Registratierecht

Wat is een registratierecht?

Een registratierecht is een recht dat een investeerder die beperkte aandelen bezit, de mogelijkheid geeft om een ​​bedrijf te verplichten de aandelen openbaar te noteren, zodat de investeerder ze kan verkopen. Registratierechten, indien uitgeoefend, kunnen een particulier bedrijf dwingen een beursgenoteerd bedrijf te worden. Deze rechten worden meestal toegekend wanneer een privébedrijf aandelen uitgeeft om geld in te zamelen. In de praktijk spelen registratierechten van een groep minderheidsinvesteerders zelden een rol. Het meerderheidsblok van aandeelhouders beslist doorgaans of en wanneer het bedrijf naar de beurs gaat.

Inzicht in registratierechten

Registratierechten kunnen beleggers die particuliere aandelen houden, helpen toegang te krijgen tot de bredere markt om hun aandelen te verkopen. Vroege beleggers hebben mogelijk een kortere tijdshorizon dan de oprichters van een bedrijf voor een liquiditeitsgebeurtenis en willen daarom deze registratierechten uitoefenen. Uitgeoefende rechten kunnen echter mogelijk aanzienlijke gevolgen hebben voor de onderneming. Het particuliere bedrijf zou het aanmeldingsproces voor de eerste openbare aanbieding ( IPO ) moeten doorlopen, dat waarschijnlijk duur zal zijn, misschien voorbarig voor de directeuren van het bedrijf en zijn aandeelhouders, of te verwaterend. Werknemers zullen tijd moeten besteden aan het organiseren van materiaal dat nodig is voor hetindienen van SEC Form S-1 in plaats van zich te concentreren op de dagelijkse bedrijfsvoering.  De IPO zou ook kunnen eindigen met het bereiken van de markt op een ongelegen moment (suboptimale marktomstandigheden), wat ertoe zou kunnen leiden dat de aandelenkoers lager uitvalt dan gewenst.

Over rechten wordt doorgaans onderhandeld wanneer particuliere aandelen worden gekocht. Typische onderhandelingspunten zijn onder meer het aantal rechten dat aan de belegger wordt toegewezen, waarbij het management waarschijnlijk de voorkeur geeft aan minder rechten vanwege IPO-kosten. Het bedrijf kan gedurende meerdere jaren verhinderen dat registratierechten van kracht worden, vooral als het bedrijf zich in de vroege stadia van het werven van fondsen bevindt. Dit voorkomt dat het bedrijf wordt gedwongen om naar de beurs te gaan voordat het lang genoeg heeft gefunctioneerd om stabiel te zijn. Het is in het belang van de onderneming om de werking van het registratierecht te beperken.

Twee soorten registratierechten

Registratierechten nemen de vorm aan van ‘ meeliften ’ of ‘ vraag’. Met piggyback-rechten kunnen beleggers hun aandelen laten opnemen in een registratie die zich momenteel in de planningsfase van het bedrijf bevindt. Piggyback-rechten veroorzaken over het algemeen geen problemen voor een bedrijf. Vraagrechten zijn het type registratierechten dat in de voorgaande secties is beschreven, en deze kunnen om de besproken redenen omstreden zijn. Tenzij er duidelijke en dwingende redenen zijn om een ​​IPO-proces te starten, zullen oprichters en belangrijkste belanghebbenden de uitoefening van vraagrechten afwijzen.

Voorbeeld van registratierechten

Registratierechten bevatten doorgaans clausules waarin de registratievoorwaarden zijn vastgelegd. Een van deze details is de “lock-up” -periode waarin het beleggers verboden is hun aandelen in een bedrijf te verkopen nadat het openbaar is geworden. Meestal is dit beperkt tot 180 dagen.

Het verstrijken van de blokkeringsperiode resulteert vaak in de verkoop van de aandelen van een bedrijf en een daling van de prijs. Zo daalden de aandelen van socialemediabedrijf Snap Inc. met maar liefst vijf procent na afloop van de lock-up periode. Andere opgenomen clausules zijn de beëindiging van registratierechten voor investeerders en het vaststellen van de verantwoordelijkheid voor registratiebetaling aan het management van het bedrijf.