Hoe budgettaire beslissingen van de overheid de publieke sector beïnvloeden

Problemen waarmee de publieke sector wordt geconfronteerd, zijn niet anders dan sommige problemen waarmee Amerika’s oudste en grootste bedrijven worden geconfronteerd, alleen op grotere schaal. Elke budgettaire beslissing die wordt genomen, heeft gevolgen voor verschillende sectoren van de samenleving die afhankelijk zijn van overheidsprogramma’s. Sommige programma’s zijn gegarandeerd, andere niet wanneer er moeilijke economische beslissingen moeten worden genomen. De gevolgen van budgettaire beperkingen zijn voelbaar op die programma’s die als ” discretionair ” worden beschouwd.

De publieke sector is dat deel van de economie dat door de overheid wordt gecontroleerd. Elementaire diensten omvatten infrastructuur (bijv. Wegen), gezondheidszorg voor armen en ouderen (bijv. Medicaid / Medicare), openbaar vervoer, de politie en andere defensie-instanties en openbaar onderwijs. Deze diensten zijn onderworpen aan het jaarlijkse begrotingsproces. Op elk moment kunnen veel sociale diensten worden opgeofferd wanneer budgettaire beperkingen bezuinigingen afdwingen. Om dit proces beter te begrijpen, hebben we een vereenvoudigd financieel voorbeeld samengesteld van een voorbeeldregering en de keuzes waarvoor deze staat.

Voorbeeld: XYZ-inkomstenbronnen van de overheid

Overheid XYZ heeft slechts een paar inkomstenbronnen, waarvan het merendeel in de vorm van belastingen. Individuele inkomstenbelastingen en loonheffingen genereren de meeste inkomsten. Vennootschapsbelastingen, accijnzen en andere belastingen (zoals schenkings- of successierechten) brengen de resterende belastinginkomsten binnen. Inkomsten uit inkomsten uit investeringen, douane / invoerrechten en vergoedingen of kosten voor andere ontvangsten vormen het resterende kleine deel van de inkomsten. Elke verandering in deze bronnen, bijvoorbeeld wanneer bedrijven naar een andere regio verhuizen of het inkomen van de inwoners afneemt, resulteert in een daling van het inkomen van Overheid XYZ. De enige manier om een ​​tekort aan te vullen, is door de belastingen te verhogen of de uitgaven te verlagen. Belastingen verhogen is nooit een populaire stap en overheid XYZ probeert, vooral tijdens een recessie of een andere moeilijke periode, deze tactiek te vermijden. De andere manier van handelen, het verlagen van de uitgaven, wordt de standaardoptie. 

Voorbeeld: Verplichte verplichtingen van overheid XYZ

Overheid XYZ heeft veel verplichtingen, sommige discretionair en andere verplicht. Het jaarlijkse niveau van verplichte uitgaven, vaak aangeduid als uitgaven voor rechten, voor programma’s zoals openbare gezondheidszorg, pensioenuitkeringen en voedselsubsidies, hangt af van de subsidiabiliteit van de ontvanger in vergelijking met discretionaire uitgaven die jaarlijks opnieuw worden goedgekeurd. Deelname aan deze programma’s is op gekwalificeerde basis, maar Overheid XYZ moet alle gekwalificeerde deelnemers het juiste niveau van uitkering bieden, een uitgave die zou kunnen resulteren in een duizelingwekkend percentage van haar inkomsten. Om deze programma’s te elimineren of drastisch te verminderen, zou een wetswijziging nodig zijn, een moeilijk vooruitzicht voor regering XYZ.

Naast de openbare gezondheidszorg, pensioen- en voedselvoordelen, heeft overheid XYZ het mandaat om financiering te verstrekken voor de pensioenregelingen, gezondheidszorg, salaris en andere voordelen van haar werknemers. Deze verplichtingen zijn niet anders dan die voor grote, traditionele bedrijven in de Verenigde Staten. Tekorten in pensioenfondsen en de gezondheidszorg voor gepensioneerden zijn een enorme bron van druk geworden voor veel al lang bestaande bedrijven. Pensioentekorten vloeien voort uit verschillende problemen uit het verleden. Bedrijven met huidige of resterende toegezegde pensioenregelingen hebben de last van financieringsmismatches gevoeld, aangezien het aantal gepensioneerden groter is dan het aantal huidige werknemers dat aan de regeling betaalt en de veronderstelde drempels (het verwachte rendement van de markt) niet aan de verwachtingen hebben voldaan. Overheid XYZ zal moeten bijdragen aan de pensioenregeling om het verschil te compenseren. Nu is dit niet altijd het geval geweest. In jaren met sterke marktrendementen kan de gefinancierde status drastisch verbeteren, maar Overheid XYZ moet budgetteren voor meer consistente bijdragen zodat deze verplichtingen van jaar tot jaar niet te ver uit de hand lopen.

Er is een vergelijkbare dynamiek met uitkeringen voor gepensioneerden. 

Voorbeeld: discretionaire verplichtingen van overheid XYZ

Discretionaire uitgaven zijn het deel van het budget dat de leider van regering XYZ elk jaar aanvraagt ​​en de andere leden van regering XYZ goedkeuren (of gepast). Discretionaire programma’s omvatten leger en defensie, onderwijs, voedsel en landbouw, snelweg en infrastructuur en rechtbanken. Hulp aan andere regeringen wordt ook in deze emmer gevangen. De uitgaven voor deze programma’s staan ​​centraal in veel controversiële debatten, en de gevolgen voor de burgers van XYZ zijn voelbaar en alomtegenwoordig. 

Voorbeeld: Overheid XYZ budgettaire beperkingen – een domino-effect

De resultaten van budgettaire beperkingen of meevallers zijn alleen voelbaar in de discretionaire uitgavenprogramma’s, tenzij er nieuwe wetten worden aangenomen die de verplichte verplichtingen zouden veranderen. Laten we, om de impact van beslissingen van regering XYZ op haar inwoners te zien, eens kijken naar een voorbeeld van een beperking. Overheid XYZ stemt om uitgaven aan snelwegen en infrastructuur te elimineren. Het effect van deze bezuinigingen heeft een positieve impact op de financiën van Overheid XYZ, aangezien het geen geld meer uitgeeft aan deze programma’s. Maar velen hebben een negatieve impact: de bedrijven die bouwmaterieel voor snelwegen produceren en verkopen, de leveranciers van materiaal voor snelwegen, de bouwvakkers die geen baan meer hebben om snelwegen aan te leggen, de restaurants in de buurt van de bouwplaats die de arbeiders van voedsel voorzien., enzovoort langs de ketting. Deze ene beslissing om een ​​begrotingspost te schrappen heeft een sterk, spinnenwebachtig, negatief resultaat gehad op zoveel facetten van de samenleving van XYZ. 

Aan de andere kant, wanneer budgettaire meevallers zich voordoen, besluit regering XYZ de landbouwsubsidies te verhogen, zodat boeren kunnen investeren in betere technologie om de opbrengsten van de groei te verbeteren. Er is een negatieve impact op de financiën van Overheid XYZ, maar velen voelen een positief resultaat: de boeren die inkomsten ontvangen van de overheid om de opbrengsten te verbeteren, de fabrikanten van landbouwapparatuur die nieuwe machines verkopen, de landbouwzaad- en grondbedrijven die hun diensten verkopen en goederen om de opbrengsten te verbeteren, enzovoort. Er kan een verschuiving plaatsvinden in de arbeidscomponent – nieuwe technologie kan het aantal vereiste handarbeiders vervangen – maar dat kan meer werkgelegenheid betekenen voor geschoolde technici. De langetermijnimpact van de toename van de discretionaire uitgaven aan landbouwsubsidies zijn lagere voedselprijzen voor consumenten, die dan dat gespaarde geld kunnen gebruiken en besteden aan andere gebieden van de economie (waardoor meer belastinginkomsten ontstaan). 

Het komt neer op

De publieke sector moet inspelen op de behoeften van talrijke, diverse kiezers. Het wordt vaak geconfronteerd met tegenstrijdige beslissingen over hoe een eindig inkomen het beste kan worden besteed aan een bijna oneindig aantal potentiële programma’s. Soms dekken de inkomsten de uitgaven of overtreffen ze deze soms niet. Tijdens periodes van dwang neemt de overheid beslissingen over voor welke discretionaire programma’s zij zal betalen, verminderen of beëindigen. Soms kan het aanvoelen als een beslissing “Peter beroven om Paul te betalen” met wijdverbreide gevolgen in vele lagen van de samenleving, en de negatieve externe effecten kunnen enkele onbedoelde gevolgen hebben.