Collectieve ziektekostenverzekering

Groepsabonnementen kunnen niet door individuen worden gekocht en vereisen ten minste 70% deelname van groepsleden.

Zodra de organisatie een plan heeft gekozen, krijgen groepsleden de mogelijkheid om de dekking te accepteren of te weigeren. In bepaalde gebieden kunnen de plannen in niveaus komen, waarbij verzekerden de mogelijkheid hebben om een ​​basisdekking of een geavanceerde verzekering met add-ons af te sluiten. De premies worden op basis van het plan verdeeld tussen de organisatie en haar leden. De dekking van de ziektekostenverzekering kan tegen een toeslag ook worden uitgebreid tot de directe familie en / of andere personen ten laste van groepsleden.

De kosten van een collectieve ziektekostenverzekering zijn meestal veel lager dan die van individuele verzekeringen, omdat het risico over een groter aantal mensen wordt gespreid. Simpel gezegd, dit type verzekering is goedkoper en betaalbaarder dan individuele plannen die op de markt beschikbaar zijn, omdat er meer mensen zijn die het plan kopen.

Geschiedenis van de collectieve ziektekostenverzekering

De collectieve ziektekostenverzekering in de Verenigde Staten is in de loop van de 20e eeuw geëvolueerd. Het idee van collectieve berichtgeving kwam voor het eerst in de publieke discussie tijdens de Eerste Wereldoorlog en de Grote Depressie. Soldaten die in de Eerste Wereldoorlog vochten, kregen dekking via de War Risk Insurance Act, die het Congres later uitbreidde tot de afhankelijke militairen. In de jaren twintig stegen de zorgkosten tot het punt dat ze hoger waren dan het vermogen van de meeste consumenten om te betalen.

De Grote Depressie verergerde dit probleem dramatisch, maar weerstand van de American Medical Association en de levensverzekeringsindustrie versloeg verschillende pogingen om enige vorm van een nationaal ziekteverzekeringssysteem op te zetten. Deze oppositie zou sterk blijven tot in de 21ste eeuw.

Door werkgevers gesponsorde collectieve ziektekostenverzekeringen ontstonden voor het eerst in de jaren veertig als een manier voor werkgevers om werknemers aan te trekken toen de oorlogswetgeving verlaagde lonen verplichtte. Dit was een populair belastingvrij voordeel dat werkgevers bleven aanbieden na het einde van de oorlog, maar het kwam niet tegemoet aan de behoeften van gepensioneerden en andere niet-werkende volwassenen. Federale inspanningen om dekking te bieden aan die groepen leidden tot de socialezekerheidswijzigingen van 1965, die de basis legden voor Medicare en Medicaid.

Voordelen van een collectieve ziektekostenverzekering

Het belangrijkste voordeel van een groepsplan is dat het risico spreidt over een pool van verzekerden. Dit komt de groepsleden ten goede door de premies laag te houden, en verzekeraars kunnen de risico’s beter beheersen als ze een duidelijker idee hebben van wie ze dekken. Verzekeraars kunnen nog meer controle over de kosten door te oefenen gezondheid onderhoud organisaties (zorgorganisaties), waarin aanbieders contract met verzekeraars om zorg te verlenen aan de leden. Het HMO-model heeft de neiging om de kosten laag te houden, ten koste van beperkingen op de flexibiliteit van de zorg die aan individuen wordt geboden. Preferred provider-organisaties (PPO’s) bieden de patiënt een grotere keuze aan artsen en gemakkelijker toegang tot specialisten, maar rekenen doorgaans hogere premies aan dan HMO’s.

De overgrote meerderheid van collectieve ziektekostenverzekeringen zijn door de werkgever gesponsorde pensioenregelingen. Wel is het mogelijk om via een vereniging of andere organisaties groepsdekking af te nemen. Voorbeelden van dergelijke plannen zijn onder meer de plannen die worden aangeboden door de American Association of Retired Persons (AARP), de Freelancers Union en clubs voor groothandelslidmaatschap.

Speciale overwegingen

Niet iedereen is gedekt door een collectieve ziektekostenverzekering. Decennialang waren deze onverzekerde mensen gedwongen om de kosten van de gezondheidszorg op eigen kracht te dragen. Maar dat is veranderd.

Door de overheid gesponsorde gezondheidsplannen blijven zorg bieden aan diegenen die buiten de door de werkgever gesponsorde collectieve ziektekostenverzekeringen vallen. Aangezien de nationale gezondheidsuitgaven zijn gestegen tot meer dan 15% van het bruto binnenlands product (bbp), vervangt de Affordable Care Act (ACA) van 2010 een landelijk mandaat dat elke belastingbetaler zich aansluit bij een groepsplan voor het soort oplossing voor één betaler dat met hevige tegenstand te maken heeft gehad. sinds de jaren dertig. Volgens gegevens van de overheid profiteren ongeveer 20 miljoen Amerikanen van een ziektekostenverzekering onder de ACA, volgens de meest recente reeks cijfers uit 2018.

Onder de regering-Obama moesten mensen die onder de ACA onverzekerd bleven, een ziektekostenverzekeringsmandaat betalen. Dit werd ingetrokken door de regering-Trump, die verklaarde mensen onnodig te bestraffen.