Uitgever

Wat is een uitgevende instelling?

Een emittent is een juridische entiteit die effecten ontwikkelt, registreert en verkoopt om zijn activiteiten te financieren. Emittenten kunnen bedrijven, investeringsfondsen of binnenlandse of buitenlandse overheden zijn. Emittenten zijn wettelijk verantwoordelijk voor de verplichtingen van de uitgifte en voor het rapporteren van financiële omstandigheden, materiële ontwikkelingen en andere operationele activiteiten zoals vereist door de regelgeving van hun rechtsgebieden.

Uitgevende instellingen begrijpen

Emittenten stellen het vaakst de volgende soorten effecten ter beschikking: gewone en preferente aandelen, obligaties, notes, obligaties, wissels en derivaten. Andere emittenten verzamelen fondsen van een pool van beleggers om aandelen in onderlinge fondsen of exchange traded funds (ETF’s) uit te geven.

Om de rol van een emittent te illustreren, stel je voor dat ABC Corporation gewone aandelen op de markt aan het grote publiek verkoopt om kapitaal te genereren om zijn bedrijfsactiviteiten te financieren. Dit betekent dat ABC Corporation een emittent is en daarom verplicht is om een ​​dossier in te dienen bij toezichthouders, zoals de Securities and Exchange Commission (SEC), om relevante financiële informatie over het bedrijf vrij te geven. ABC moet ook voldoen aan alle wettelijke verplichtingen of voorschriften in het rechtsgebied waar het de zekerheid heeft uitgegeven. Schrijvers van opties worden soms emittenten van opties genoemd omdat ze ook effecten op een markt verkopen.

Een niet-emittent-transactie  is een transactie die niet direct of indirect wordt uitgevoerd ten voordele van de emittent. Niet-emittent-transacties verwijzen naar elke vervreemding van een effect dat geen voordeel oplevert voor de emittent (bedrijf).

Emittenten versus investeerders

Terwijl de entiteit die een obligatie of een ander type effect creëert en verkoopt, een emittent wordt genoemd, is de persoon die het effect koopt een investeerder. In sommige gevallen wordt de investeerder ook wel kredietverstrekker genoemd. In wezen leent de belegger de emittentenfondsen, die terugbetaalbaar zijn wanneer de obligatie vervalt of de aandelen worden verkocht. Als gevolg hiervan wordt de emittent ook als een lener beschouwd en moet de belegger zorgvuldig het risico van wanbetaling van de lener onderzoeken voordat hij het effect koopt of geld leent aan de emittent.

Kredietbeoordelingen van emittenten

Ratingbureaus zoals Standard and Poor’s en Moody’s creëren kredietratings voor emittenten van schuldbewijzen, net zoals kredietbureaus kredietprofielen en scores creëren voor individuele consumenten. In plaats van te worden uitgedrukt als een getal, zoals scores op consumentenkrediet, worden de scores van de uitgevende instelling gekoppeld aan letters. Als een entiteit bijvoorbeeld een AAA-rating heeft, heeft ze in het verleden haar schulden afbetaald en kent ze een zeer laag wanbetalingspercentage. Omgekeerd, als een entiteit een DDD-rating heeft, is deze in gebreke. Bij emittenten met een rating van BB of lager wordt hun obligatie als junk aangemerkt, wat aangeeft dat ze een hoog risico op wanbetaling voor beleggers inhouden.

Landen krijgen ook kredietbeoordelingen. Nadat Griekenland bijvoorbeeld miljarden dollars aan aflossingen op leningen had gemist, werd zijn kredietwaardigheid verlaagd naar CCC +. Nadat het land echter hervormingen had doorgevoerd, kosten had bespaard en zijn banken had geherkapitaliseerd, verhoogde Standard and Poor’s zijn rating naar B, wat aangeeft dat de obligaties van het bedrijf een beetje veiliger zijn.