Verloren decennium

Wat is het verloren decennium?

The Lost Decade wordt vaak gebruikt om het decennium van de jaren negentig in Japan te beschrijven, een periode van economische stagnatie die een van de langstlopende economische crises in de geschiedenis werd. Latere decennia zijn ook opgenomen in sommige definities, en de periode van 1991-2011 (of zelfs 1991-2021) wordt ook wel de verloren decennia van Japan genoemd.

Inzicht in Lost Decade

The Lost Decade is een term die oorspronkelijk werd gebruikt om te verwijzen naar de decenniumlange economische crisis in Japan in de jaren negentig. De Japanse economie groeide in de decennia na de Tweede Wereldoorlog razendsnel, met een piek in de jaren tachtig met het grootste BNP per hoofd van de bevolking ter wereld. De handelsoverschot met de VS.

Om de onevenwichtigheden in de wereldhandel te helpen compenseren, sloot Japan zich in 1985 bij andere grote wereldeconomieën aan bij de Plaza-overeenkomst. In overeenstemming met deze overeenkomst begon Japan eind jaren tachtig een periode van ruim monetair beleid. Dit soepele monetaire beleid leidde tot meer speculatie en de sterk stijgende waarderingen van aandelenmarkten en onroerend goed.

In het begin van de jaren negentig, toen duidelijk werd dat de zeepbel op het punt stond te barsten, verhoogde het Japanse financiële ministerie de rentetarieven, en uiteindelijk stortte de aandelenmarkt in en begon een schuldencrisis, die de economische groei stopte en leidde tot wat nu bekend staat als de Lost Decennium.

Analisten blijven debatteren over de omvang van de economische impact van het Verloren Decennium, maar zijn het erover eens dat dit onweerlegbaar was. In de jaren negentig bedroeg het bruto binnenlands product (bbp) van Japan gemiddeld 1,3%, aanzienlijk lager in vergelijking met andere G-7-landen.  Besparingen van huishoudens zijn gestegen. Maar die toename vertaalde zich niet in vraag, wat resulteerde in deflatie voor de economie.

In het volgende decennium bedroeg de Japanse BBP-groei gemiddeld slechts 0,5% per jaar, aangezien de aanhoudende langzame groei werd voortgezet tot aan de wereldwijde financiële crisis en de Grote Recessie.  Dientengevolge verwijzen velen naar de periode tussen 1991 en 2010 als de Lost Score of de Lost 20 Years. Van 2011 tot 2019 groeide het Japanse bbp met gemiddeld iets minder dan 1,0% per jaar,  en 2020 markeerden het begin van een nieuwe wereldwijde recessie toen regeringen de economische activiteit stopzetten als reactie op de Covid-19-pandemie. Samen worden de jaren van 1990 tot heden soms aangeduid als Japan’s Lost Decades.

De pijn zal naar verwachting aanhouden voor Japan. Volgens onderzoek van de St. Louis Fed, impliceren recente groeicijfers dat het BBP van Japan in 80 jaar zal verdubbelen, terwijl het voorheen elke 14 jaar verdubbelde.

Wat veroorzaakte het verloren decennium?

Hoewel er enige overeenstemming bestaat over de gebeurtenissen die hebben geleid tot en die het Verloren Decennium hebben versneld, wordt er nog steeds gedebatteerd over de oorzaken van de aanhoudende economische ellende van Japan. Toen de zeepbel barstte en de recessie plaatsvond, waarom strekte deze zich dan uit tot een heel verloren decennium? (Of twee? Of drie?!) Demografische factoren, zoals de vergrijzing van de Japanse bevolking, en de geopolitieke opkomst van China en andere Oost-Aziatische concurrenten, kunnen onderliggende, niet-economische factoren zijn. Onderzoekers hebben papieren geproduceerd waarin mogelijke redenen worden uiteengezet waarom de Japanse economie in langdurige stagnatie is gezonken.

Keynesiaanse economen hebben verschillende verklaringen aan de vraagzijde geboden. Paul Krugman was vanmening dat Japan in eenAnder onderzoek over dit onderwerp analyseert de rol die het verminderen van het vermogen van huishoudens speelt bij het veroorzaken van de economische crisis.Japan’s Lost Decade, een boek uit 2017, geeft de schuld aan een “verticale investeringsbesparingscurve” voor de problemen van Japan.

Monetaristische economen hebben in plaats daarvan gewezen op het monetaire beleid van Japan voor en tijdens het Verloren Decennium als te restrictief en onvoldoende accommodatie om de groei weer op gang te brengen. Milton Friedman schreef over Japan dat ‘de zekerste weg naar een gezond economisch herstel is om het tempo van de monetaire groei te verhogen om over te schakelen van krap geld naar gemakkelijker geld, naar een tempo van monetaire groei dat dichter bij dat van de gouden jaren tachtig ligt, maar zonder opnieuw. het overdrijven. Dat zou de broodnodige financiële en economische hervormingen veel gemakkelijker maken. “

Ondanks deze verschillende pogingen schieten de keynesiaanse en monetaristische opvattingen over de uitgebreide economische malaise van Japan over het algemeen tekort, aangezien de Japanse regering herhaaldelijk betrokken is geweest bij het uitgeven van enorme begrotingstekorten (de keynesiaanse oplossing voor economische depressie) en expansief monetair beleid (het monetaristische voorschrift) zonder noemenswaardige succes. Dit suggereert dat ofwel de keynesiaanse en monetaristische verklaringen of oplossingen (of beide) waarschijnlijk verkeerd zijn.

Oostenrijkse economen hebben daarentegen betoogd dat een periode van langdurige economische stagnatie niet in strijd is met het economische beleid van Japan, dat gedurende de hele periode heeft gehandeld om bestaande bedrijven en financiële instellingen te ondersteunen in plaats van ze te laten mislukken en ondernemers in staat te stellen ze te reorganiseren in nieuwe bedrijven en industrieën.. Ze wijzen op de herhaalde economische en financiële reddingsoperaties als een oorzaak van (in plaats van een oplossing voor) het verloren decennium (en) van Japan.