Hubbert’s Peak Theory

Wat is Hubbert’s Peak Theory?

Hubbert’s toptheorie is het idee dat, omdat olieproductie een niet- hernieuwbare hulpbron is, de wereldwijde productie van ruwe olie uiteindelijk een piek zal bereiken en vervolgens zal dalen na een ruwweg klokvormige curve. Hoewel dit model op veel bronnen kan worden toegepast, is het specifiek ontwikkeld als model voor olieproductie.

Inzicht in Hubbert’s Peak Theory

Hubbert’s piektheorie is gebaseerd op het werk van Marion King Hubbert, een geoloog die in de jaren vijftig voor Shell werkte. Het impliceert dat maximale productie uit individuele of wereldwijde oliereserves zal plaatsvinden in het midden van de levenscyclus van de reserve volgens de Hubbert-curve, die wordt gebruikt door exploratie- en productiebedrijven om toekomstige productiesnelheden te schatten. Daarna versnelt de productiedaling als gevolg van uitputting van hulpbronnen en afnemende opbrengsten. Dienovereenkomstig, als nieuwe reserves niet sneller online worden gebracht dan winbare reserves, zal de wereld uiteindelijk piekolie bereiken – omdat er een eindige hoeveelheid conventionele lichte, zoete ruwe olie in de aardkorst zit.

Implicaties van piekolie

Een naderende piek in de productie van fossiele brandstoffen zou uiteraard ernstige gevolgen hebben voor de economie. Een grotere schaarste aan brandstof en stijgende energiekosten zouden een negatief effect hebben op vrijwel elke bedrijfstak en de kosten van levensonderhoud van de consument direct verhogen. Pieken in de olieprijzen op de wereldmarkt gaan vaak gepaard met economische recessies; een permanente, aanhoudende prijsstijging als gevolg van een langdurige daling van de beschikbare oliereserves zou kunnen leiden tot een overeenkomstige economische malaise. Het zou zelfs het schrikbeeld van stagflatie en een dalende levensstandaard wereldwijd kunnen oproepen.       

Een technologische revolutie in de olieproductie

Maar Hubbert’s voorspellingen dat de Amerikaanse olieproductie in de jaren zeventig een hoogtepunt zou bereiken en dat de wereld rond het jaar 2000 de piekolie zou bereiken, bleken onjuist. In feite heeft een technologische revolutie in de olie-industrie de winbare reserves vergroot en ook de terugwinningspercentages uit nieuwe en oude putten verhoogd.

Dankzij hi-tech digitale olie-exploratie met behulp van 3D-seismische beeldvorming, waarmee wetenschappers mijlen onder de zeebodem kunnen kijken,groeien de bewezen reserves over de hele wereld voortdurend naarmate nieuwe olievelden worden ontdekt. Offshore-boringen in de jaren vijftig konden een diepte van 5.000 voet bereiken. Tegenwoordig beschikken de meest geavanceerde offshore-boorplatforms over de technologie om tot 50.000 voet te boren.

De staat Texas heeft sinds 1970 elk jaar de leiding over de productie van ruwe olie in de VS. In 1972 steeg de jaarlijkse productie van de staat tot iets meer dan 1,26 miljard vaten. Dankzij innovaties zoals hydraulisch breken, verbeterde oliewinning en horizontaal boren, steeg de jaarlijkse productie in 2019 tot meer dan 1,8 miljard vaten. Deze innovaties hebben biljoenen kubieke voet gas en miljarden vaten olie toegevoegd aan de winbare reserves van Amerika. Hoewel de VS een netto-exporteur van aardolieproducten is geworden (zoals destillaatbrandstof, motorbenzine en vliegtuigbrandstof), blijft het een netto-importeur van ruwe olie.2

Geen piekolie meer?

De olie-industrie praat niet langer over een tekort aan olie, dankzij bedrijven alsSchlumberger. Voor de nabije toekomst zijn er praktisch onbeperkte hoeveelheden olie. Volgens de BP Statistical Review of World Energy 2020 worden de totale bewezen oliereserves in de wereld geschat op ongeveer 1,73 biljoen vaten eind 2019. Dit aantal zal echter waarschijnlijk stijgen omdat het grootste deel van de wereld nog moet worden onderzocht met behulp van de nieuwste technologieën.

Ook zijn we nergens in de buurt van piekenergie. Er is wereldwijd meer dan 1 biljoen ton aan bewezen steenkoolreserves – genoeg om bij de huidige productiesnelheden ongeveer 150 jaar mee te gaan. Er zijn 201,34 biljoen kubieke meter aan bewezen aardgasreserves – genoeg om minstens 50 jaar mee te gaan. En er kan volgens de US Geological and Geophysical Service 3.0 biljoen ton methaanhydraten zijn, wat genoeg aardgas is om de wereld duizend jaar van brandstof te voorzien.

Deze bekende en geschatte reserves geven aan dat de piek in de productie van fossiele brandstoffen in de toekomst blijkbaar nog ver weg is. Gezien de huidige kennis van de oorsprong van fossiele brandstoffen, is het echter vrijwel onontkoombaar dat de totale reserves een eindige hulpbron zijn. Piekolie vormt een toekomstige bedreiging, afhankelijk van hoe lang het duurt voordat we de piek bereiken, hoe snel de productie na de piek afneemt en of en hoe snel fossiele brandstoffen kunnen worden vervangen door andere energiebronnen. Voorlopig lijkt Hubbert’s Peak Theory op korte termijn echter geen significante economische uitdaging te vormen.