Structurele werkloosheid
Wat is structurele werkloosheid?
Structurele werkloosheid is een langdurige vorm van werkloosheid veroorzaakt door fundamentele verschuivingen in een economie en verergerd door externe factoren zoals technologie, concurrentie en overheidsbeleid. Structurele werkloosheid treedt op omdat werknemers niet over de vereiste arbeidsvaardigheden beschikken of te ver van regio’s wonen waar banen beschikbaar zijn en niet dichterbij kunnen komen. Er zijn banen beschikbaar, maar er is een ernstige discrepantie tussen wat bedrijven nodig hebben en wat werknemers kunnen bieden.
Belangrijkste leerpunten
- Structurele werkloosheid is langdurige werkloosheid die ontstaat door verschuivingen in een economie.
- Dit soort werkloosheid ontstaat omdat, hoewel er banen beschikbaar zijn, er een discrepantie is tussen wat bedrijven nodig hebben en wat beschikbare werknemers te bieden hebben.
- Structurele werkloosheid kan tientallen jaren aanhouden en vereist meestal een radicale verandering om terug te draaien.
- Technologie heeft de neiging de structurele werkloosheid te verergeren, bepaalde werknemers te marginaliseren en bepaalde banen, zoals de industrie, overbodig te maken.
Hoe structurele werkloosheid werkt
Structurele werkloosheid wordt veroorzaakt door andere krachten dan de conjunctuurcyclus. Dit betekent dat structurele werkloosheid tientallen jaren kan duren en mogelijk radicale veranderingen nodig heeft om de situatie recht te zetten. Als structurele werkloosheid niet wordt aangepakt, kan dit het werkloosheidspercentage verhogen lang nadat een recessie voorbij is en het natuurlijke werkloosheidspercentage verhogen, dat ook bekend staat als “frictiewerkloosheid”.
Honderdduizenden goedbetaalde banen in de industrie zijn de afgelopen drie decennia verloren gegaan in de Verenigde Staten doordat productietaken zijn gemigreerd naar goedkopere gebieden in China en elders. Deze daling van het aantal banen is verantwoordelijk voor een hogere natuurlijke werkloosheid. Groeiende technologie op alle gebieden van het leven verhoogt de toekomstige structurele werkloosheid, omdat werknemers zonder voldoende vaardigheden gemarginaliseerd raken. Zelfs degenen met vaardigheden kunnen te maken krijgen met overtolligheid, gezien de hoge mate van technologische veroudering en het toenemende gebruik van kunstmatige intelligentie (AI).
Structurele werkloosheid wordt niet alleen beïnvloed door de conjunctuurcyclus, maar ook door grote mismatches in het werkgelegenheidssysteem.
Voorbeelden van structurele werkloosheid
Terwijl de wereldwijde recessie van 2007-2009 cyclische werkloosheid veroorzaakte, nam ookde structurele werkloosheid in de Verenigde Staten toe. Aangezien het werkloosheidspercentage in oktober 2009 met meer dan 10% piekte, is de gemiddelde werkloosheidsperiode van miljoenen werknemers aanzienlijk gestegen. De vaardigheden van deze werknemers verslechterden tijdens deze periode van langdurige werkloosheid, wat tot structurele werkloosheid leidde. De krapte op de huizenmarkt had ook een negatieve invloed op de arbeidsvooruitzichten van werklozen, en daarmee op een hogere structurele werkloosheid. Verhuizen naar een nieuwe baan in een andere stad zou hebben betekend dat een huis met aanzienlijk verlies werd verkocht, wat niet veel mensen bereid waren te doen, waardoor er een discrepantie zou ontstaan tussen vaardigheden en beschikbaarheid van banen. De COVID-19-pandemie kan vergelijkbare effecten hebben.
Frankrijk is ook hard getroffen door structurele werkloosheid, die het gevolg is van het feit dat een groot deel van de Franse beroepsbevolking deelneemt aan tijdelijke banen op het tweede niveau met weinig kans op promotie naar langetermijncontracten, waardoor ze gedwongen worden te staken. Dit resulteert in een gebrek aan jobflexibiliteit en weinig jobmobiliteit, waardoor veel Franse werknemers buitenspel worden gezet die zich niet hebben aangepast aan nieuwe taken en vaardigheden.
President Emmanuel Macron trad in mei 2017 in functie, toen het werkloosheidspercentage 9,5% bedroeg. Hij beloofde de strikte arbeidswetten van het land aan te pakken en het ‘zakenvriendelijker’ te maken. Vakbonden en de regering van Macron begonnen te onderhandelen om het aantal structureel werklozen te helpen verkleinen, en de trends waren bemoedigend. Vanaf het einde van 2019, Frankrijk bedroeg de werkloosheid 8,1%, een daling van 8,7% aan het begin van het jaar en het laagste niveau sinds gestelde doel 2009. Macron is tot 7% te bereiken in het jaar 2022. Echter, de economische stillegging en de waarschijnlijk resulterende wereldwijde depressie als gevolg van de COVID-19-pandemie kunnen dat doel onbereikbaar maken.