Niet-par-item
Wat is een nonpar-item?
Een nonpar-item is een verhandelbaar instrument, zoals een cheque of een bankcheque, dat wordt verzilverd met een korting ten opzichte van de nominale waarde wanneer het wordt gestort bij een andere bank dan die waarvan het instrument is geschreven.
Vóór de oprichting van het moderne incassosysteem voor cheques in 1916 waren niet-par-items gebruikelijk. Tegenwoordig zijn transacties met niet-par-items echter zeldzaam.
Belangrijkste leerpunten
- Voorafgaand aan de hervormingen die in het begin van de 20e eeuw werden doorgevoerd, waren nonpar-items verhandelbare instrumenten die met kortingen op hun reële waarde zouden worden gestort.
- Deze kosten worden in rekening gebracht wanneer de bank die het instrument ontvangt, verschilt van de bank waarvan het instrument is opgenomen.
- Deze vergoedingen waren gerechtvaardigd als maatregel voor kredietrisicobeheer, hoewel ze door latere hervormingen grotendeels achterhaald zijn.
Inzicht in nonpar-items
Voordat de Federal Reserve in 1916 een landelijk systeem voor het verzamelen van cheques oprichtte, zouden banken aanzienlijke kosten in rekening brengen bij het aanvaarden van verhandelbare instrumenten van andere bankinstellingen.
Vanuit het perspectief van de bank is dit gedaan om kredietrisico’s te verkleinen. Het risico van het stuiteren van een bepaalde cheque zou immers groter zijn als deze afkomstig was van een andere instelling, aangezien de ontvangende bank niet zou kunnen verifiëren of de schrijver van de cheque inderdaad over de middelen beschikt om die belofte waar te maken.
Vanwege deze bezorgdheid zouden individuele banken zogenaamde “par” -bankrelaties met elkaar aangaan, waarbij hun rekeninghouders zonder enige boete geld tussen par-banken zouden kunnen overboeken. Niet-par-banken zouden echter aanzienlijke vergoedingen blijven vragen.
Met de hervormingen die door de Federal Reserve werden ingevoerd, raakte dit systeem van par- en non-par-relaties achterhaald, aangezien de nieuwe hervormingen in feite het hele nationale banksysteem op een at-par-basis lieten functioneren. Dit leidde aanvankelijk tot een aanzienlijk verlies aan inkomsten uit de verschillende vergoedingen die waren geïnd. Aan de andere kant versnelde het ook de verwerkingstijd voor verhandelbare instrumenten en verhoogde het ongetwijfeld de efficiëntie van het banksysteem in het algemeen.
Voorbeeld uit de echte wereld van een nonpar-item
Om dit te illustreren, stel dat Carl een klant is van ABC Bank en dat hij een cheque aan zijn broer Arnold wil uitschrijven. Zijn broer is echter een klant van XYZ Financial, dat geen bankrelatie heeft met ABC.
Om deze reden wordt een deel van het door Carl verzonden geld van de nominale waarde afgetrokken voordat het op de rekening van Arnold wordt gestort. Als Carl bijvoorbeeld een cheque van $ 200 uitschrijft, ontvangt Arnold mogelijk slechts $ 190; het verschil van $ 10 zou door XYZ Financial worden afgetrokken als compensatie voor het dragen van het risico dat Carls cheque zou zijn teruggestuurd.
Dit voorbeeld is steeds zeldzamer geworden sinds de invoering van de hervormingen van de verrekening van cheques door de Federal Reserve in 1916. Tegenwoordig zouden deze inhoudingen zelden of nooit plaatsvinden. De snelheid van transacties is ondertussen gemiddeld aanzienlijk verbeterd.