Het belang van de risicobeoordeling van een klant
Risico en rendement zijn twee fundamentele factoren waarmee rekening moet worden gehouden bij het analyseren van een portefeuille of belegging. Alle investeerders willen het hoogst mogelijke rendement halen uit hun investeringen; een potentieel rendement moet echter altijd worden afgewogen tegen het potentiële risico. Hoe groter het verwachte rendement, hoe groter het risico van een mogelijk verlies.
Om beleggingen voor individuen goed te analyseren, moet een financieel adviseur of geldbeheerder voor elke klant een nauwkeurige risicobeoordeling of risicoprofiel maken. Deze risicobeoordeling stelt een adviseur in staat om voor elke cliënt de meest geschikte investeringen te bepalen, rekening houdend met zowel de objectieve capaciteit van de cliënt als de subjectieve bereidheid om risico’s te nemen.
Belangrijkste leerpunten
- Investeren houdt noodzakelijkerwijs een bepaald risico in dat tot verliezen kan leiden.
- Het opbouwen van een portefeuille en het doen van beleggingsaanbevelingen moeten worden afgestemd op het risicoprofiel van een individu, verkregen door middel van een risicobeoordeling.
- Deze evaluatie zal zowel de objectieve of financiële aspecten van risico als de psychologische of kwalitatieve componenten van risicotolerantie verkrijgen.
- Wanneer het vermogen om risico te nemen in strijd is met de bereidheid van een investeerder om risicovolle investeringen te doen, is het een goede gewoonte om te gaan met de meer conservatieve evaluatie.
De financiële elementen van een risicobeoordeling
Elke risicobeoordeling omvat verschillende sleutelelementen die samen kunnen worden gebruikt om een breed en alomvattende analyse te maken van het risico waarmee een klant wordt geconfronteerd en de investeringen die dat risico het best verkleinen of het risico de moeite waard maken.
Het eerste element van een risicobeoordeling is risicocapaciteit, het maximale risiconiveau dat een persoon zich kan veroorloven te nemen op basis van zijn financiële omstandigheden. Dit deel van de risicobeoordeling is een kwantificering van het totale vermogen van de cliënt om een verlies op te vangen, ongeacht of het verlies klein, matig of groot is. Het risicocapaciteit geeft de adviseur ook inzicht in hoe de portefeuille van de klant zal functioneren en in de mate van financiële verandering als een specifieke investering leidt tot verlies of winst.
Over het algemeen geldt dat hoe langer een klant kan wachten voordat hij zijn belegde vermogen nodig heeft, hoe riskanter zijn portefeuilles zouden moeten zijn. Dit komt doordat effecten met een hoger risico gemiddeld worden gecompenseerd met een hoger verwacht rendement – en over een langere tijdshorizon worden moeilijke periodes vaak gladgestreken. Ook kunnen klanten blijven toevoegen aan hun portefeuilles naarmate de markten dalen (gemiddelde kosten van de dollar), wat betekent dat wanneer de markt weer begint te stijgen, ze aandelen hebben verzameld tegen betere prijzen.
Het tweede element van een risicobeoordeling is de risicovereiste. Elke cliënt bespreekt zijn beleggingsdoelstellingen met de adviseur, en elke adviseur begrijpt dat er een bepaald risico nodig is om de beleggingsrendementsdoelstellingen die de cliënt voor ogen heeft te halen. De adviseur moet vervolgens bepalen welke berekende beleggingsrisico’s moeten worden genomen om de klant te helpen bij het succesvol behalen van zijn beleggingsdoelstellingen.
De psychologische componenten van risicobeoordeling
Er zijn nog twee elementen van een risicobeoordeling die niet strikt objectieve financiële concepten zijn, maar meer op het gebied van de psychologie liggen.
Het eerste concept is de risicohouding. In wezen is de houding ten opzichte van risico het begrip van de cliënt van risico in termen van wat het inhoudt en hoe het het leven en de financiën van de cliënt zal beïnvloeden. Doorgaans ontwikkelt een financieel adviseur een risicobeoordeling door de houding van de cliënt ten opzichte van risico vanaf het begin te bepalen en vervolgens de risicohouding van de cliënt opnieuw te beoordelen na het bepalen van de risicocapaciteit en de risicovereisten van de cliënt.
De tweede is risicotolerantie. Soms verward met risicocapaciteit, verschilt risicotolerantie in die zin dat het het mentale en emotionele vermogen van de cliënt is, of de bereidheid om de genomen kansen op investeringen te tolereren. Het begint met een bepaald objectief risico, maar evalueert vervolgens hoe psychologisch de cliënt in staat is om verliezen of algehele volatiliteit op zowel korte als lange termijn op te vangen.
Vaak hangt de risicotolerantie sterk samen met eerdere beleggingservaringen. Sommige klanten hebben een nulrisicotolerantie. Ze kunnen geen enkele vorm van investeringsverlies opvangen, zelfs niet een tijdelijke, ongeacht het potentiële investeringsrendement. Voor dergelijke klanten zijn de enige geschikte beleggingen vastrentende beleggingen die een gegarandeerd rendement en vrijwel geen risico bieden, zoals Amerikaanse staatsobligaties.
Het komt neer op
Om een nauwkeurige en effectieve risicobeoordeling of -profiel te kunnen ontwikkelen, moet een financieel adviseur elk van de bovengenoemde kenmerken onafhankelijk bepalen en beoordelen om ze met elkaar te vergelijken en ze vervolgens combineren tot een verstandig investeringsrisiconiveau voor een bepaalde klant..
Door een risicobeoordeling in te vullen, kan een financieel adviseur algemene activaklassen en specifieke soorten beleggingen bepalen die het meest geschikt zijn voor een bepaalde klant. Zowel risicotolerantie als risicocapaciteit zijn beperkingen op het potentiële beleggingsrendement, en adviseurs moeten ervoor zorgen dat hun klanten dit feit begrijpen.
In het geval dat het vermogen en de bereidheid van een investeerder om risico te nemen met elkaar in strijd zijn, is het een goede vuistregel om bij de meer conservatieve beoordeling te passen.