SEC-formulier N-18f-1

Wat is SEC-formulier N-18f-1?

SEC-formulier N-18f-1 is een kennisgevingsformulier dat moet worden ingediend bij de Securities and Exchange Commission (SEC) als een fondsmaatschappij wil profiteren van voordelen die zijn toegekend onder SEC-regel 18f-1. Regel 18f-1 staat beleggingsfondsen toe hun terugbetalingen in natura te beperken, wat een vrijstelling is van Regel 18f van de Investment Company Act van 1940. Aflossing in natura verwijst naar het nakomen van aflossingen met andere activa dan contanten.

Een geregistreerd open-end beleggingsfonds dat het recht heeft om effecten in natura waarvan het de emittent is, in aanmerking te komen om SEC-formulier N-18f-1 in te dienen, waarin staat dat het terugbetalingen in contanten zal betalen aan aandeelhouders overeenkomstig SEC-regel 18f -1.

Inzicht in SEC-formulier N-18f-1

Geregistreerde open-end beleggingsfondsen hebben een ander inkoopproces dan closed-end beleggingsfondsen wanneer aandeelhouders besluiten hun aandelen in te kopen. Voor open-end fondsen worden de aandelen rechtstreeks aan het fonds verkocht. Het fonds moet aan deze terugkoop voldoen door de aandelen terug te kopen en de aandeelhouder de contante waarde van de aandelen binnen zeven dagen te betalen.

Wanneer een beleggingsfonds aflossende beleggers liever niet in contanten betaalt, hebben zij mogelijk de mogelijkheid om deze in natura te betalen;betekenis in een ander activum dan contanten. SEC-regel 18f-1 staat fondsen toe om alleen in natura terug te betalen voor aandeelhouders die het laagste van $ 250.000 van de waarde van het fonds of 1% van zijn activa bezitten;de rest dient contant te worden betaald.  SEC-formulier N-18f-1 is de kennisgeving van een fonds dat gebruikmaakt van Regel 18f-1.

Formulier 18f-1 is een tijdelijke oplossing voor SEC Regel 18f van de Investment Company Act van 1940. Regel 18f voorkomt dat fondsen de ene klasse van eigenaren anders behandelen dan een andere klasse van eigenaren, in dit geval kleine aandeelhouders versus grote aandeelhouders.

Aflossingen in natura

Er kunnen bepaalde momenten zijn waarop een fonds liever geen contanten binnen zeven dagen uitbetaalt; voornamelijk vanwege liquiditeitsproblemen. Dit kan zijn tijdens perioden van onrust op de markt, waarin het fonds te maken heeft met een aanzienlijke uitstroom van kasmiddelen versus een instroom van kasmiddelen (meer aflossingen dan nieuwe beleggers die binnenkomen met extra investeringskapitaal). Het zou ook kunnen voorkomen dat aandelen tegen schrikbarende prijzen worden terugbetaald en contanten met verlies worden uitbetaald, wat gevolgen zou hebben voor de resterende investeerders.

In een ideaal scenario zou een investeringsfonds meer geld ontvangen van nieuwe investeerders dan vertrekkende investeerders moeten betalen; het kan het nieuwe geld gebruiken om de investeerders die vertrekken te betalen in plaats van activa te moeten verkopen om contanten te genereren om die investeerders te betalen, wat een negatieve invloed zou kunnen hebben op de prestaties van het fonds.

In deze scenario’s kan een open-end fonds de terugkerende beleggers in natura betalen, dat wil zeggen in andere activa dan contanten. Dit gebeurt meestal pro rata, meestal in de vorm van betalingen in de vorm van de aandelen van de onderliggende bedrijven in het fonds.

Als een investeringsfonds bijvoorbeeld de Dow Jones Industrial Average (DJIA) zou volgen, zou het in natura kunnen terugkopen aan een investeerder door hem aandelen te geven in een aantal van de bedrijven die deel uitmaken van de DJIA, zoals Visa, Intel of Nike. De belegger zou deze aandelen dan nemen en ze op zijn eigen effectenrekening zetten en ze behandelen zoals hij wil; ofwel vasthouden of verkopen.

Regel 18f-1 zorgt ervoor dat bepaalde aandeelhouders contanten ontvangen, terwijl andere, grotere beleggers inkopen in natura kunnen ontvangen.

Nadelen van aflossingen in natura

De meeste fondsen zullen in hun prospectus vermelden dat ze het recht hebben om aflossingen te betalen met andere activa dan contanten, zodat aflossingen in natura voor de belegger niet als een verrassing komen. Bovendien worden terugbetalingen in natura meestal gedaan bij institutionele beleggers in plaats van bij particuliere beleggers, aangezien institutionele beleggers de contanten wellicht niet nodig hebben en een betaling in aandelen van bedrijven acceptabel vinden. Retailbeleggers zijn kleiner en hebben niet dezelfde grote portemonnee als institutionele beleggers.

Een van de belangrijkste nadelen van het ontvangen van aflossingen in natura is de belastingdruk. Als een beleggingsfonds jaren, zelfs decennia, bepaalde aandelen vasthoudt en die zijn in waarde gestegen, en ze geven de aandelen door aan een verzilverende belegger, vermijden ze de belastingdruk op vermogenswinsten op die aandelen, terwijl de verzilverende belegger vast zou zitten. de vermogenswinstbelasting moeten betalen als ze besluiten hun aandelen te verkopen.