Kwalificatieratio’s
Wat zijn kwalificatieratio’s?
Kwalificatieratio’s zijn meetinstrumenten die banken en andere financiële instellingen gebruiken bij het overnemen van leningen. De kwalificatieratio van een aanvrager, uitgedrukt als een percentage, speelt een sleutelrol bij het bepalen of ze worden goedgekeurd voor financiering, en vaak ook voor de voorwaarden van de lening.
Kredietverstrekkers gebruiken kwalificerende ratio’s, percentages die de schuldverplichtingen van een lener vergelijken met hun inkomen, om te beslissen of ze leningsaanvragen goedkeuren.
belangrijkste leerpunten
- De schuld-inkomenverhouding (totale kosten gedeeld door bruto-inkomen) wordt gebruikt bij het overnemen van persoonlijke leningen, creditcardaanvragen en hypotheken.
- De woonlastenratio (woonlasten gedeeld door het bruto-inkomen) wordt gebruikt bij het afsluiten van hypotheken.
- Hoewel elke geldschieter zijn eigen kwalificerende normen vaststelt, is wat over het algemeen wenselijk is een schuld / inkomen-ratio van 36% of minder en een huisvestingskostenratio van 28%.
Hoe kwalificatieratio’s werken
De vereisten voor kwalificatieratio’s kunnen variëren tussen kredietverstrekkers en leningprogramma’s. Ze worden vaak gebruikt in combinatie met de kredietscore van een lener bij het evalueren van een aanvraag.
Als het gaat om consumentenfinanciering, zijn de schuld / inkomen-ratio en de huisvestingskostenratio twee van de meest voorkomende en significante kwalificerende ratio’s. Standaardkredietproducten (persoonlijke leningen, creditcards ) zullen gericht zijn op de verhouding tussen schulden en inkomen van een lener. Bij hypotheekleningen wordt zowel gebruikgemaakt van de huisvestingskostenratio als de schuld-inkomenratio.
Onlinekredietverstrekkers en creditcarduitgevers gebruiken vaak computeralgoritmen in hun acceptatieproces. Met dit geautomatiseerde systeem kunnen kredietaanvragen vaak binnen enkele minuten worden goedgekeurd.
Kwalificatieratio’s in persoonlijke leningen
Bij het acceptatieproces voor alle soorten persoonlijke leningen en creditcards zal de geldschieter zich concentreren op twee factoren: de verhouding tussen schulden en inkomen van de lener en hun kredietscore. De twee krijgen meestal evenveel gewicht.
De schuld-inkomenratio (DTI), die maandelijks of jaarlijks kan worden berekend, houdt rekening met de huidige, reguliere schuldverplichtingen van een lener met zijn totale of bruto-inkomen en vergelijkt hoeveel hij uitgaat, vergeleken met het normale bedrag dat hij zijn binnengekomen in dezelfde periode. Om de ratio te verkrijgen, deelt u de uitstaande schuldaflossingen door het totale inkomen. Of, als formule (uitgaande van de meer gebruikelijke maandelijkse berekening):
Hoewel elke kredietverstrekker zijn eigen gespecificeerde parameters heeft voor het goedkeuren van een lening, zullen kredietverstrekkers van hoge kwaliteit over het algemeen een schuld / inkomen-ratio van ongeveer 36% of minder nodig hebben. Subprime- en andere alternatieve financieringsverstrekkers kunnen schuld-inkomensverhoudingen tot ongeveer 43% mogelijk maken.
Kwalificatieratio’s in hypotheekleningen
Hypotheekleningen analyseert twee soorten ratio’s, samen met de kredietscore van een lener. Hypotheekverstrekkers kijken naar de huisvestingskostenratio van een lener; ze houden ook rekening met de verhouding tussen schulden en inkomen van een kredietnemer.
Bij hypotheekfinanciering wordt de woonlastenratio ook wel de front-end-ratio genoemd, terwijl de schuld-inkomen-ratio vaak de back-end-ratio wordt genoemd.
Huisvestingskostenratio
De woonlastenratio is over het algemeen een vergelijking van de totale huisvestingskosten van de lener met hun bruto of voor belastingen. Kredietverstrekkers hebben talloze uitgaven waarmee ze rekening kunnen houden bij het bepalen van de totale kostenratio voor huisvesting van een aanvrager. Ze richten zich meestal op de hoofdsom van de hypotheek en de rentebetalingen; ze kunnen echter ook kijken naar andere reguliere kosten, zoals huiseigenaren en gevarenverzekering, energierekeningen, onroerendgoedbelasting, verenigingsvergoedingen voor huiseigenaren en hypotheekverzekeringen. De som van deze woonlasten wordt vervolgens gedeeld door het inkomen van de lener om tot de woonlastenratio te komen; de cijfers kunnen worden berekend aan de hand van maandelijkse betalingen of jaarlijkse betalingen.
Underwriters gebruiken de woonlastenratio niet alleen om goedkeuring te verlenen voor de hypotheek, maar ook om te bepalen hoeveel hoofdsom een aanvrager in aanmerking komt om te lenen. De meeste kredietverstrekkers eisen doorgaans dat een huisvestingskostenratio ongeveer 28% of minder bedraagt. Een hogere huisvestingskostenratio kan acceptabel zijn op basis van compenserende factoren zoals een lage loan-to-value-ratio voor het onroerend goed en / of een uitstekende kredietgeschiedenis voor de lener. De realiteit van de lokale onroerendgoedmarkt kan ook een rol spelen: in dure regio’s zoals New York City of San Francisco is het niet ongebruikelijk dat de huisvestingskosten een derde van het inkomen van mensen bedragen.
Verhouding schuld / inkomen
De schuld-inkomenratio bij hypotheekleningen is dezelfde maatstaf die wordt gebruikt bij persoonlijke leningproducten. Kredietverstrekkers zoeken over het algemeen ook voor hypotheekleningen naar een schuld / inkomen-ratio van 36%. Sommige door de overheid gesponsorde leningprogramma’s hebben mogelijk lossere normen voor schuld-in-inkomen: Fannie Mae accepteert schuld-inkomensverhoudingen van ongeveer 45% voor de hypotheken die het ondersteunt, en leningen van de Federal Housing Administration accepteren schuld-inkomensverhoudingen van ongeveer 50%.