Hoe gebruiken bedrijven de dekkingsratio voor vaste kosten?
Wanneer niet-gefinancierde kapitaaluitgaven en uitkeringen hoger zijn, zal de resulterende dekkingsgraad van de vaste kosten lager zijn. Die cijfers worden afgetrokken van de winst vóór rente en belastingen, waardoor de waarde van de winst vóór rente en belastingen (EBIT) kleiner wordt.
Leasebetalingen en rentebetalingen worden opgenomen in de dekkingsgraad van de vaste lasten. Beide betalingen moeten jaarlijks worden voldaan. Voor bedrijven die hoge kosten hebben voor het leasen van apparatuur, is de dekkingsgraad van de vaste kosten een uiterst belangrijke financiële maatstaf. Om de ratio te berekenen, worden de rentelasten, belastingen en EBIT allemaal uit de winst-en-verliesrekening van een bedrijf gehaald en worden de leasebetalingen van de balans van het bedrijf gehaald. De dekkingsgraad van het vaste tarief geeft aan hoe vaak een bedrijf in staat is om zijn jaarlijkse vaste kosten te dekken. Wanneer de waarde van de ratio hoog is, is dit een teken dat de schuldsituatie van het bedrijf in een gezondere staat verkeert. De enige echte manier om te bepalen of de waarde van de ratio goed of slecht is, is door historische informatie van het bedrijf of vergelijkbare branchegegevens te bekijken.
Vaste kostendekkingsratio
De dekkingsgraad van de vaste kosten is een solvabiliteitsratio die de toereikendheid van de EBIT weergeeft om alle rente- en leasebetalingen te dekken. Wanneer een bedrijf een aanzienlijk bedrag aan schulden oploopt en regelmatig en doorlopend rentebetalingen moet doen, kan zijn cashflow grotendeels door dergelijke kosten worden verbruikt. De dekkingsgraad van de vaste kosten is in hoge mate aanpasbaar voor gebruik met elk type vaste kosten; het is gemakkelijk om rekening te houden met kosten zoals verzekeringen en leasebetalingen, evenals de uitkering van preferente dividenden.
De dekkingsgraad van de vaste kosten is vergelijkbaar met de rentedekkingsgraad. Het significante verschil tussen de twee is dat de dekkingsgraad van de vaste kosten naast de rentebetalingen ook de jaarlijkse verplichtingen van leasebetalingen omvat. Deze ratio wordt soms gezien als een uitgebreide versie van de rente-dekkingsratio of de rente-inkomstenratio. Als de resulterende waarde van deze ratio laag is, minder dan 1, is dit een sterke aanwijzing dat een aanzienlijke winstdaling zou kunnen leiden tot financiële insolventie van een bedrijf. Een hoge ratio wijst op een grotere financiële soliditeit van een bedrijf.
De dekkingsgraad van de vaste kosten wordt vaak gebruikt als een alternatieve solvabiliteitsratio voor de dekkingsgraad van de schuldendienst (DSCR). In termen van bedrijfsfinanciering bepaalt de dekkingsgraad van de schuldendienst het bedrag van de cashflow dat een bedrijf gemakkelijk toegankelijk heeft om alle jaarlijkse rente- en hoofdsombetalingen op zijn schuld te voldoen, inclusief betalingen op zinkende fondsen. Als de DSCR van een bedrijf kleiner is dan 1, heeft het bedrijf een negatief cashflowbedrag. Een DSCR van 0,92 betekent bijvoorbeeld dat het bedrijf slechts voldoende netto bedrijfsinkomsten heeft om 92% van zijn jaarlijkse schuldbetalingen te dekken.