Niet-openbaar aangeboden beleggingsfonds

Wat is een niet-openbaar aangeboden beleggingsfonds?

Niet-openbaar aangeboden onderlinge fondsen zijn investeringsvehikels die alleen beschikbaar zijn voor vermogende investeerders, grotendeels vanwege hun hogere risico’s en hogere potentiële opbrengsten. Emittenten registreren niet-openbaar verhandelde onderlinge fondsen via een onderhandse plaatsing, niet als effecten.

Degenen die niet-openbaar aangeboden beleggingsfondsen kopen, moeten een geaccrediteerde belegger zijn, wat betekent dat ze voldoen aan geschiktheidseisen voor inkomen en nettovermogen, aangezien deze fondsen onderworpen zijn aan minder voorschriften dan openbaar aangeboden beleggingsfondsen.1

Soms worden niet-openbaar aangeboden onderlinge fondsen verward met gesloten fondsen, die een beperkt aantal aandelen hebben, maar beschikbaar zijn voor het grote publiek.

Inzicht in niet-openbaar aangeboden beleggingsfondsen

Niet-openbaar aangeboden beleggingsfondsen zijn gepoolde fondsen die tal van strategieën gebruiken om actief rendement, of alfa, voor hun investeerders te behalen. Sommige worden agressief beheerd of maken gebruik van derivaten en hefboomwerking op zowel binnenlandse als internationale markten met als doel hoge rendementen te genereren, hetzij in absolute zin, hetzij boven een bepaalde marktbenchmark.

Over het algemeen staan ​​alle niet-openbaar aangeboden beleggingsfondsen bekend als hedgefondsen. Er is echter aantoonbaar een onderscheid. De eerste hedgefondsen maakten gebruik van hedging, in die zin dat ze probeerden het marktrisico te minimaliseren door een set aandelen short te gaan en een andere set long te gaan. Ze probeerden een rendement te behalen dat vergelijkbaar was met dat van de markt of hoger dan de markt, terwijl ze minder risico namen vanwege het long / short-model.

Tegenwoordig is de term “hedgefonds” een slogan voor alle niet-openbaar aangeboden fondsen, ongeacht of het om hedging gaat of niet. Deze uitdrukking wordt vaak gebruikt om long-only-strategieën te beschrijven die beleggen in speciale situaties of illiquide beleggingen, met risico’s die niet geschikt zijn voor alle beleggers. Sommige maken gebruik van exotische strategieën, waaronder valutahandel en derivaten zoals futures en opties.

Alleen vermogende particulieren mogen niet-openbaar aangeboden beleggingsfondsen kopen, en investeringsmanagers kunnen in de problemen komen voor marketing aan minder vermogende investeerders.  De gedachtegang is dat rijkere beleggers de risico’s moeten kennen.

Het meest genoemde cijfer voor lidmaatschap van de vermogende club is $ 1 miljoen aan liquide financiële activa.  Dit is een drempel voor veel niet-openbaar aangeboden onderlinge fondsen.

Niet-openbaar aangeboden nadelen van beleggingsfondsen

Er zijn drie belangrijke nadelen van niet-openbaar aangeboden onderlinge fondsen. Een daarvan is een gebrek aan liquiditeit. Sommige handelen helemaal niet vaak, omdat ze alleen beschikbaar zijn voor zo’n kleine categorie beleggers. Dit kan het moeilijker maken om in en uit deze fondsen te stappen.

De tweede is hogere vergoedingen, evenals de fiscale behandeling van deze uitgaven. Ze worden niet automatisch afgetrokken van het rendement dat door de beleggers wordt gerealiseerd, op dezelfde manier als beursgenoteerde fondsen.

Ten slotte is er het niveau van openbaarmaking. Sommige niet-openbaar aangeboden beleggingsfondsen doen het beter dan andere. Maar over het algemeen krijgen beleggers in deze fondsen doorgaans minder inzicht in de manier waarop deze fondsen worden beheerd, in vergelijking met openbaar aangeboden beleggingsfondsen.