Gedeeld nationaal kredietprogramma
Wat is het Shared National Credit Program?
De Raad van Gouverneurs van het Amerikaanse Federal Reserve System, de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) en het Office of the Comptroller of the Currency (OCC) vormden in 1977 het gedeelde nationale kredietprogramma om een efficiënte en consistente beoordeling en classificatie van grote gesyndiceerde leningen. Een gesyndiceerde lening is een lening die een groep van geldverstrekkers, die samen werken, aan één lener verstrekt.
Belangrijkste leerpunten
- Het gedeelde nationale kredietprogramma is opgezet door overheidsinstanties om een efficiënte en consistente beoordeling en classificatie van grote gesyndiceerde leningen te bieden.
- Het doel is om kredietrisico’s, trends en risicobeheermethodologieën te analyseren bij grote gesyndiceerde leningen en de financiële instellingen die deze creëren.
- Het gedeelde nationale kredietprogramma is bedoeld om ervoor te zorgen dat alle leningen hetzelfde worden behandeld en om de efficiëntie van de analyse en classificatie van kredietrisico’s te verbeteren.
- Leningen en andere schulden met een waarde van $ 100 miljoen of hoger, uitgegeven door ten minste drie geldschieters die onder federaal toezicht staan, vallen onder het toezicht van het gedeelde nationale kredietprogramma.
- De gedeelde nationale kredietprogramma-evaluatie van 2019 zag een stijging van de kredietnemers en de waardering van leningen, evenals het vaststellen dat de kredietrisico’s hoog blijven, met minder bescherming voor kredietverstrekkers.
- Amerikaanse banken vormden met 44,4% van de portefeuille het hoogste percentage aan verplichtingen in de gedeelde portefeuille van nationale kredietprogramma’s.
Inzicht in het Shared National Credit Program
Het gedeelde nationale kredietprogramma tracht kredietrisico’s, trends en risicobeheermethodologieën te analyseren van de grootste en meest ingewikkelde leningen die gezamenlijk door verschillende kredietinstellingen worden uitgegeven. Het doel is ervoor te zorgen dat alle gesyndiceerde leningen op dezelfde basis worden behandeld en om de efficiëntie te verbeteren als het gaat om kredietrisicoanalyse en -classificatie die wordt gedeeld door financiële instellingen.
De agentschappen die het programma besturen, zijn in 2016 begonnen met een halfjaarlijks SNC-examenrooster. Deze SNC-evaluaties zijn gepland voor het eerste en derde kwartaal van het jaar. Afhankelijk van de kredietverlenende instelling worden sommige banken één keer per jaar en andere twee keer per jaar opnieuw beoordeeld.
Het gedeelde nationale kredietprogramma kijkt naar leningen en alle activa die als schulden worden beschouwd met een waarde van $ 100 miljoen of hoger. De schuld moet worden uitgegeven door ten minste drie afzonderlijke instellingen en deze instellingen moeten onder federaal toezicht staan.
Gedeeld nationaal kredietprogramma en gesyndiceerde leningen
Het belangrijkste doel van gesyndiceerde leningen is om het risico van het in gebreke blijven van een lener over meerdere kredietverstrekkers te spreiden. Deze geldschieters kunnen banken of institutionele beleggers zijn (vermogende particulieren, pensioenfondsen en hedgefondsen). Omdat gesyndiceerde leningen veel groter zijn dan standaard bankleningen, kan het risico dat zelfs maar één lener in gebreke blijft, een enkele kredietverstrekker verlammen.
Om gesyndiceerde leningen nog verder op te splitsen, zijn deze structuren ook gebruikelijk in de gemeenschap van leveraged buyout. Een leveraged buy-out is de overname van een ander bedrijf, waarbij een aanzienlijk bedrag aan schulden wordt gebruikt om de initiële kosten van de overname te dekken. De activa van het overgenomen bedrijf worden vaak gebruikt als onderpand voor de leningen, samen met de activa van het overnemende bedrijf. Het doel van een leveraged buy-out is om bedrijven in staat te stellen grote overnames te doen zonder veel kapitaal te investeren.
Vanwege de complexiteit waarmee syndicaatsleningen gepaard gaan, tracht het programma voor gedeelde nationale kredieten te zorgen voor best practices onder instellingen en om eventuele problemen te voorkomen die schadelijk kunnen zijn voor de financiële markten als geheel.
Bevindingen van het Shared National Credit Program 2019
De portefeuille voor 2019 van het gedeelde nationale kredietprogramma bestond uit 5.474 kredietnemers, met een waarde van $ 4,8 biljoen, gestegen van $ 4,4 biljoen in 2018. De grootste houder van de portefeuille waren Amerikaanse banken, met 44,4%, gevolgd door buitenlandse banken en vervolgens andere financiële instellingen, zoals hedgefondsen en verzekeringsmaatschappijen. De consensus in het rapport was dat het kredietrisico onder de leveraged lending hoog bleef, wat aangeeft dat kredietverstrekkers minder bescherming hebben terwijl de risico’s zijn toegenomen. En hoewel kredietverstrekkers beleid hebben geïmplementeerd om zich tegen dit risico te beschermen, zijn veel van deze beleidsmaatregelen niet getest op een economische neergang.
De leningen in het programma worden ingedeeld naar hun risiconiveau; speciale vermelding, ondermaats, twijfelachtig of verlies. De laatste drie categorieën duiden op slecht presterende leningen en worden “geclassificeerd” genoemd. Leningen die onder het “pass” -niveau vielen, maakten 6,9% uit van de totale portefeuille. Dit was een stijging van 6,7% ten opzichte van 2018. De algehele groei van de portefeuille was echter het gevolg van transacties van beleggingskwaliteit.