Internetprovider (ISP)
Wat is een internetprovider (ISP)?
De term internetprovider (ISP) verwijst naar een bedrijf dat toegang tot internet biedt aan zowel persoonlijke als zakelijke klanten. ISP’s stellen hun klanten in staat om op internet te surfen, online te winkelen, zaken te doen en in contact te komen met familie en vrienden – allemaal tegen betaling. ISP’s kunnen ook andere services bieden, waaronder e-maildiensten, domeinregistratie, webhosting en browserpakketten. Een ISP kan ook een informatiedienstverlener, een opslagserviceprovider, een internetprovider (INSP) of een combinatie van deze drie worden genoemd op basis van de diensten die het bedrijf aanbiedt.
Belangrijkste leerpunten
- Een internetprovider (ISP) is een bedrijf dat webtoegang biedt aan zowel bedrijven als consumenten.
- ISP’s kunnen ook andere services bieden, zoals e-maildiensten, domeinregistratie, webhosting en browserdiensten.
- Een ISP wordt beschouwd als een informatiedienstverlener, opslagserviceprovider, internetnetwerkserviceprovider (INSP) of een combinatie hiervan.
- Internetgebruik is geëvolueerd van alleen degenen met een universiteits- of overheidsaccount die toegang hebben tot bijna iedereen die toegang heeft, of dit nu betaald of gratis is.
- De toegang is veranderd van inbelverbindingen naar snelle breedbandtechnologie.
Inzicht in internetprovider (ISP)
De internetservice was oorspronkelijk beperkt tot overheidsinstanties en specifieke universitaire afdelingen. De technologie is ontwikkeld om eind jaren tachtig toegang te geven tot het grote publiek via het World Wide Web. Consumenten konden beperkte toegang krijgen via een paar ISP’s – America On Line (AOL) was destijds een van de meest bekende namen – die inbelverbindingen gebruikten via een telefoonlijn.
Het aantal ISP’s is halverwege de jaren negentig gestegen tot enkele duizenden en de hausse was aan de gang. Als de opties voor connectiviteit toegenomen en snelheden afgestapt van tragere inbelverbindingen, internet economie was geboren. Aanbieders hebben meer geavanceerde technologie ontwikkeld, waardoor klanten snelle toegang krijgen via breedbandtechnologie via kabel- en DSL-modems (Digital Subscriber Line).
Achter dit alles zat een meerlagig web van verbindingen. Lokale ISP’s verkochten toegang tot klanten, maar betaalden grotere ISP’s voor hun eigen toegang. Deze grotere ISP’s betaalden op hun beurt zelfs nog grotere ISP’s voor toegang. Het pad leidt naar Tier 1-providers die elk netwerktoegangspunt kunnen bereiken zonder te hoeven betalen voor toegang. Deze Tier 1-bedrijven zijn eigenaar van de infrastructuur in hun regio.
Zoals hierboven opgemerkt, bieden internetserviceproviders hun klanten in de eerste plaats toegang tot internet – gewone toegangsproviders die alleen het verkeer tussen het individu en het internet als geheel afhandelen. Maar er kunnen ook andere diensten gebundeld zijn, afhankelijk van de locatie en beschikbaarheid van de klant. Enkele van deze services zijn:
- E-maildiensten
- Webhostingservices
- Domeinregistratie
- Browser en softwarepakketten
Een internetserviceprovider levert voornamelijk internettoegang aan zijn klanten, hoewel ook andere diensten kunnen worden gebundeld, afhankelijk van de locatie en beschikbaarheid.
Speciale overwegingen
Consumenten en bedrijven raken gewend aan het idee dat ze overal verbinding met internet moeten kunnen maken – thuis of zittend in een plaatselijke coffeeshop. Om connectiviteit met hoge snelheid te kunnen leveren, moeten bedrijven investeren in dure infrastructuur, waaronder glasvezelkabels.
Vanwege de hoge investeringskosten lijken Tier 1 ISP’s vaak een monopolie in hun regio’s. Het kan dus lijken dat een specifiek bedrijf bijna of volledige controle heeft over de markt in een bepaald gebied. In de VS lijken bedrijven eerder in een oligopolie dan in een monopolie te opereren, waar twee of meer bedrijven samenwerken om marktrendement te behalen. Dit idee wordt versterkt door het feit dat enkele van de grote Amerikaanse ISP’s daar terechtkwamen met behulp van infrastructuur die ze hadden geërfd van het oorspronkelijke telecommonopolie dat Ma Bell was. Huidige Tier 1 ISP’s blijven investeren in infrastructuur en zij zijn misschien wel de enige spelers op die markt totdat er nieuwe technologieën opduiken die niet afhankelijk zijn van glasvezel in de grond.
Anderen hebben geprobeerd de Tier 1 ISP-markt te betreden en hebben schijnbaar gefaald. Alphabet, het moederbedrijf van Google, beheerde Google Fiber als onderdeel van de Access Division – een ambitieus project om een nieuw glasvezelnetwerk aan te leggen in de Verenigde Staten – maar dit plan werd in 2016 teruggeschroefd. Het bedrijf blijft echter diensten verlenen aan gebieden waar het al is geïnstalleerd.