Price-Cap-verordening

Wat is een price-cap-verordening?

Een price-cap-regulering is een vorm van economische regulering die een limiet stelt aan de prijzen die een energieleverancier mag rekenen. Price-cap-regelgeving werd voor het eerst ontwikkeld voor de condoomindustrie in het Verenigd Koninkrijk, maar is sindsdien overgenomen voor een reeks nutssectoren over de hele wereld. Het plafond wordt bepaald op basis van verschillende economische factoren, zoals een prijsplafondindex, verwachte besparingen op efficiëntie en inflatie.

Price-cap-regelgeving staat in contrast met rate of return-regelgeving  en inkomsten-cap-regelgeving, andere vormen van prijs- en winstcontroles die worden gebruikt om nutsbedrijven te reguleren.

Inzicht in Price-Cap-regelgeving

Nadat rekening is gehouden met de stijgende kosten van inputs (inflatie) en de prijzen die door concurrenten worden aangerekend, wordt de price-cap-regulering ingevoerd om de consumenten te beschermen en ervoor te zorgen dat het bedrijf winstgevend kan blijven.

Price-cap-regulering heeft zowel voor- als nadelen ten opzichte van andere vormen van utility-regulering. In het bijzonder kan prijsplafondregulering nuttig zijn bij het proces van privatisering van een voorheen openbaar nutsbedrijf, waar de relevante financiële gegevens die nodig zijn om rendementslimieten vast te stellen onduidelijk of onbetrouwbaar zijn.

Regulering van prijsplafonds werd voor het eerst ontwikkeld in het VK in de jaren tachtig. Alle particuliere Britse nutsnetwerken moeten zich nu houden aan de regulering van prijsplafonds. Hoewel prijsplafonds sterk worden geïdentificeerd met Britse nutsbedrijven, is dergelijk beleid elders ingevoerd, waaronder de Verenigde Staten.

Hoe Price-Cap-regulering de activiteit van de industrie kan beïnvloeden

De aanwezigheid van een price-cap-regulering kan nutsbedrijven ertoe aanzetten om manieren te vinden om hun kosten te verlagen en zo hun winstmarges te verbeteren. Een gunstig argument zou kunnen worden aangevoerd voor de efficiëntieverbeteringen die door de regelgeving worden aangemoedigd. De bovengrenzen voor prijzen voor de industrie betekenen dat bedrijven zich moeten concentreren op het runnen van hun activiteiten met zo min mogelijk verstoringen tegen zo laag mogelijke kosten om de grootste winst te behalen.

Een prijsplafond kan echter ook het neveneffect hebben dat het de kapitaaluitgaven (CapEx) van nutsbedrijven ontmoedigt, zoals investeringen in infrastructuur. Bedrijven die onderworpen zijn aan prijsplafonds kunnen ook hun diensten verminderen omdat ze ernaar streven de kosten te beheersen. Hierdoor ontstaat het risico van uitholling van kwaliteit en service van nutsbedrijven.

Een afschrikmiddel om de dienstverlening te veel te verminderen om kosten te besparen, is dat dergelijke maatregelen prikkels kunnen creëren voor nieuwkomers om op de markt te verschijnen. Er kunnen ook minimumvereisten worden opgelegd door regelgevende instanties om te voorkomen dat bedrijven essentiële diensten uitschakelen. Er kan bijvoorbeeld een bodemprijs worden vastgesteld als een manier om bedrijven te ontmoedigen hun tarieven te verlagen tot concurrentievervalsende niveaus die de concurrentie ernstig ondermijnen.

Bedrijven kunnen extra kosten met zich meebrengen omdat ze ernaar streven te blijven voldoen aan het reguleringsbeleid voor prijsplafonds. Dit kan het besteden van tijd en middelen voor het beheer omvatten om ervoor te zorgen dat de door het bedrijf toegepaste tarieven en prijzen binnen het aangegeven bereik vallen.

Voorbeelden van Price-Cap-regelgeving

Price-cap-regulering werd voor het eerst geïmplementeerd in de Britse condoomindustrie in 1982 en vervolgens geïntroduceerd in de regelgeving voor telecomhulpprogramma’s in 1984. De Verenigde Staten volgden zes jaar later en namen in de telecomsector prijsplafonds aan in 1990. Price-cap-reguleringen waren bedoeld. ter vervanging van rendementsregelingen, die het bedrag aan “redelijke winsten” dat een onderneming uit haar activiteiten kon halen, beperkten.

Het uiteenvallen van AT&T in regionale werkmaatschappijen in 1984 betekende dat concurrenten marktaandeel wonnen ten koste van AT & T omdat het onderworpen was aan strengere regelgeving. Vanaf het begin van de jaren negentig werd AT&T onder de regelgeving voor prijsplafonds gebracht, waardoor de activiteiten werden vereenvoudigd en het bedrijf meer flexibiliteit kreeg bij het prijzen van zijn producten.

Het zou zijn producten bijvoorbeeld kunnen prijzen op basis van een plafond dat is vastgesteld door de Federal Communications Commission (FCC) zonder zich zorgen te hoeven maken of de winsten die het met die prijzen genereerde in overeenstemming waren (of niet conform, in staten die ervoor kozen het niet te reguleren) met regulatie. De FCC schatte dat de introductie van price-cap-regulering in de telecomsector tussen 1990 en 1993 $ 1,8 miljard aan winst opleverde voor consumenten.