Verzekeringsmaatschappijen versus banken: wat is het verschil?
Verzekeringsmaatschappijen versus banken: een overzicht
Zowel banken als verzekeringsmaatschappijen zijn financiële instellingen, maar ze hebben niet zoveel gemeen als u misschien denkt. Hoewel ze enkele overeenkomsten vertonen, zijn hun operaties gebaseerd op verschillende modellen die tot enkele opmerkelijke contrasten tussen hen leiden.
Terwijl banken onderworpen zijn aan federaal en staatstoezicht en sinds de Dodd-Frank Act heeft geleid, meer onder de loep zijn genomen, zijn verzekeringsmaatschappijen alleen onderworpen aan regelgeving op staatsniveau. Diverse partijen hebben opgeroepen tot meer federale regulering van verzekeringsmaatschappijen, vooral gezien het feit dat American International Group, Inc., (AIG), een verzekeringsmaatschappij, een belangrijke rol heeft gespeeld in de crisis.
De Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act, aangenomen door de regering-Obama in 2010, heeft nieuwe overheidsinstanties opgericht die belast zijn met het reguleren van het banksysteem. President Trump beloofde Dodd-Frank in te trekken en in mei 2018 stemde het Huis van Afgevaardigden om aspecten van de wet in te trekken.
Belangrijkste leerpunten
- Banken en verzekeringsmaatschappijen zijn beide financiële instellingen, maar ze hebben verschillende bedrijfsmodellen en lopen verschillende risico’s.
- Hoewel beide onderhevig zijn aan renterisico’s, hebben banken meer een systemische koppeling en zijn ze gevoeliger voor transacties door spaarders.
- Hoewel de verplichtingen van verzekeringsmaatschappijen meer op de lange termijn lopen en niet de neiging hebben om het risico van een run op hun fondsen te lopen, hebben ze de afgelopen jaren meer risico genomen, wat heeft geleid tot een roep om meer regulering van de sector.
Verzekeringsmaatschappijen
Zowel banken als verzekeringsmaatschappijen zijn financiële tussenpersonen. Hun functies zijn echter verschillend. Een verzekeringsmaatschappij verzekert haar klanten tegen bepaalde risico’s, zoals het risico op een auto-ongeluk of het risico dat een huis in brand vliegt. In ruil voor deze verzekering betalen hun klanten hen reguliere verzekeringspremies.
Verzekeringsmaatschappijen beheren deze premies door passende investeringen te doen en fungeren daarbij tevens als financiële intermediair tussen klanten en de kanalen die hun geld ontvangen. Verzekeringsmaatschappijen kunnen het geld bijvoorbeeld kanaliseren naar beleggingen zoals commercieel onroerend goed en obligaties.
Verzekeringsmaatschappijen beleggen en beheren het geld dat ze van hun klanten ontvangen voor hun eigen voordeel. Hun onderneming levert geen geld op in het financiële systeem.
Banken
Anders opererend, neemt een bank deposito’s en betaalt rente voor het gebruik ervan, en keert zich vervolgens om en leent het geld uit aan leners die het doorgaans tegen een hogere rente betalen. De bank verdient dus geld aan het verschil tussen de rente die zij u betaalt en de rente die zij in rekening brengt aan degenen die er geld van lenen. Het fungeert in feite als financiële tussenpersoon tussen spaarders die hun geld bij de bank storten en beleggers die dit geld nodig hebben.
Banken gebruiken het geld dat hun klanten storten om een grotere basis aan leningen te krijgen en daarmee geld te creëren. Aangezien hun spaarders dagelijks slechts een deel van hun deposito’s opvragen, houden banken slechts een deel van deze deposito’s in reserve en lenen ze de rest van hun deposito’s uit aan anderen.
Belangrijkste verschillen
Banken accepteren kortlopende deposito’s en verstrekken langlopende leningen. Dit betekent dat er een discrepantie is tussen hun passiva en hun activa. In het geval dat een groot aantal van hun spaarders hun geld terug wil, bijvoorbeeld in een door een bank beheerd scenario, dan zullen ze het geld misschien snel moeten verzinnen.
Voor een verzekeringsmaatschappij zijn haar verplichtingen echter gebaseerd op bepaalde verzekerde gebeurtenissen. Hun klanten kunnen een uitkering krijgen als de gebeurtenis waartegen ze verzekerd zijn, zoals het afbranden van hun huis, toch gebeurt. Anders hebben ze geen claim op de verzekeringsmaatschappij.
Verzekeringsmaatschappijen hebben de neiging om het premiegeld dat ze ontvangen voor de lange termijn te investeren, zodat ze in staat zijn om aan hun verplichtingen te voldoen zodra deze zich voordoen.
Hoewel het mogelijk is om bepaalde verzekeringen voortijdig te verzilveren, gebeurt dit op basis van de individuele behoeften. Het is onwaarschijnlijk dat een zeer groot aantal mensen tegelijkertijd hun geld willen hebben, zoals bij een run op de bank. Dit betekent dat verzekeringsmaatschappijen beter in staat zijn om hun risico te beheersen.
Een ander verschil tussen banken en verzekeringsmaatschappijen zit in de aard van hun systeembanden. Banken opereren als onderdeel van een breder banksysteem en hebben toegang tot een gecentraliseerde betalings- en verrekeningsorganisatie die hen met elkaar verbindt. Dit betekent dat het mogelijk is dat systeembesmetting zich door dit soort interconnectie van de ene bank naar de andere verspreidt. Amerikaanse banken hebben ook toegang tot een centraal banksysteem, via de Federal Reserve, en haar faciliteiten en ondersteuning.
Verzekeringsmaatschappijen maken echter geen deel uit van een gecentraliseerd verrekenings- en betalingssysteem. Dit betekent dat ze niet zo vatbaar zijn voor systeembesmetting als banken. Ze hebben echter geen geldschieter in laatste instantie, in de soort rol die de Federal Reserve vervult voor het banksysteem.
Speciale overwegingen
Er zijn risico’s met betrekking tot zowel de rentetarieven als de controle door toezichthouders die gevolgen hebben voor zowel verzekeringsmaatschappijen als banken, zij het op verschillende manieren.
Renterisico
Veranderingen in rentetarieven hebben gevolgen voor alle soorten financiële instellingen. Banken en verzekeringsmaatschappijen zijn geen uitzonderingen. Aangezien een bank haar spaarders een rentetarief betaalt dat concurrerend is, kan het zijn dat ze de rente moet verhogen als de economische omstandigheden dit rechtvaardigen. Over het algemeen wordt dit risico gemitigeerd, aangezien de bank ook een hogere rente op haar leningen kan rekenen. Veranderingen in rentetarieven kunnen ook een negatieve invloed hebben op de waarde van de beleggingen van een bank.
Verzekeringsmaatschappijen zijn ook onderhevig aan renterisico’s. Omdat ze hun premiegeld beleggen in verschillende beleggingen, zoals obligaties en onroerend goed, kunnen ze de waarde van hun beleggingen zien dalen als de rente stijgt. En in tijden van lage rentetarieven lopen ze het risico dat ze niet voldoende rendement halen uit hun investeringen om hun polishouders te betalen wanneer claims opeisbaar zijn.
Regelgevende autoriteit
In de Verenigde Staten zijn banken en verzekeringsmaatschappijen onderworpen aan verschillende regelgevende instanties. Nationale banken en hun dochterondernemingen worden gereguleerd door het Office of the Comptroller of the Currency (OCC).
In het geval van door de staat gecharterde banken, worden ze gereguleerd door de Federal Reserve Board voor banken die lid zijn van het Federal Reserve System. Wat betreft andere door de staat gecharterde banken, deze vallen onder de bevoegdheid van de Federal Deposit Insurance Corporation, die hen verzekert. Verschillende toezichthouders op de staatsbankieren houden ook toezicht op de staatsbanken.
Verzekeringsmaatschappijen vallen echter niet onder de federale regelgevende autoriteit. In plaats daarvan vallen ze onder de bevoegdheid van verschillende staatsgarantieverenigingen in de 50 staten. In het geval dat een verzekeringsmaatschappij failliet gaat, zamelt de staatsgarantiemaatschappij geld in van andere verzekeringsmaatschappijen in de staat om de polishouders van de mislukte onderneming te betalen.