Aansprakelijkheidsbeheer
Wat is aansprakelijkheidsbeheer?
Aansprakelijkheidsbeheer is de gewoonte van banken om een evenwicht te bewaren tussen de looptijden van hun activa en hun passiva om de liquiditeit te behouden en de kredietverlening te vergemakkelijken en tegelijkertijd een gezonde balans te handhaven. In deze context omvatten passiva zowel geld van spaarders als gelden die zijn geleend van andere financiële instellingen.
Een bank met aansprakelijkheidsbeheer zorgt voor deze fondsen en dekt zich ook in tegen renteschommelingen. Een bank kan te maken krijgen met een discrepantie tussen activa en passiva als gevolg van illiquiditeit of veranderingen in rentetarieven; en aansprakelijkheidsmanagement verkleint de kans op een mismatch.
Belangrijkste leerpunten
- Aansprakelijkheidsbeheer is het proces waarbij het gebruik van activa en kasstromen wordt beheerd om het risico van verliezen van het bedrijf door het niet op tijd betalen van een verplichting te verminderen.
- Goed beheerde activa en passiva omvatten een proces van het matchen van compenserende items die de bedrijfswinsten kunnen verhogen.
- Het Asset-Liability Management-proces wordt doorgaans toegepast op portefeuilles van bankleningen die producten met een vaste looptijd aanbieden, zoals cd’s en leningen, maar ook direct opvraagbare deposito’s en kredietlijnen.
- Pensioenregelingen op basis van vaste toezeggingen kunnen ook gebruik maken van aansprakelijkheidsbeheer om ervoor te zorgen dat er geen cashtekort is om zijn toekomstige en huidige verplichtingen te betalen.
Inzicht in aansprakelijkheidsbeheer
Een bank moet rente betalen over deposito’s en ook rente in rekening brengen over leningen. Om deze twee variabelen te beheren, volgen bankiers de nettorentemarge of het verschil tussen de betaalde rente op deposito’s en de rente die op leningen wordt verdiend.
Banken begonnen in de jaren zestig actief activa versus passiva te beheren door verhandelbare cd’s uit te geven. Deze zouden vóór de eindvervaldag op de secundaire markt kunnen worden verkocht om extra kapitaal op de geldmarkt aan te trekken. Deze strategie, ook wel bekend als activa- / passivabeheer, speelt een belangrijke rol in de gezondheid van het bedrijfsresultaat van een bank. In de aanloop naar de financiële crisis van 2007-2008 hebben sommige banken hun verplichtingen slecht beheerd door te vertrouwen op kortlopende schulden die van andere banken waren geleend om langlopende hypotheken te financieren, een praktijk die heeft bijgedragen aan het falen van de Britse hypotheekverstrekker Northern Rock, aldus bij een regeringsrapport over de crisis.
Een Asset-Liability Committee ( ALCO ), ook wel het surplusmanagementteam van een bank genoemd, is een toezichthoudende groep die het beheer van activa en passiva coördineert met als doel een adequaat rendement te behalen. Door de verplichtingen van een bedrijf effectief te beheren, biedt de ALCO overzicht voor een betere evaluatie van het risico op de balans en buiten de balans voor een instelling. Leden nemen renterisico’s en liquiditeitsoverwegingen op in het bedrijfsmodel van een bank.
De banksector
Als financiële intermediair accepteren banken deposito’s waarvoor ze rente (passiva) moeten betalen en bieden ze leningen aan waarvoor ze rente (activa) ontvangen. Naast leningen vormen ook effectenportefeuilles bankactiva. Banken moeten het renterisico beheersen , wat kan leiden tot een mismatch tussen activa en passiva. Volatiele rentetarieven en de afschaffing van Regulation Q, die het tarief waartegen banken spaarders konden betalen, droegen bij aan dit probleem.
De nettorentemarge van een bank – het verschil tussen de rente die ze op deposito’s betaalt en de rente die ze ontvangt op haar activa (leningen en effecten) – is een functie van de rentegevoeligheid en het volume en de mix van activa en passiva. Voor zover een bank op korte termijn leent en op lange termijn leent, is er vaak een mismatch die de bank moet aanpakken door haar activa en passiva te structureren of door gebruik te maken van derivaten (bijv. Swaps, swaptions, opties en futures) om ervoor te zorgen dat het aan al zijn verplichtingen voldoet.
Aansprakelijkheidsbeheer in pensioenregelingen
Een toegezegd-pensioenregeling (DB) voorziet in een vaste, vooraf vastgestelde pensioenuitkering voor werknemers bij pensionering, en de werkgever draagt het risico dat de activa die in de pensioenregeling zijn geïnvesteerd mogelijk niet voldoende zijn om alle vergoedingen te betalen. Bedrijven moeten het bedrag aan activa in dollars voorspellen dat beschikbaar is om uitkeringen te betalen die vereist zijn voor een toegezegd-pensioenregeling.
Stel bijvoorbeeld dat een groep werknemers vanaf 10 jaar in totaal $ 1,5 miljoen aan pensioenuitkeringen moet ontvangen. Het bedrijf moet een rendement schatten op de dollars die in het pensioenplan zijn geïnvesteerd en bepalen hoeveel het bedrijf elk jaar moet bijdragen voordat de eerste betalingen over 10 jaar beginnen.