelijke overdrijvingen kunnen beleggers misleiden door ervoor te zorgen dat de activa van bedrijven kunstmatig robuust lijken. In dit artikel onderzoeken we hoe we de goodwill van een bedrijf nauwkeurig kunnen kwantificeren.

Van giek tot buste: The Story of Goodwill

Een van de veelbetekenende tekenen van een zeepbel op de aandelenmarkt is wanneer bedrijven te veel beginnen te betalen voor overnames. Wanneer dit gebeurt, wordt het verschil tussen de prijs die is betaald om het doelbedrijf te verwerven en de reële marktwaarde van dat bedrijf vermeld als een actief genaamd goodwill op de balans van de overnemende partij. (Lees meer in Balans opsplitsen.)

Volgens de algemeen aanvaarde boekhoudprincipes ( een verwoestende daling van de aandelenwaardering van het bedrijf: een daling van $ 226 miljard naar $ 20 miljard.

Mede als gevolg van dergelijke schandalen eisen toezichthouders nu dat bedrijven jaarlijks testen op bijzondere waardevermindering van goodwill om te bepalen of de vermelde goodwill van een bedrijf hoger is dan de reële marktwaarde.  Wanneer deze tests resulteren in een vermindering van de goodwill, vermeldt de onderneming de vermindering in haar jaarrekening als een verlies als gevolg van een bijzondere waardevermindering van de goodwill. (Lees meer in  Impairment Charges: The Good, the Bad and the Ugly.)

Met deze achtergrond in gedachten kunnen we nu de basisstappen bekijken die nodig zijn bij een test op bijzondere waardevermindering op goodwill.

Kennismaking met de test op bijzondere waardevermindering op goodwill

De basisprocedure voor het testen van bijzondere waardeverminderingen op goodwill is uiteengezet in de Accounting Standards Codification (ASC) van de Financial Accounting Standards Board  (FASB) in ASC 350-20-35, “Latere waardering”.  U heeft direct online toegang tot de codificatie.  Een test op bijzondere waardevermindering op goodwill verloopt in drie brede fasen: 1) een voorlopige kwalitatieve beoordeling, 2) fase één van een kwantitatieve beoordeling en 3) fase twee van een kwantitatieve beoordeling.

Stap 1: voorlopige kwalitatieve beoordeling

Bij de voorlopige kwalitatieve beoordeling moet de onderneming bepalen of de goodwill op haar balans waarschijnlijk hoger zal zijn dan de reële marktwaarde. Deze bepaling moet gebaseerd zijn op alle relevante factoren, zoals macro-economische ontwikkelingen, politieke of regelgevende veranderingen, de opkomst van nieuwe concurrenten in de sector, management- of structurele veranderingen binnen het bedrijf, en andere. Als uit de voorlopige kwalitatieve beoordeling blijkt dat de goodwill op de balans van de onderneming waarschijnlijk niet hoger zal zijn dan de reële marktwaarde, is verder onderzoek niet nodig. Als de onderneming tot de conclusie komt dat haar verklaarde goodwill waarschijnlijk hoger zal zijn dan de reële marktwaarde, moet ze de eerste fase van een kwantitatieve beoordeling in twee fasen uitvoeren.

Stap 2: Fase één kwalitatieve beoordeling

De eerste fase van deze kwantitatieve beoordeling bestaat uit het berekenen van de reële waarde van de rapporterende eenheid waarop de goodwill is gebaseerd, en het vervolgens vergelijken van die reële waarde met het bedrag aan goodwill dat momenteel op de balans van de onderneming staat. Een rapportage-eenheid wordt gedefinieerd als een operationeel segment van het bedrijf dat individuele bedrijfsactiviteiten heeft, zijn eigen financiële documentatie genereert en opereert onder toezicht en controle van het bedrijfsmanagement.5  Bij het maken van deze berekening moet de onderneming de relatieve impact afwegen van alle factoren die de waarde van de goodwill van de onderneming materieel kunnen hebben beïnvloed. In wezen is deze fase van de kwantitatieve beoordeling een meer precieze versie van de voorlopige kwalitatieve beoordeling.

Als uit deze beoordeling blijkt dat de waarde van de goodwill op de balans van de onderneming niet hoger is dan de reële waarde, is verder onderzoek niet nodig. Als daarentegen uit de beoordeling blijkt dat de vermelde goodwill de reële waarde overschrijdt, moet de onderneming doorgaan naar fase twee van de kwantitatieve beoordeling.

Stap 3: Fase twee kwalitatieve beoordeling

In de tweede fase van de kwantitatieve beoordeling onderzoekt de onderneming de waarde van de individuele activa en passiva van de rapporterende eenheid om de reële waarde ervan te bepalen. Indien de onderneming op basis van deze analyse vaststelt dat de goodwill hoger is dan de reële waarde van de betreffende rapporterende eenheid, wordt het teveel aan goodwill gedefinieerd als een bijzondere waardevermindering op goodwill. De waarde van deze bijzondere waardevermindering wordt vervolgens verantwoord als een bijzondere waardevermindering op goodwill in de jaarrekening van de vennootschap.  (Lees meer in  Hoe beïnvloedt goodwill financiële overzichten? )

Vereenvoudigde alternatieven voor particuliere bedrijven

Elk jaar testen op bijzondere waardevermindering op goodwill kan duur en tijdrovend zijn, vooral voor kleinere bedrijven die mogelijk over beperkte interne expertise en middelen beschikken. Om de kosten en complexiteit te verminderen, introduceerde de Financial Accounting Standards Board een alternatieve methode om de test op bijzondere waardevermindering op goodwill te voltooien. De vangst is dat alleen particuliere bedrijven het alternatief kunnen gebruiken.

Zoals uiteengezet in Accounting Standards Update 2014-02, stroomlijnt de nieuwe methode testprocessen. Een van de belangrijkste veranderingen is dat particuliere bedrijven naar behoefte in plaats van elk jaar testen op bijzondere waardevermindering op goodwill kunnen uitvoeren. Wat betekent zo nodig? De onderneming hoeft alleen een test op bijzondere waardevermindering op goodwill uit te voeren als zij oordeelt dat een gebeurtenis of wijziging een materiële impact heeft gehad op de reële waarde van haar vermelde goodwill. Bovendien geeft deze update particuliere bedrijven de mogelijkheid om hun goodwill af te schrijven over een periode van 10 jaar of minder.

Het komt neer op

Gezien de moeilijkheid om een ​​dollarwaarde te geven aan immateriële activa zoals merken, klantenrelaties en propriëtaire technologieën, is het geen verrassing dat goodwill-kosten controversieel kunnen zijn. Zoals uit de bovenstaande discussie blijkt, kan de waardering van goodwill inderdaad net zo moeilijk blijken te zijn voor managers als voor investeerders. Wat echter overduidelijk is, is dat te veel betalen voor acquisities een enorm kostbare fout kan blijken te zijn. Om het risico te verkleinen om verrast te worden door bijzondere waardeverminderingen op goodwill, moeten beleggers nauwkeurig onderzoeken of het bedrijf de gewoonte heeft om te veel te betalen voor hun overnames.

Openbaarmaking: op het moment van publicatie had Jason Fernando geen posities in de effecten die in dit artikel worden genoemd. Hij is niet van plan binnen 48 uur na publicatie een van de in dit artikel genoemde effecten te verhandelen.