Traditioneel beleid voor het hele leven
Wat is een traditioneel beleid voor het hele leven?
Een traditionele levensverzekeringscontract is een soort levensverzekeringscontract dat voorziet in verzekeringsdekking van de contracthouder voor zijn hele leven. In tegenstelling tot een overlijdensrisicoverzekering, die de contracthouder tot een bepaalde leeftijdsgrens dekt, loopt een traditionele levenslange polis nooit af.
Bij het onvermijdelijke overlijden van de contracthouder wordt de verzekering uitgekeerd aan de begunstigden van het contract. Deze polissen bevatten ook een beleggingscomponent, die een contante waarde opbouwt die de polishouder kan opnemen of lenen wanneer hij geld nodig heeft.
Inzicht in het traditionele Whole Life-beleid
Een traditionele levensverzekeringspolis biedt de verzekeringnemer een gegarandeerd bedrag dat hij aan zijn begunstigden kan doorgeven, ongeacht hoe lang ze leven, op voorwaarde dat het contract wordt gehandhaafd. De meeste polissen bieden ook een opnameclausule, waardoor de contracthouder zijn dekking kan annuleren en een contante afkoopwaarde kan ontvangen.
Belangrijkste leerpunten
- Traditionele levensverzekeringen hebben een contante waarde, in tegenstelling tot overlijdensrisicoverzekeringen.
- Overlijdensrisicoverzekeringen zijn alleen geldig voor een bepaald aantal jaren (meestal 15, 20 of 30), afhankelijk van het beleid.
- Traditionele levensverzekeringen zijn goed voor de levensduur van de verzekeringnemer.
- Overlijdensrisicoverzekeringen hebben een beleggingscomponent en polishouders kunnen geld lenen van hun polissen.
Traditionele levensverzekeringspolis biedt polishouders de mogelijkheid om vermogen te vergaren, aangezien periodieke premiebetalingen de verzekeringskosten dekken. Deze betalingen dragen ook bij aan de groei van het eigen vermogen op een spaarrekening. Op deze rekening kunnen dividenden of rente worden opgebouwd (uitgestelde belasting). Zoals de naam aangeeft, beschermt een levensverzekering een persoon zijn hele leven lang. Dit is de meest basale vorm van levensverzekeringen, ook wel bekend als een gewone levensverzekering of een permanente levensverzekering.
Traditionele levensverzekeringen zijn meestal duurder dan het kopen van een overlijdensrisicoverzekering.
Geschiedenis van het traditionele levensbeleid
Gedurende 30 jaar, van 1940 tot 1970, heersten levensverzekeringen. Polissen zorgden voor inkomen voor de gezinnen van de verzekerde in geval van vroegtijdig overlijden en hielpen bij het subsidiëren van pensioenplanning.
In 1982 werd de Tax Equity and Fiscal Responsibility Act (TEFRA) wet, en verschillende banken en verzekeringsmaatschappijen werden rentegevoelig. Individuen vroegen zich af om geld in levensverzekeringen te steken in plaats van in de markt te investeren, waar het rendement tussen de 10% en 12% lag. Het merendeel van de particulieren begon op dat moment te investeren in de aandelenmarkt en overlijdensrisicoverzekeringen.
Traditionele polissen voor het hele leven versus polissen voor overlijdensrisicoverzekeringen
Polissen voor het hele leven hebben een uitkering en een contante waarde die kunnen worden geleend of opgenomen. Opnames worden echter belast tegen het gewone belastingtarief, en leningen die op het moment van overlijden niet worden betaald, zullen resulteren in lagere uitkeringen bij overlijden voor de begunstigden.
Een overlijdensrisicoverzekering is een tijdelijke verzekering die de verzekeringnemer verzekert en alleen een uitkering bij overlijden biedt. Terwijl een volledige levensverzekering dekking biedt voor het hele leven van de verzekeringnemer, heeft een overlijdensrisicoverzekering een vaste periode waarin de premie gelijk blijft. Uiteindelijk stijgt de premie elk jaar tot het punt waarop deze onbetaalbaar wordt of de polis eindigt.