Omgekeerde conversie
Wat is een omgekeerde conversie?
Een omgekeerde conversie is een vorm van arbitrage waarmee optiehandelaren kunnen profiteren van een te dure putoptie, ongeacht wat de onderliggende waarde doet. De transactie bestaat uit het verkopen van een put en het kopen van een call om een synthetische longpositie te creëren en tegelijkertijd short te gaan op de onderliggende aandelen.
Zolang de put en call dezelfde onderliggende uitoefenprijs en vervaldatum hebben, zal de synthetische longpositie hetzelfde risico / rendement-profiel hebben als het bezit van een gelijkwaardige hoeveelheid onderliggende aandelen. Dit betekent dat de handel (korte voorraad en synthetisch lang de voorraad met opties) wordt afgedekt, met de winst alleen afkomstig van de manipulatie van de optie premies.
Belangrijkste leerpunten
- Een omgekeerde conversie is een arbitragesituatie op de optiemarkt waar een put te duur is of een call te laag geprijsd (ten opzichte van de put), wat resulteert in winst voor de handelaar, ongeacht wat de onderliggende waarde doet.
- De omgekeerde conversie wordt gecreëerd door het onderliggende te shorten, een call te kopen en een put te verkopen. De call en put hebben dezelfde uitoefenprijs en expiratie.
- Een putoptie is doorgaans goedkoper, niet duurder, dan de equivalente calloptie. Daarom is het zeldzaam om een omgekeerde conversietransactie te vinden.
Inzicht in omgekeerde conversie
Een omgekeerde conversie is een vorm van arbitrage waarmee traders kunnen profiteren van situaties waarin de put te duur is door een put te verkopen, een call te kopen en de onderliggende aandelen short te gaan. De call dekt de shortpositie als deze boven de uitoefenprijs stijgt en de put wordt gedekt door de shortpositie als de aandelenkoers lager is dan de uitoefenprijs. De winst bij het initiëren van deze posities is de theoretische arbitragewinst uit de positie die afkomstig is van de te dure putoptie.
Omgekeerde conversiearbitrage is een soort put-call-pariteit, die zegt dat put- en call-optieposities ongeveer gelijk moeten zijn in combinatie met respectievelijk de onderliggende aandelen en T-bills.
Overweeg twee scenario’s om dit concept te illustreren:
- Een handelaar die één calloptie koopt met een uitoefenprijs van $ 100 en een T-bill met een nominale waarde van $ 10.000 die vervalt op de vervaldatum van de call, heeft altijd een minimale portefeuillewaarde die gelijk is aan $ 10.000.
- Een handelaar die één putoptie koopt met een uitoefenprijs van $ 100 en $ 10.000 aan aandelen, zal altijd een minimumwaarde hebben die gelijk is aan de uitoefenprijs van de putoptie.
Aangezien het onwaarschijnlijk is dat handelaren een impact hebben op de rentetarieven, profiteren arbitrageurs van de dynamiek van optieprijzen om ervoor te zorgen dat de put- en call-waarden gelijk zijn voor een bepaald activum. In feite staat de put-call-pariteitsstelling centraal bij het bepalen van de theoretische prijs van een putoptie met behulp van het Black-Scholes model.
Voorbeeld van een omgekeerde conversie
In een typische omgekeerde conversietransactie of -strategie verkoopt een handelaar short aandelen en dekt deze positie af door zijn call te kopen en zijn put te verkopen. Of de handelaar geld verdient, hangt af van de financieringskosten van de kortgesloten aandelen en de put- en call- premies. Dit alles kan een beter rendement opleveren dan een geldmarkthandel met een laag risico , waar hun kapitaal waarschijnlijk zou worden geparkeerd als ze geen waardevolle transacties kunnen vinden.
Stel dat het juni is en een handelaar ziet een te dure maand oktober in Apple ( AAPL ). De aandelen worden momenteel verhandeld tegen $ 190, en dus hebben ze een shortpositie van 100 aandelen. Ze kopen een call van $ 190 en shorten een put van $ 190.
De call kost $ 13,10, terwijl de put wordt verhandeld tegen $ 15. Dit is een zeldzame situatie, aangezien putten doorgaans minder kosten dan vergelijkbare oproepen.
Wat er ook gebeurt, de handelaar maakt een winst van $ 190 ($ 15 – $ 13,10 = $ 1,90 x 100 aandelen), minus commissies.
Hier is hoe de scenario’s zouden kunnen verlopen. De handelaar ontvangt in eerste instantie $ 19.000 uit de korte verkoop van aandelen, evenals $ 1.500 uit de verkoop van de put. Ze betalen $ 1.310 voor het gesprek. Daarom is hun netto-instroom $ 19.190.
Stel dat Apple tijdens de looptijd van de optie naar $ 170 daalt. De call verloopt waardeloos, de shortstock wordt toegewezen omdat de geplaatste koper in the money is. De handelaar biedt de aandelen aan voor $ 190, wat $ 19.000 kost. Een andere manier om ernaar te kijken is dat de put $ 2.000 verliest, terwijl de short stock $ 2.000 verdient. De twee items komen uit op de uitoefenprijs van $ 190, wat overeenkomt met $ 19.000 op een positie met één contract (100 aandelen).
Als de prijs van Apple stijgt tot $ 200, vervalt de putoptie waardeloos, wordt de shortpositie gedekt tegen een kostprijs van $ 20.000 ($ 200 x 100 aandelen), maar de call-optie is $ 1.000 waard ($ 200 – $ 190 x 100 aandelen), wat de handelaar oplevert. $ 19.000 aan kosten.
In beide gevallen betaalt de handelaar $ 19.000 om de positie te verlaten, maar hun initiële instroom was $ 19.190. Hun winst, of Apple nu stijgt of daalt, is $ 190. Dit is de reden waarom dit een arbitragehandel is.
Financieringskosten en commissies zijn in het bovenstaande voorbeeld voor de eenvoud uitgesloten, maar vormen een belangrijke factor in de echte wereld. Bedenk bijvoorbeeld dat als het $ 10 aan commissies per transactie kost, het $ 30 kost om de drie vereiste posities te starten. De kosten voor uitstap hangen af van het feit of de opties worden uitgeoefend of dat de posities vervroegd worden vervallen. In beide gevallen zijn er extra kosten om de transactie te verlaten, plus de financieringskosten voor de kortgesloten voorraad.