Keynesiaanse economie

Wat is keynesiaanse economie?

Keynesiaanse economie is een macro-economische economische theorie van de totale uitgaven in de economie en de effecten ervan op productie, werkgelegenheid en inflatie. De keynesiaanse economie werd in de jaren dertig ontwikkeld door de Britse econoom John Maynard Keynes in een poging de Grote Depressie te begrijpen. De keynesiaanse economie wordt beschouwd als een theorie aan de “vraagzijde” die zich richt op veranderingen in de economie op korte termijn. Keynes ‘theorie was de eerste die de studie van economisch gedrag en markten op basis van individuele prikkels scherp scheidde van de studie van brede nationale economische geaggregeerde variabelen en constructen.  

Op basis van zijn theorie pleitte Keynes voor hogere overheidsuitgaven en lagere belastingen om de vraag te stimuleren en de wereldeconomie uit de depressie te halen. Vervolgens werd keynesiaanse economie gebruikt om te verwijzen naar het concept dat optimale economische prestaties kunnen worden bereikt – en economische inzinkingen kunnen worden voorkomen – door de totale vraag te beïnvloeden door activistische stabilisatie en economisch interventiebeleid van de overheid. 

Keynesiaanse economie begrijpen

Keynesiaanse economie vertegenwoordigde een nieuwe manier om naar uitgaven, output en inflatie te kijken. Eerder was wat Keynes het klassieke economische denken noemde, dat cyclische schommelingen in werkgelegenheid en economische output winstkansen creëren die individuen en ondernemers zouden kunnen stimuleren om na te streven, en zo de onevenwichtigheden in de economie corrigeren. Volgens Keynes ‘constructie van deze zogenaamde klassieke theorie, als de totale vraag in de economie zou dalen, zou de resulterende zwakte in productie en banen een daling van prijzen en lonen veroorzaken. Een lagere inflatie en lagere lonen zouden werkgevers ertoe aanzetten kapitaalinvesteringen te doen en meer mensen in dienst te nemen, de werkgelegenheid te stimuleren en de economische groei te herstellen. Keynes geloofde dat de diepte en het voortbestaan ​​van de Grote Depressie deze hypothese echter zwaar op de proef stelde.

In zijn boek, The General Theory of Employment, Interest, and Money en andere werken, pleitte Keynes tegen zijn constructie van de klassieke theorie, dat tijdens recessies het pessimisme van het bedrijfsleven en bepaalde kenmerken van markteconomieën de economische zwakte zouden verergeren en ervoor zorgen dat de totale vraag verder zou dalen.

De keynesiaanse economie betwist bijvoorbeeld het idee van sommige economen dat lagere lonen de volledige werkgelegenheid kunnen herstellen omdat de vraag naar arbeid naar beneden loopt zoals elke andere normale vraagcurve. In plaats daarvan voerde hij aan dat werkgevers geen werknemers zullen toevoegen om goederen te produceren die niet kunnen worden verkocht omdat de vraag naar hun producten zwak is. Evenzo kunnen slechte zakelijke omstandigheden ertoe leiden dat bedrijven hun kapitaalinvesteringen verminderen in plaats van te profiteren van lagere prijzen om in nieuwe fabrieken en apparatuur te investeren. Dit zou ook leiden tot een vermindering van de totale uitgaven en werkgelegenheid. 

Keynesiaanse economie en de grote depressie

Keynesiaanse economie wordt soms ‘depressie-economie’ genoemd, omdat Keynes ‘ algemene theorie werd geschreven in een tijd van diepe depressie, niet alleen in zijn geboorteland het Verenigd Koninkrijk, maar wereldwijd. Het beroemde boek uit 1936 werd geïnformeerd door Keynes ‘begrip van de gebeurtenissen die plaatsvonden tijdens de Grote Depressie, waarvan Keynes geloofde dat ze niet konden worden verklaard door de klassieke economische theorie zoals hij die in zijn boek verbeeldde.

Andere economen hadden betoogd dat in de nasleep van een wijdverbreide neergang van de economie, bedrijven en investeerders die profiteren van lagere inputprijzen in het nastreven van hun eigen belang, de output en prijzen in evenwicht zouden brengen, tenzij anderszins verhinderd.. Keynes geloofde dat de Grote Depressie deze theorie leek tegen te werken. De output was laag en de werkloosheid bleef in deze periode hoog. De Grote Depressie inspireerde Keynes om anders over de aard van de economie te denken. Op basis van deze theorieën ontwikkelde hij toepassingen uit de echte wereld die gevolgen zouden kunnen hebben voor een samenleving in een economische crisis.

Keynes verwierp het idee dat de economie zou terugkeren naar een natuurlijke staat van evenwicht. In plaats daarvan voerde hij aan dat zodra een economische neergang begint, om welke reden dan ook, de angst en somberheid die het bij bedrijven en investeerders veroorzaakt, de neiging zullen hebben om zichzelf te bevredigen en kunnen leiden tot een aanhoudende periode van depressieve economische activiteit en werkloosheid. Als reactie hierop pleitte Keynes voor een anticyclisch fiscaal beleid waarbij de regering in periodes van economische ellende tekorten zou moeten maken om de daling van de investeringen te compenseren en de consumentenuitgaven te stimuleren om de totale vraag te stabiliseren.

Keynes was destijds zeer kritisch over de Britse regering. De regering verhoogde de sociale uitgaven aanzienlijk en verhoogde de belastingen om de nationale boeken in evenwicht te brengen. Keynes zei dat dit mensen niet zou aanmoedigen om hun geld uit te geven, waardoor de economie ongestimuleerd zou blijven en niet in staat zou zijn om te herstellen en terug te keren naar een succesvolle staat. In plaats daarvan stelde hij voor dat de regering meer geld uitgeeft en de belastingen verlaagt om een ​​begrotingstekort te keren, waardoor de vraag van de consument in de economie zou toenemen. Dit zou op zijn beurt leiden tot een toename van de algemene economische activiteit en een daling van de werkloosheid.

Keynes bekritiseerde ook het idee van buitensporig sparen, tenzij het voor een specifiek doel was, zoals pensionering of onderwijs. Hij zag het als gevaarlijk voor de economie, want hoe meer geld er stilstaat, hoe minder geld er in de economie zit dat de groei stimuleert. Dit was een van de andere theorieën van Keynes die erop gericht waren diepe economische depressies te voorkomen.

Veel economen hebben Keynes ‘benadering bekritiseerd. Ze beweren dat bedrijven die reageren op economische prikkels de neiging zullen hebben om de economie weer in evenwicht te brengen, tenzij de overheid dit verhindert door in te grijpen in prijzen en lonen, waardoor het lijkt alsof de markt zelfregulerend is. Aan de andere kant was Keynes, die aan het schrijven was terwijl de wereld vastzat in een periode van diepe economische depressie, niet zo optimistisch over het natuurlijke evenwicht van de markt. Hij was van mening dat de overheid zich in een betere positie bevindt dan de markt als het gaat om het creëren van een robuuste economie.

Keynesiaanse economie en fiscaal beleid

Het multiplicatoreffect, ontwikkeld door Keynes ‘student Richar Kahn, is een van de belangrijkste componenten van Keynesiaans anticyclisch fiscaal beleid. Volgens Keynes ‘theorie van fiscale stimuleringsmaatregelen leidt een injectie van overheidsuitgaven uiteindelijk tot meer bedrijvigheid en zelfs meer uitgaven. Deze theorie stelt dat uitgaven de totale output stimuleren en meer inkomsten genereren. Als werknemers bereid zijn hun extra inkomen te besteden, kan de resulterende groei van het bruto binnenlands product (bbp) zelfs groter zijn dan het aanvankelijke stimuleringsbedrag.

De grootte van de keynesiaanse vermenigvuldiger houdt rechtstreeks verband met de marginale neiging tot consumeren. Het concept is eenvoudig. Uitgaven van één consument worden inkomen voor een bedrijf dat vervolgens uitgeeft aan apparatuur, loon van werknemers, energie, materialen, gekochte diensten, belastingen en rendement voor investeerders. Het inkomen van die werknemer kan dan worden besteed en de cyclus gaat verder. Keynes en zijn volgelingen waren van mening dat individuen minder moesten sparen en meer uitgeven, waardoor hun marginale neiging om te consumeren toeneemt om volledige werkgelegenheid en economische groei te bewerkstelligen.

In deze theorie zorgt één dollar die aan fiscale stimuleringsmaatregelen wordt besteed uiteindelijk voor meer dan één dollar aan groei. Dit bleek een staatsgreep voor overheidseconomen, die politiek populaire bestedingsprojecten op nationale schaal konden rechtvaardigen.

Deze theorie was decennia lang het dominante paradigma in de academische economie. Uiteindelijk toonden andere economen, zoals Milton Friedman en Murray Rothbard, aan dat het keynesiaanse model de relatie tussen sparen, investeren en economische groei verkeerd voorstelde. Veel economen vertrouwen nog steeds op door multiplicatoren gegenereerde modellen, hoewel de meesten erkennen dat fiscale stimuleringsmaatregelen veel minder effectief zijn dan het oorspronkelijke multiplicatormodel suggereert.

De fiscale multiplicator die gewoonlijk wordt geassocieerd met de keynesiaanse theorie is een van de twee brede multiplicatoren in de economie. De andere vermenigvuldiger staat bekend als de geldvermenigvuldiger. Deze multiplicator verwijst naar het geldcreatieproces dat resulteert uit een systeem van fractioneel reservebankieren. De geldvermenigvuldiger is minder controversieel dan zijn keynesiaanse fiscale tegenhanger.

Keynesiaanse economie en monetair beleid

Keynesiaanse economie richt zich op oplossingen aan de vraagzijde voor recessieperioden. De tussenkomst van de overheid in economische processen is een belangrijk onderdeel van het keynesiaanse arsenaal om werkloosheid, ondertewerkstelling en lage economische vraag te bestrijden. De nadruk op directe overheidsinterventie in de economie plaatst keynesiaanse theoretici vaak op gespannen voet met degenen die pleiten voor een beperkte overheidsbemoeienis in de markten. 

Keynesiaanse theoretici beweren dat economieën zichzelf niet erg snel stabiliseren en actieve interventie vereisen die de kortetermijnvraag in de economie stimuleert. Lonen en werkgelegenheid, zo stellen zij, reageren langzamer op de behoeften van de markt en vereisen tussenkomst van de overheid om op koers te blijven. Bovendien stellen ze dat de prijzen ook niet snel reageren en slechts geleidelijk veranderen wanneer er monetairbeleidsmaatregelen worden genomen, wat aanleiding geeft tot een tak van de keynesiaanse economie die bekend staat als monetarisme. 

Als prijzen langzaam veranderen, maakt dit het mogelijk om de geldhoeveelheid als instrument te gebruiken en de rentetarieven te wijzigen om lenen en uitlenen aan te moedigen. Het verlagen van de rentetarieven is een manier waarop overheden zinvol kunnen ingrijpen in economische systemen, waardoor consumptie en investeringsuitgaven worden aangemoedigd. Vraagstijgingen op de korte termijn als gevolg van renteverlagingen versterken het economische systeem en herstellen de werkgelegenheid en de vraag naar diensten. De nieuwe economische activiteit voedt vervolgens de aanhoudende groei en werkgelegenheid. 

Zonder tussenkomst, denken keynesiaanse theoretici, wordt deze cyclus verstoord en wordt de marktgroei instabieler en vatbaarder voor buitensporige fluctuaties. Door de rente laag te houden, wordt geprobeerd de economische cyclus te stimuleren door bedrijven en particulieren aan te moedigen meer geld te lenen. Het geld dat ze lenen, geven ze vervolgens uit. Deze nieuwe bestedingen stimuleren de economie. Verlaging van de rente leidt echter niet altijd direct tot economische verbetering.

Monetaristische economen richten zich op het beheren van de geldhoeveelheid en het verlagen van de rentetarieven als oplossing voor economische problemen, maar over het algemeen proberen ze het nulgebonden probleem te vermijden. Naarmate de rentetarieven nul naderen, wordt het stimuleren van de economie door het verlagen van de rentetarieven minder effectief omdat het de prikkel om te investeren vermindert in plaats van simpelweg geld aan te houden in contanten of nauwe substituten zoals kortlopende schatkistcertificaten. Rentemanipulatie is mogelijk niet langer voldoende om nieuwe economische activiteit te genereren als het geen investeringen kan stimuleren, en de poging om economisch herstel te bewerkstelligen, kan volledig tot stilstand komen. Dit is een soort liquiditeitsval.

Wanneer het verlagen van de rentetarieven geen resultaten oplevert, betogen keynesiaanse economen dat er andere strategieën moeten worden toegepast, voornamelijk fiscaal beleid. Andere interventionistische beleidsmaatregelen omvatten directe controle over het arbeidsaanbod, het wijzigen van belastingtarieven om de geldhoeveelheid indirect te verhogen of te verlagen, het wijzigen van het monetaire beleid of het plaatsen van controle op het aanbod van goederen en diensten totdat de werkgelegenheid en de vraag zijn hersteld.