Stelling van beleggingsfondsen
Wat is de stelling van het beleggingsfonds?
De stelling van het onderlinge fonds is een investeringsstrategie waarbij onderlinge fondsen uitsluitend in een portefeuille worden gebruikt voor diversificatie en gemiddelde variantie optimalisatie. De laatste term kan worden gedefinieerd als het afwegen van risico tegen het verwachte rendement van een investering.
Inzicht in de stelling van het beleggingsfonds
De stelling van beleggingsfondsen is het gebruik van beleggingen in beleggingsfondsen bij het opbouwen van een uitgebreide portefeuille. De stelling van het onderlinge fonds werd geïntroduceerd door James Tobin, die van 1955 tot 1956 samen met Harry Markowitz werkte bij de Cowles Foundation aan de Yale University. De stelling van het onderlinge fonds volgt de principes van de moderne portefeuilletheorie, die Markowitz studeerde aan de Cowles Foundation. Markowitz ontving in 1990 de Nobelprijs voor de Herdenkingsprijs voor de Economische Wetenschappen voor zijn werk aan de moderne portefeuilletheorie.
Een portefeuille van beleggingsfondsen biedt risicobeperking door diversificatie, terwijl beleggers blootstelling aan verschillende beleggingen krijgen.
Modern Portfolio Theory
De stelling van beleggingsfondsen legt het belang van diversificatie in een portefeuille uit en laat zien hoe het opnemen van beleggingsfondsen in een portefeuille het risico ervan kan beperken. Het concept van gemiddelde variantie-optimalisatie zoals gepresenteerd door Harry Markowitz – het risico afwegen tegen het verwachte rendement – vormt de basis voor de stelling. Gegeven de gemiddelde variantie optimalisatie van moderne portefeuilletheoretische technieken, kan een belegger de optimale allocaties in een portefeuille identificeren.
Belangrijkste leerpunten
- De stelling van beleggingsfondsen is een strategie die wordt gebruikt om een gediversifieerde portefeuille samen te stellen met alleen onderlinge fondsen.
- De stelling onderschrijft de moderne portefeuilletheorie, waarbij diversificatie het portefeuillerisico kan beperken.
- De stelling van het onderlinge fonds stelt beleggers in staat een efficiënte grens in kaart te brengen om een optimale allocatie te identificeren.
Met behulp van een universum van beleggingen kan een belegger een efficiënte grens in kaart brengen en optimale allocaties identificeren die worden aangestuurd door de kapitaalmarktlijn voor beleggen. De kapitaalmarktlijn is een leidraad in de vorm van een grafieklijn waarlangs beleggers hun risicotolerantie kunnen kiezen en optimaal kunnen beleggen volgens de toegewezen allocaties bij elk interval.
De moderne portefeuilletheorie laat een aanzienlijke speelruimte zien in de investeringen die kunnen worden gebruikt om een efficiënte grens op te bouwen. De activa die worden gebruikt bij de ontwikkeling van de efficiënte grens vormen de basis voor de kapitaalmarktlijn. Beleggers kunnen dus over het algemeen de kapitaalmarktregel naar boven verleggen door gebruik te maken van een universum van beter presterende beleggingen met verschillende risiconiveaus.
Opbouw van beleggingsfondsen
Gegeven de moderne technische analyse van de portefeuilletheorie, kan een belegger moderne portefeuilletheorie gebruiken om dezelfde grafische voorstellingen en coördinaten te creëren met behulp van een universum van onderlinge fondsen. Er wordt een efficiënte grens geconstrueerd met behulp van onderlinge fondsen en er wordt een kapitaalmarktlijn gecreëerd die de allocaties voor diversificatie biedt.
Net als bij de moderne portefeuilletheorie, worden investeringen in risicovrije activa vertegenwoordigd door schatkistpapier. Verderop in de kapitaalmarkt kan een belegger grotere bedragen aan activa met een hoger risico opnemen, zoals beleggingsfondsen voor aandelen uit opkomende markten. Aan de onderkant van het spectrum kan een belegger beleggen in kortlopende onderlinge schuldfondsen van hoge kwaliteit.
Over het algemeen suggereert de stelling van beleggingsfondsen dat beleggers een optimale portefeuille kunnen opbouwen met behulp van onderlinge fondsen. Dit type portefeuille kan de diversificatie vergroten. Het kan ook andere voordelen hebben, zoals efficiëntere operationele handel.
Beleggingsfondsen scoren
Beleggers die op zoek zijn naar de beste beleggingsfondsen, of de beste fondsen voor hen, moeten zich concentreren op een paar belangrijke criteria. Een standaardmaatstaf die wordt gebruikt om onderlinge fondsen te scoren, is de scorecard voor beleggingskwaliteit van het fonds (FIQS). Deze maatregel helpt beleggers om op een georganiseerde manier belangrijke gegevens te verzamelen om een weloverwogen oordeel te kunnen vellen over de kwaliteit van een beleggingsfonds. Een FIQS omvat niet alle kwantitatieve gegevens en kan kwalitatieve informatie bevatten, maar alle informatie moet kwantificeerbaar zijn, bijvoorbeeld het risico-rendementprofiel en informatie over rendement en onkosten.
De belangrijkste criteria voor de FIQS onder meer de investering stijl van het fonds, zoals wat de onderlinge fonds belegt in en het vermogen van de beheerder om de activa volgens de doelstellingen van de beleggingen te beheren. Andere criteria waarmee rekening moet worden gehouden met betrekking tot de kwaliteit van het onderlinge fonds zijn het risico-rendementsprofiel, de grootte en compatibiliteit van het fonds, het mandaat en de structuur van de manager, de omzet van de portefeuille, de uitgaven voor onderlinge fondsen, het totale rendement en de rapporten van onderzoeksanalisten.