Nationale spaarquote
Wat is het nationale spaarquote?
De nationale spaarquote meet het bedrag aan inkomen dat huishoudens, bedrijven en overheden sparen. Het is een economische indicator die wordt gevolgd door het Bureau of Economic Analysis (BEA)van het Amerikaanse ministerie van Handel. Het kijkt in wezen naar het verschil tussen het inkomen en de consumptie van een land en is een graadmeter voor de financiële gezondheid van een land, aangezien investeringen worden gegenereerd door besparingen.
Belangrijkste leerpunten
- De nationale spaarquote is het bbp dat wordt bespaard in plaats van uitgegeven in een economie.
- Het wordt berekend als het verschil tussen het inkomen en de consumptie van een land gedeeld door het inkomen.
- De nationale spaarquote is een indicator van de gezondheid van een land, aangezien het trends in besparingen laat zien, die tot investeringen leiden.
- Spaargelden van huishoudens kunnen een bron van leningen zijn voor regeringen om te voorzien in middelen voor openbare werken en infrastructuurbehoeften.
Inzicht in de nationale spaarquote
De nationale spaarquote houdt rekening met de persoonlijke inkomsten en uitgaven van individuen, de inkomsten van bedrijven en de belastingen en uitgaven van de overheid. De rente kan enigszins misleidend zijn, aangezien regeringen doorgaans met een tekort werken, waardoor de nationale spaarquote zou dalen.
Het tarief is een indicator van de financiële gezondheid en investeringen, vooral omdat besparingen van huishoudens een bron van leningen voor regeringen kunnen zijn, die worden toegewezen aan openbare werken en infrastructuurbehoeften.
Berekening van de nationale spaarquote
De eerste factor bij de berekening van de nationale spaarquote zijn de nationale inkomens- en productrekeningen. Dit wordt verzorgd door het Bureau of Economic Analysis, dat het geld van de private en publieke sector categoriseert als inkomen, consumptie en besparingen. De nationale spaarquote is dus als volgt:
Nationale spaarquote = (inkomen – consumptie) / inkomen
Factoren die van invloed zijn op de nationale spaarquote
Het collectieve bestedingsgedrag van huishoudens en publieke en private entiteiten kan snel van invloed zijn op de richting van de nationale spaarquote. Zelfs als de inkomens stijgen, als het consumptietempo ook toeneemt, zal de spaarquote niet verbeteren, en in sommige gevallen zelfs afnemen.
Pensioenregelingen, zoals 401 (k) s en IRA’s, vertegenwoordigen een groot deel van de besparingen die bijdragen aan investeringen. Deze worden niet als kostenuitgaven beschouwd en zijn dus opgenomen in de nationale spaarquote. Bij individuen kan een negatieve perceptie ontstaan dat het totale rendement dat wordt gegenereerd door pensioenprogramma’s meer dan voldoende inkomen zal genereren voor hun pensionering, waardoor huishoudens niet meer van hun inkomen zullen sparen, wat op zijn beurt het potentieel van een hogere nationale spaarquote zou verkleinen..
Er kunnen ook door de overheid gesteunde pensioenprogramma’s zijn voor pensionering, betaald door belastingheffing voor degenen die momenteel werken. Dit kan ertoe bijdragen dat huishoudens minder geld besparen in afwachting van hun voordeel van dergelijke programma’s.
In gevallen waarin huishoudens geen toegang hebben tot gesubsidieerde pensioenfondsen, moeten ze zich concentreren op het reserveren van meer van hun eigen geld voor hun pensioen, wat vervolgens de nationale spaarquote zou verhogen.
Gemeten als een percentage van het bruto binnenlands product dat door huishoudens wordt bespaard, kan de nationale spaarquote worden gebruikt als een barometer voor de groei in een land.