De Taylor-regel: een economisch model voor monetair beleid

De Discretie versus beleidsregels in de praktijk “. Het suggereert hoe centrale banken de rentetarieven zouden moeten aanpassen om rekening te houden met inflatie en andere economische omstandigheden.

De Taylor-regel suggereert dat de Federal Reserve de tarieven moet verhogen wanneer de inflatie boven het streefcijfer ligt of wanneer de groei van het bruto binnenlands product (bbp) te hoog en boven het potentieel ligt. Het suggereert ook dat de Fed de rente zou moeten verlagen wanneer de inflatie onder het streefniveau ligt of wanneer de bbp-groei te traag is en onder het potentieel ligt.

De Taylor Rule Achtergrond

Taylor opereerde in het begin van de jaren negentig met geloofwaardige veronderstellingen dat de Federal Reserve de toekomstige rentetarieven bepaalde op basis van de theorie van rationele verwachtingen van de macro-economie. Dit is een achterwaarts gericht model dat ervan uitgaat dat als werknemers, consumenten en bedrijven positieve verwachtingen hebben voor de toekomst van de economie, de rentetarieven niet hoeven te worden aangepast.

Taylor merkte op dat het probleem met dit model niet alleen is dat het achterwaarts kijkt, maar dat het ook geen rekening houdt met de economische vooruitzichten op de lange termijn. Deze situatie heeft geleid tot de Taylor-regel.

Sinds de aanvang heeft de Taylor-regel niet alleen gediend als een graadmeter voor rentetarieven, inflatie en outputniveaus, maar ook als een gids om de juiste niveaus van de geldhoeveelheid te meten.

De Taylor-regelformule

Het product van de Taylor-regel bestaat uit drie getallen: een rentetarief, een inflatiepercentage en een bbp-tarief, allemaal gebaseerd op een evenwichtspercentage om het juiste evenwicht te bepalen voor een door monetaire autoriteiten voorspelde rentevoet.

Deze formule suggereert dat het verschil tussen een nominale rente en een reële rente inflatie is. Reële rentetarieven zijn verantwoordelijk voor inflatie, terwijl nominale rentetarieven dat niet doen. Om de inflatiecijfers te vergelijken, moet men kijken naar de factoren die deze drijven.

Drie factoren die de inflatie stimuleren

Prijzen en inflatie worden bepaald door drie factoren: de consumentenprijsindex (CPI), producentenprijzen en de werkgelegenheidsindex. De meeste landen kijken tegenwoordig naar de consumentenprijsindex als geheel in plaats van naar de kern-CPI. Met deze methode kan een waarnemer naar het totale beeld van een economie kijken in termen van prijzen en inflatie, aangezien de kern-CPI de voedsel- en energieprijzen uitsluit.

Stijgende prijzen betekenen hogere inflatie, daarom raadt Taylor aan om rekening te houden met de inflatie over een jaar (of vier kwartalen) voor een alomvattend beeld.

Hij beveelt aan dat de reële rente 1,5 keer de inflatie moet zijn. Dit is gebaseerd op de aanname van een evenwichtspercentage dat het reële inflatiepercentage afzet tegen het verwachte inflatiepercentage. Taylor noemt dit het evenwicht, een 2% stabiele toestand, gelijk aan een snelheid van ongeveer 2%. Maar dat is slechts een deel van de vergelijking: er moet ook rekening worden gehouden met de output.

Om de inflatie en het prijsniveau goed te kunnen meten, past u een voortschrijdend gemiddelde van de verschillende prijsniveaus toe om een ​​trend te bepalen en schommelingen af ​​te vlakken. Voer dezelfde functies uit op een maandelijks rentetarief. Volg de Fed Fund-koers om trends te bepalen.

Bepalen van de totale economische output

De totale output van een economie kan worden bepaald door productiviteit, arbeidsparticipatie en veranderingen in werkgelegenheid. Voor de berekening van de Taylor-regel kijken we naar de werkelijke output tegen de potentiële output.

De Taylor-regel kijkt naar het bbp in termen van reëel en nominaal bbp, of wat Taylor het actuele en trendmatige bbp noemt. Het houdt rekening met de bbp-deflater, die de prijzen meet van alle in eigen land geproduceerde goederen. Dit doen we door het nominale bbp te delen door het reële bbp en dit cijfer te vermenigvuldigen met 100.

Het antwoord is het cijfer voor het reële bbp. We defleren het nominale bbp naar een echt getal om de totale output van een economie volledig te meten.

Als de inflatie op schema ligt en het bbp maximaal groeit, zijn de tarieven neutraal. Dit model beoogt de economie op korte termijn te stabiliseren en de inflatie op lange termijn te stabiliseren.

De Taylor-regel en Asset Bubbles

Sommige mensen dachten dat de centrale bank – althans gedeeltelijk – verantwoordelijk was voor de huisvestingscrisis in 2007-2008. Ze beweren dat de rentetarieven in de jaren na de dotcom-zeepbel en voorafgaand aan de huizenmarktcrash in 2008 te laag werden gehouden.

Dit is wat de oorzaak  asset bubbles, zodat de rente uiteindelijk moet worden verhoogd om de balans inflatie en output niveaus. Een ander probleem van activabubbels is dat de geldhoeveelheid veel hoger oploopt dan nodig is om een ​​economie die lijdt onder inflatie en onevenwichtigheden in de output in evenwicht te brengen.

Als de centrale bank gedurende deze tijd de Taylor-regel had gevolgd, die aangaf dat de rente veel hoger zou moeten zijn, zou de zeepbel misschien kleiner zijn geweest, omdat er minder mensen zouden zijn gestimuleerd om huizen te kopen.