Rentedekkingsratio
Wat is de rentedekkingsgraad?
De rentedekkingsratio is een verhouding tussen schuld en winstgevendheid die wordt gebruikt om te bepalen hoe gemakkelijk een bedrijf rente kan betalen over zijn uitstaande schuld. De rentedekkingsratio kan worden berekend door de winst vóór rente en belastingen (EBIT) van een bedrijf te delen door de rentelasten gedurende een bepaalde periode.
De rentedekkingsratio wordt ook wel de rente-inkomstenratio (TIE) genoemd. Kredietverstrekkers, investeerders en schuldeisers gebruiken deze formule vaak om de risico’s van een bedrijf te bepalen ten opzichte van de huidige schuld of voor toekomstige leningen.
Belangrijkste leerpunten
- De rentedekkingsgraad wordt gebruikt om te meten hoe goed een bedrijf de verschuldigde rente over uitstaande schulden kan betalen.
- Deze ratio, ook wel de verhouding keer rente verdiend genoemd, wordt gebruikt door schuldeisers en potentiële kredietverstrekkers om het risico van het uitlenen van kapitaal aan een bedrijf te beoordelen.
- Een hogere dekkingsgraad is beter, al kan de ideale verhouding per branche verschillen.
De formule voor de rentedekkingsgraad
Inzicht in de rentedekkingsratio
De rentedekkingsgraad meet hoe vaak een bedrijf zijn huidige rentebetaling kan dekken met zijn beschikbare inkomsten. Met andere woorden, het meet de veiligheidsmarge die een bedrijf heeft om gedurende een bepaalde periode rente over zijn schuld te betalen.
De ratio wordt berekend door de EBIT van een bedrijf te delen door de rentelasten van het bedrijf over dezelfde periode. Hoe lager de ratio, hoe meer het bedrijf wordt belast met schulden. Wanneer de rentedekkingsgraad van een bedrijf slechts 1,5 of lager is, kan het twijfelachtig zijn of het in staat is om de rentelasten te dekken.
Bedrijven hebben meer dan voldoende inkomsten nodig om rentebetalingen te dekken om toekomstige, en misschien onvoorzienbare, financiële problemen te overleven die zich kunnen voordoen. Het vermogen van een onderneming om aan haar renteverplichtingen te voldoen, is een aspect van haar solvabiliteit en daarmee een belangrijke factor in het rendement voor aandeelhouders.
Hoe u de rentedekkingsratio gebruikt
Interpretatie is de sleutel als het gaat om het gebruik van ratio’s in bedrijfsanalyses. Hoewel het kijken naar een enkele rentedekkingsgraad veel kan onthullen over de huidige financiële positie van een bedrijf, zal het analyseren van rentedekkingsratio’s in de loop van de tijd vaak een veel duidelijker beeld geven van de positie en het traject van een bedrijf.
Door bijvoorbeeld de rentedekkingsratio’s van de afgelopen vijf jaar op kwartaalbasis te analyseren, kunnen trends naar voren komen en een investeerder een veel beter idee geven of een lage huidige rentedekkingsgraad verbetert of verslechtert, of dat een hoge huidige rentedekkingsgraad is stabiel. De ratio kan ook worden gebruikt om het vermogen van verschillende bedrijven om hun rente af te betalen te vergelijken, wat kan helpen bij het nemen van een investeringsbeslissing.
Over het algemeen is stabiliteit in rentedekkingsratio’s een van de belangrijkste dingen om op te letten bij het op deze manier analyseren van de rentedekkingsgraad. Een dalende rentedekkingsgraad is vaak iets voor beleggers om op hun hoede te zijn, omdat het aangeeft dat een bedrijf in de toekomst mogelijk niet in staat zal zijn om zijn schulden te betalen.
Door op een bepaald moment naar de rentedekkingsgraad te kijken, kunnen analisten iets vertellen over het vermogen van het bedrijf om zijn schulden af te lossen, maar door de rentedekkingsgraad in de loop van de tijd te analyseren, krijgt u een duidelijker beeld van de vraag of de schuld al dan niet een last voor de de financiële positie van het bedrijf.
Over het algemeen is de rentedekkingsgraad een goede beoordeling van de financiële gezondheid van een bedrijf op korte termijn. Hoewel het maken van toekomstige projecties door het analyseren van de geschiedenis van de rentedekkingsgraad van een bedrijf een goede manier kan zijn om een investeringskans te beoordelen, is het moeilijk om de financiële gezondheid van een bedrijf op de lange termijn nauwkeurig te voorspellen met een ratio of maatstaf.
Bovendien is de wenselijkheid van een bepaald niveau van deze verhouding tot op zekere hoogte in de ogen van de toeschouwer. Sommige banken of potentiële kopers van obligaties kunnen zich op hun gemak voelen met een minder wenselijke ratio in ruil voor het aanrekenen van een hogere rente op hun schuld aan het bedrijf.
Voorbeeld van de rentedekkingsratio
Stel dat de inkomsten van een bedrijf in een bepaald kwartaal $ 625.000 bedragen en dat het schulden heeft waarop het elke maand $ 30.000 moet betalen. Om hier de rentedekkingsgraad te berekenen, zou men de maandelijkse rentebetalingen moeten omzetten in kwartaalbetalingen door ze met drie te vermenigvuldigen. De rentedekkingsgraad voor het bedrijf is $ 625.000 / $ 90.000 ($ 30.000 x 3) = 6,94.
Boven water blijven met rentebetalingen is een cruciale en voortdurende zorg voor elk bedrijf. Zodra een bedrijf hiermee worstelt, kan het zijn dat het verder moet lenen of in zijn kasreserve moet duiken, wat veel beter kan worden gebruikt om te investeren in kapitaalgoederen of voor noodgevallen.
Een rentedekkingsgraad van 1,5 wordt over het algemeen beschouwd als een minimaal aanvaardbare ratio voor een bedrijf en het omslagpunt waaronder kredietverstrekkers waarschijnlijk zullen weigeren het bedrijf meer geld te lenen, omdat het risico van wanbetaling van het bedrijf als te hoog kan worden ervaren.
Bovendien geeft een rentedekkingsgraad van minder dan één aan dat het bedrijf niet voldoende inkomsten genereert om zijn rentelasten te dekken. Als de ratio van een bedrijf lager is dan één, zal het waarschijnlijk een deel van zijn kasreserves moeten uitgeven om het verschil op te vangen of meer te lenen, wat moeilijk zal zijn om de hierboven genoemde redenen. Anders loopt het bedrijf het risico om failliet te gaan, zelfs als de inkomsten een maand lang laag zijn.
Speciale overwegingen
Hoewel het schulden en rente creëert, kan lenen de winstgevendheid van een bedrijf positief beïnvloeden door de ontwikkeling van kapitaalgoederen volgens de kosten-batenanalyse. Maar een bedrijf moet ook slim zijn in het lenen. Omdat rente ook de winstgevendheid van een bedrijf beïnvloedt, zou een bedrijf alleen een lening moeten aangaan als het weet dat het de rentebetalingen de komende jaren goed kan regelen.
Een goede rentedekkingsgraad zou dienen als een goede indicator van deze omstandigheid en mogelijk ook als een indicator van het vermogen van het bedrijf om de schuld zelf af te betalen. Grote ondernemingen hebben echter vaak zowel hoge rentedekkingsgraden als grote leningen. Omdat grote ondernemingen regelmatig aanzienlijke rentebetalingen kunnen afbetalen, kunnen ze zonder veel zorgen blijven lenen.
Bedrijven kunnen vaak lang in leven blijven terwijl ze alleen hun rentebetalingen afbetalen en niet de schuld zelf. Toch wordt dit vaak als een gevaarlijke praktijk beschouwd, vooral als het bedrijf relatief klein is en dus een lage omzet heeft in vergelijking met grotere bedrijven. Bovendien helpt het aflossen van de schuld de rente op de lange termijn af te betalen, omdat het bedrijf met een verminderde schuld cashflow vrijmaakt en de rente van de schuld ook kan worden aangepast.
Beperkingen van de rentedekkingsratio
Zoals elke maatstaf die probeert de efficiëntie van een bedrijf te meten, heeft de rentedekkingsratio een reeks beperkingen die belangrijk zijn voor elke belegger om te overwegen voordat hij deze gebruikt.
Ten eerste is het belangrijk op te merken dat de rentedekking zeer variabel is bij het meten van bedrijven in verschillende bedrijfstakken en zelfs bij het meten van bedrijven binnen dezelfde bedrijfstak. Voor gevestigde bedrijven in bepaalde bedrijfstakken, zoals een nutsbedrijf, is een rentedekkingsgraad van twee vaak een acceptabele norm.
Een gerenommeerd nutsbedrijf zal waarschijnlijk een consistente productie en inkomsten hebben, vooral als gevolg van overheidsvoorschriften, dus zelfs met een relatief lage rentedekkingsgraad kan het zijn rentebetalingen betrouwbaar dekken. Andere bedrijfstakken, zoals de fabricage, zijn veel volatieler en hebben vaak een hogere minimaal aanvaardbare rentedekkingsgraad van bijvoorbeeld drie.
Dit soort bedrijven zien over het algemeen grotere fluctuaties in hun activiteiten. Tijdens de recessie van 2008 zijn de autoverkopen bijvoorbeeld aanzienlijk gedaald, wat de auto-industrie schade heeft berokkend. Een arbeidersstaking is een ander voorbeeld van een onverwachte gebeurtenis die de rentedekkingsratio’s kan schaden. Omdat deze bedrijfstakken gevoeliger zijn voor deze schommelingen, moeten ze vertrouwen op een groter vermogen om hun rente te dekken om rekening te houden met perioden van lage inkomsten.
Vanwege zulke grote variaties als deze, zou een bedrijf bij het vergelijken van de rentedekkingsratio’s van bedrijven moeten worden vergeleken met andere in dezelfde branche – en idealiter ook met bedrijven met vergelijkbare bedrijfsmodellen en omzetcijfers.
Hoewel het belangrijk is om rekening te houden met alle schulden bij het berekenen van de rentedekkingsgraad, kunnen bedrijven er bovendien voor kiezen om bepaalde soorten schulden te isoleren of uit te sluiten bij de berekeningen van hun rentedekkingsgraad. Als zodanig is het bij het overwegen van de zelf gepubliceerde rentedekkingsgraad van een bedrijf belangrijk om te bepalen of alle schulden waren inbegrepen, of om de rentedekkingsgraad op een andere manier onafhankelijk te berekenen.
Variaties op de rentedekkingsratio
Een paar enigszins algemene variaties van de rentedekkingsgraad zijn belangrijk om te overwegen voordat de ratio’s van bedrijven worden bestudeerd. Deze variaties zijn het gevolg van wijzigingen in de EBIT in de teller van de berekening van de rentedekkingsgraad.
Een dergelijke variatie gebruikt de winst vóór rente, belastingen, afschrijvingen en amortisatie (EBITDA) in plaats van EBIT bij het berekenen van de rentedekkingsgraad. Omdat deze variatie geen afschrijvingen en amortisatie omvat, zal de teller in berekeningen met EBITDA vaak hoger zijn dan bij berekeningen met EBIT. Aangezien de rentelasten in beide gevallen gelijk zijn, zullen berekeningen met EBITDA een hogere rentedekkingsgraad opleveren dan berekeningen met EBIT.
Een andere variant gebruikt de winst vóór rente na belastingen (EBIAT) in plaats van de EBIT in de berekening van de rentedekkingsratio. Dit heeft tot gevolg dat de belastingkosten van de teller worden afgetrokken in een poging een nauwkeuriger beeld te geven van het vermogen van een onderneming om haar rentelasten te betalen. Omdat belastingen een belangrijk financieel element zijn om te overwegen, kan EBIAT worden gebruikt om rentedekkingsratio’s te berekenen in plaats van EBIT om een duidelijker beeld te krijgen van het vermogen van een bedrijf om zijn rentelasten te dekken.
Al deze variaties bij het berekenen van de rentedekkingsgraad gebruiken rentelasten in de noemer. Over het algemeen nemen deze drie varianten toe in conservatisme, waarbij degenen die EBITDA gebruiken het meest liberaal zijn, degenen die EBIT het meest conservatief gebruiken en degenen die EBIAT het meest stringent gebruiken.
Veel Gestelde Vragen
Wat zegt de rentedekkingsgraad?
De rentedekkingsgraad meet het vermogen van een bedrijf om zijn uitstaande schulden af te handelen. Het is een van de vele schuldratio’s die kunnen worden gebruikt om de financiële toestand van een bedrijf te evalueren. De term “dekking” verwijst naar de tijdsduur – gewoonlijk het aantal boekjaren – waarvoor rentebetalingen kunnen worden gedaan met de momenteel beschikbare inkomsten van het bedrijf. In eenvoudiger bewoordingen geeft het weer hoe vaak het bedrijf zijn verplichtingen kan betalen met zijn inkomsten.
Hoe wordt de rentedekkingsgraad berekend?
De ratio wordt berekend door EBIT (of een variatie daarvan) te delen door rente op schulden (de kosten van geleende financiering) gedurende een bepaalde periode, meestal jaarlijks.
Wat is een goede rentedekkingsgraad?
Een ratio boven één geeft aan dat een bedrijf de rente op zijn schulden kan aflossen met behulp van zijn inkomsten of heeft aangetoond dat het in staat is om de inkomsten op een redelijk constant niveau te houden. Een rentedekkingsgraad van twee of meer kan minimaal aanvaardbaar zijn voor analisten of beleggers. Voor bedrijven met historisch meer volatiele inkomsten kan de rentedekkingsgraad niet als goed worden beschouwd, tenzij deze ruim boven de drie ligt.
Wat geeft een dekkingsgraad van een slechte rente aan?
Een dekkingsgraad van een slechte rente is een getal onder één, omdat dit betekent dat de huidige inkomsten van het bedrijf onvoldoende zijn om de uitstaande schuld af te lossen. De kans dat een onderneming haar rentelasten doorlopend kan blijven dekken, is nog steeds twijfelachtig, zelfs bij een rentedekkingsgraad van minder dan 1,5, vooral als de onderneming kwetsbaar is voor seizoensgebonden of cyclische inkomstendalingen.