Beslaglegging
Wat is beslaglegging?
Sekwestratie is een term die door het Congres is aangenomen om een ondersteunend fiscaal beleidsmechanisme te beschrijven om begrotingsdiscipline af te dwingen boven overeengekomen tekortreductiedoelstellingen die zijn vastgesteld in het kader van de Budget Control Act (BCA) van 2011.
Sekwestratie, of “de sekwestrant”, is een procedure waarbij geplande uitgavenverhogingen worden gematigd door vooraf gespecificeerde percentages als het Congres er niet in slaagt een begroting overeen te komen die voldoet aan de afgesproken limieten voor uitgavenverhogingen. Deze limieten worden door de BMA elk jaar vóór een bepaalde datum gedurende de looptijd van de sekwestrator vastgesteld.
Het is belangrijk op te merken dat, hoewel sekwestratie vaak een programma van “bezuinigingen” wordt genoemd, het geen daadwerkelijke besparingen oplegt aan de uitgaven, maar alleen de uitgaven beperkt tot kleinere verhogingen dan sommige politici, speciale belangen en congresleden zouden willen.
Belangrijkste leerpunten
- Sekwestratie is een federaal beleid inzake fiscale beperking van de VS dat is ingevoerd onder de Budget Control Act (BCA) van 2011.
- De BMA stelt doelstellingen vast voor het terugdringen van het tekort en legt beperkingen op aan de stijging van de federale uitgaven in elk jaar van 2013 tot 2021.
- Als de uitgaven deze limieten overschrijden, wordt de regering verondersteld de geplande verhogingen van de uitgaven te beperken met een percentage dat wordt bepaald volgens de wet.
- In de praktijk zijn de meeste federale uitgaven vrijgesteld of anderszins niet onderhevig aan beperking door sekwestratie, aangezien het Congres voortdurend zijn eigen uitgavenplafonds verhoogt en wettelijk nieuwe uitgavencategorieën vrijstelt.
Inzicht in beslaglegging
Op grond van de Budget Control Act van 2011 (BCA) stemde het Congres in met een reeks maxima voor hogere uitgaven voor elk jaar tot en met 2021. Het Congres keurde de BMA goed om de schuldenplafondcrisis van 2011 te helpen oplossen. Deze wet verhoogde het schuldplafond van de Verenigde Staten en richtte een commissie van 12 leden op (de Joint Select Committee on Deficit Reduction, of de “supercommissie”) om het tekort in het komende decennium met nog eens $ 1,2 biljoen tot $ 1,5 biljoente verminderen.
Een deel van de BMA, ook wel bekend als het schuldplafondcompromis, riep op tot sekwestratie als het supercomité er niet in slaagde een akkoord te bereiken, waardoor automatische limieten voor uitgavenverhogingen werden gegenereerd voor elk van de negen jaren (boekjaren 2013-2021).
Deze commissie was niet in staat tot overeenstemming te komen, en de American Taxpayer Relief Act schoof de bezuinigingen op tot 1 maart 2013. Omdat het Congres nog steeds geen overeenstemming kon bereiken, werd de sekwestratie goedgekeurd en op 4 maart 2013 van kracht.
Verlagingen van beslaglegging
Met de sequester op zijn plaats, aangezien de feitelijke begrotingsuitgaven elk opeenvolgend jaar door het Congres worden vastgesteld, geeft de BMA het Congressional Budget Office (CBO) opdracht om te beoordelen of deze limieten zullen worden overschreden door de geplande uitgavenverhogingen. Als dat het geval is, bepaalt de Office of Management and Budget (OMB) of de wet vereist dat beslaglegging wordt opgelegd en hoeveel de afgezonderde vermindering van geplande uitgavenverhogingen zal zijn.
Deze door de OMB vastgestelde verlagingen van de geplande uitgavenstijgingen zouden in theorie over de hele linie gelden voor vrijwel alle federale discretionaire en verplichte uitgaven. Naast het jaarlijks goedkeuren van jaarlijkse begrotingen, heeft het Congres echter ook de limieten voor verhogingen van de discretionaire uitgaven voor elk jaar verhoogd om hogere uitgavenstijgingen op te vangen, zodat federale discretionaire uitgaven nooit echt onderhevig zijn geweest aan opslag.
Vrijstellingen op verplichte uitgaven
Hoewel de limieten voor het verhogen van de uitgaven “over de hele linie” zijn, zijn de meeste verplichte uitgaven in feite vrijgesteld van uitgavenplafonds en beslaglegging. Dit omvat sociale zekerheid, veteranenprogramma’s, Medicaid en andere hulpprogramma’s voor lage inkomens, zoals tijdelijke hulp voor behoeftige gezinnen (TANF) en het aanvullende voedingsbijstandsprogramma (SNAP), en nettorente op de federale schuld.
In de afgelopen jaren heeft het Congres ook maatregelen genomen om de vrijgestelde uitgavencategorieën uit te breiden. Met name de begrotingsautoriteit die is aangewezen als noodvereiste of die is voorzien voor overzeese noodoperaties, zoals militaire activiteiten in Afghanistan, leidt tot een verhoging van de limieten, evenals de begrotingsautoriteit die voorziet in sommige soorten rampenbestrijding of voor bepaalde programma-integriteit. initiatieven. “
Sommige verplichte federale uitgaven zijn in de loop der jaren onderhevig geweest aan de verhoging van de uitgavenlimieten. Voor deze programma’s worden geplande en verwachte uitgavenstijgingen vergeleken met de wettelijke uitgavenplafonds, en als ze de limieten overschrijden, worden de berekende reductiepercentages toegepast om de stijging van de uitgaven te beperken.
In alledaagse termen is dit proces voor verplichte uitgaven onderhevig aan plafonds en sekwestratie, analoog aan een gezin dat ermee instemt dat ze de gezinsuitgaven volgende maand met $ 100 verhogen, en vervolgens gezamenlijk plannen maken om de uitgaven volgende maand met $ 200 te verhogen en die verhoging vervolgens met 50 %, zodat ze uiteindelijk slechts $ 100 extra uitgeven, en dit dan een bezuiniging noemen.