Hoe valuta werkt

Of we nu papieren facturen ophalen of een creditcard halen, de meeste transacties die we doen, maken gebruik van valuta die we dagelijks gebruiken. Geld is inderdaad de levensader van economieën over de hele wereld. Valuta verwijst naar papiergeld of munten die in omloop zijn. Maar valuta is eigenlijk maar een klein onderdeel van de monetaire economie en slechts één overweging als we naar de totale geldhoeveelheid kijken.

In feite bestaat het meeste geld tegenwoordig als kredietgeld of als elektronische bestanden die zijn opgeslagen in databases van banken of financiële instellingen. Maar toch, het brood en de boter van alledaagse transacties is valuta, en dat is waar we hier nader naar zullen kijken.

Wat is valuta?

Hoewel het misschien voor de hand liggend lijkt, aangezien we het allemaal bijna dagelijks gebruiken, kan de exacte betekenis van geld ook ongrijpbaar en genuanceerd zijn.

Stel je voor dat je schoenen maakt voor de kost en brood moet kopen om je gezin te voeden. Je benadert de bakker en biedt een paar schoenen aan voor een bepaald aantal broden. Maar het blijkt dat hij op dit moment geen schoenen nodig heeft. Je hebt pech tenzij je in de buurt een andere bakker kunt vinden – iemand die toevallig een tekort aan schoenen heeft.

Volgens de reguliere economie verlicht geld dit probleem. Het biedt een universele opslag van waarde die gemakkelijk kan worden gebruikt door andere leden van de samenleving. Diezelfde bakker heeft misschien een tafel nodig in plaats van schoenen. Over het algemeen kunnen transacties in een veel sneller tempo plaatsvinden, omdat verkopers gemakkelijker een koper kunnen vinden met wie ze zaken willen doen.

Het belangrijkste is dat geld de rekeneenheid of numerieke moet zijn, wat een mooie term is voor de eenheid waarin dingen in een samenleving worden geprijsd. In de VS is dat de dollar. Als er eenmaal een rekeneenheid is, kunnen mensen inderdaad op krediet wisselen zonder fysiek geld te gebruiken.

Valuta zijn de fysieke papieren biljetten en munten die in omloop zijn. Door de valuta te accepteren, kan een handelaar zijn of haar goederen verkopen en heeft hij een gemakkelijke manier om zijn handelspartners te betalen. Er zijn ook andere belangrijke voordelen van valuta. Door het relatief kleine formaat van munten en dollarbiljetten zijn ze gemakkelijk te vervoeren. Denk eens aan een maïsteler die elke keer dat hij iets moest kopen een kar vol voedsel zou moeten laden. Bovendien hebben munten en papier het voordeel dat ze lang meegaan, iets dat niet voor alle grondstoffen kan worden gezegd. Een boer die bijvoorbeeld afhankelijk is van directe handel, heeft misschien maar een paar weken voordat zijn bezittingen bederven. Met geld kan ze haar rijkdom vergaren en opslaan.

De verschillende vormen van valuta uit de geschiedenis 

Tegenwoordig is het normaal om valuta te associëren met munten of papieren bankbiljetten. Valuta heeft in de loop van de geschiedenis echter een aantal verschillende vormen aangenomen. In veel vroege samenlevingen werden bepaalde goederen een standaard betaalmiddel. De Azteken gebruikten vaak cacaobonen in plaats van rechtstreeks goederen te verhandelen. In dit opzicht hebben grondstoffen echter duidelijke nadelen. Afhankelijk van hun grootte kunnen ze moeilijk van de ene plaats naar de andere te dragen zijn. En in veel gevallen zijn ze beperkt houdbaar.

Dit zijn enkele van de redenen waarom geslagen valuta een belangrijke innovatie was. Al in 2500 voor Christus creëerden Egyptenaren metalen ringen die ze als geld gebruikten, en echte munten bestaan ​​al minstens 700 voor Christus toen ze werden gebruikt door een samenleving in het huidige Turkije. Papiergeld kwam pas tot stand tijdens de Tang-dynastie in China, die duurde van 618-907 na Christus. Metallisch geld in de vorm van munten gemaakt van edele metalen zoals goud, zilver of koper is al sinds de vroege beschaving gemeengoed.

Andere vormen van geld die hebben bestaan, zijn onder meer grote ronde stenen op de eilanden in de Stille Oceaan, kaurischelpen in het premoderne Amerika, tabaksbladeren, afmetingen van granen of zout, of zelfs sigaretten en pakjes ramennoedels in gevangenissen.

Meer recentelijk heeft technologie een geheel andere vorm van betaling mogelijk gemaakt: elektronische valuta. Met behulp van een telegraafnetwerkvoltooideWestern Union (NYSE:WU ) de eerste elektronische overboeking in 1871.  Met de komst van mainframecomputers werd het voor banken mogelijk om elkaars rekeningen te debiteren of te crediteren zonder fysiek gedoe. het verplaatsen van grote sommen geld. 

Tegenwoordig zijn elektronische betalingen en digitaal geld niet alleen gebruikelijk, maar zijn ze ook de belangrijkste en alomtegenwoordige geldvorm geworden.

Waarde in valuta

Dus, wat geeft onze moderne valuta – of het nu een Amerikaanse dollar of een Japanse yen is – precies waarde? In tegenstelling tot vroege munten gemaakt van edele metalen, heeft het meeste van wat er vandaag wordt geslagen niet veel intrinsieke waarde. Het behoudt echter zijn waarde om een ​​van de twee redenen.

Ten eerste kan in het geval van ‘representatief geld’ elke munt of biljet worden ingewisseld voor een vast bedrag aan goederen. De dollar viel in deze categorie in de jaren na de Tweede Wereldoorlog, toen centrale banken over de hele wereld de Amerikaanse regering $ 35 konden betalen voor een ons goud.  Met andere woorden, het papiergeld vertegenwoordigde een claim op fysiek metaal en kon legaal op verzoek voor dat metaal worden ingewisseld.

Zorgen over een mogelijke run op de goudvoorraad van Amerika brachten president Nixon er echter toe om deze overeenkomst met landen over de hele wereld te annuleren.  Door de goudstandaard te verlaten, werd de dollar zogenaamd fiatgeld. Met andere woorden, het is waardevol simpelweg omdat mensen er vertrouwen in hebben dat andere partijen het zullen accepteren. Tegenwoordig vallen de meeste van de belangrijkste valuta’s over de hele wereld, waaronder de euro, het Britse pond en de Japanse yen, in deze categorie. Bovendien ontleent fiatgeld zijn waarde aan het vertrouwen in de overheid en zijn vermogen om belastingen te heffen en te innen.

Wisselkoersbeleid

Terwijl valuta technisch verwijst naar fysiek geld, verwijzen financiële markten naar valuta’s als de rekeneenheden van nationale economieën en de wisselkoersen die tussen valuta’s bestaan. Vanwege het mondiale karakter van handel moeten partijen vaak ook buitenlandse valuta aanschaffen. Overheden hebben twee fundamentele beleidskeuzes als het gaat om het managen van dit proces. De eerste is om een ​​vaste wisselkoers aan te bieden.

Hier koppelt de regering haar eigen valuta aan een van de belangrijkste valuta’s ter wereld, zoals de Amerikaanse dollar of de euro, en stelt ze een vaste wisselkoers vast tussen de twee coupures. Om de lokale wisselkoers te behouden, koopt of verkoopt de centrale bank van het land de valuta waaraan het is gekoppeld.

Het belangrijkste doel van een vaste wisselkoers is om een ​​gevoel van stabiliteit te creëren, vooral wanneer de financiële markten van een land minder geavanceerd zijn dan die in andere delen van de wereld. Beleggers krijgen vertrouwen door het exacte bedrag van de gekoppelde valuta te weten dat ze kunnen verwerven als ze dat willen.

Vaste wisselkoersen hebben echter ook een rol gespeeld bij tal van valutacrises in de recente geschiedenis. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren wanneer de aankoop van lokale valuta door de centrale bank tot overwaardering leidt.

Het alternatief voor dit systeem is om de valuta te laten zweven. In plaats van vooraf de prijs van vreemde valuta te bepalen, dicteert de markt wat de kosten zullen zijn. De Verenigde Staten zijn slechts een van de belangrijkste economieën die een zwevende wisselkoers hanteren. In een zwevend systeem bepalen de regels van vraag en aanbod de prijs van een vreemde valuta. Daarom zal een toename van het geldbedrag de coupure goedkoper maken voor buitenlandse investeerders. En een toename van de vraag zal de valuta versterken (duurder maken).

Hoewel een “sterke” valuta een positieve bijklank heeft, zijn er ook nadelen. Stel dat de dollar waarde won ten opzichte van de yen. Plots zouden Japanse bedrijven meer moeten betalen om in Amerika geproduceerde goederen te kopen, waardoor hun kosten waarschijnlijk worden doorberekend aan de consument. Dit maakt Amerikaanse producten minder concurrerend op overzeese markten.

De impact van inflatie

De meeste grote economieën over de hele wereld gebruiken nu fiatvaluta’s. Omdat ze niet aan fysieke activa zijn gekoppeld, hebben regeringen de vrijheid om extra geld bij te drukken in tijden van financiële problemen. Hoewel dit meer flexibiliteit biedt om uitdagingen aan te pakken, creëert het ook de mogelijkheid om te veel geld uit te geven.

Het grootste gevaar van te veel geld printen is hyperinflatie. Met meer van de valuta in omloop, is elke eenheid minder waard. Hoewel een bescheiden inflatie relatief onschadelijk is, kan een ongecontroleerde devaluatie de koopkracht van de consument dramatisch aantasten. Als de inflatie 5% per jaar bereikt, is het spaargeld van elk individu, ervan uitgaande dat er geen substantiële rente oploopt, 5% minder waard dan het jaar ervoor. Het wordt natuurlijk moeilijker om dezelfde levensstandaard te handhaven.

Om deze reden proberen centrale banken in ontwikkelde landen de inflatie meestal onder controle te houden door indirect geld uit de circulatie te halen wanneer de munt te veel waarde verliest.

Het komt neer op

Ongeacht de vorm die het aanneemt, heeft alle valuta dezelfde basisdoelen. Het helpt economische activiteit te stimuleren door de markt voor verschillende goederen te vergroten. En het stelt consumenten in staat om rijkdom op te slaan en dus tegemoet te komen aan langetermijnbehoeften. Valuta was ooit beperkt tot het domein van fysieke munten en biljetten, maar de huidige digitale economie betekent dat geld nu bestaat als gegevens die zijn opgeslagen in grootboeken bij banken, en zelfs de mogelijkheid van tastbaarheid overstijgt met de ontwikkeling van cryptocurrencies zoals Bitcoin, die nooit kunnen worden fysiek gemaakt.