Treynor-verhouding
Wat is de Treynor-ratio?
De Treynor-ratio, ook bekend als de beloning / volatiliteitsratio, is een prestatiemaatstaf om te bepalen hoeveel extra rendement is gegenereerd voor elke eenheid van risico die door een portefeuille is aangegaan.
Excess return in deze zin verwijst naar het rendement dat wordt behaald boven het rendement dat had kunnen worden behaald met een risicovrije belegging. Hoewel er geen echte risicovrije investering is, worden schatkistpapier vaak gebruikt om het risicovrije rendement in de Treynor-ratio weer te geven.
Risico in de Treynor-ratio verwijst naar systematisch risico zoals gemeten door de bèta van een portefeuille. Beta meet de neiging van het rendement van een portefeuille om te veranderen als reactie op veranderingen in het rendement voor de algemene markt.
Belangrijkste leerpunten
- De Treynor-ratio is een risico / rendementsmaatstaf waarmee beleggers het rendement van een portefeuille kunnen aanpassen voor systematisch risico.
- Een hoger Treynor-ratio-resultaat betekent dat een portefeuille een geschiktere investering is.
- De Treynor-ratio is vergelijkbaar met de Sharpe-ratio, hoewel de Sharpe-ratio de standaarddeviatie van een portefeuille gebruikt om het portefeuillerendement aan te passen.
De Treynor-ratio is ontwikkeld door Jack Treynor, een Amerikaanse econoom die een van de uitvinders was van het Capital Asset Pricing Model (CAPM).
Inzicht in de Treynor-ratio
De formule voor de Treynor-ratio is:
Wat onthult de Treynor-ratio?
In wezen is de Treynor-ratio een risicogecorrigeerde meting van het rendement op basis van systematisch risico. Het geeft aan hoeveel rendement een investering, zoals een aandelenportefeuille, een beleggingsfonds of een op de beurs verhandeld fonds, heeft verdiend voor het risico dat de investering heeft aangenomen.
Als een portefeuille echter een negatieve bèta heeft, is het ratio-resultaat niet zinvol. Een resultaat met een hogere ratio is wenselijker en betekent dat een bepaalde portefeuille waarschijnlijk een geschiktere investering is. Aangezien de Treynor-ratio is gebaseerd op historische gegevens, is het echter belangrijk op te merken dat dit niet noodzakelijkerwijs toekomstige prestaties aangeeft en dat één ratio niet de enige factor zou moeten zijn waarop wordt vertrouwd voor investeringsbeslissingen.
Hoe de Treynor-verhouding werkt
Uiteindelijk probeert de Treynor-ratio te meten hoe succesvol een investering is om investeerders te compenseren voor het nemen van investeringsrisico. De Treynor-ratio is afhankelijk van de bèta van een portefeuille – dat wil zeggen de gevoeligheid van het rendement van de portefeuille voor marktbewegingen – om het risico te beoordelen.
Het uitgangspunt achter deze ratio is dat beleggers moeten worden gecompenseerd voor het risico dat inherent is aan de portefeuille, omdat diversificatie het niet wegneemt.
Verschil tussen de Treynor-ratio en Sharpe-ratio
De Treynor-ratio deelt overeenkomsten met de Sharpe-ratio en beide meten het risico en rendement van een portefeuille.
Het verschil tussen de twee statistieken is dat de Treynor-ratio gebruikmaakt van een portfolio-bèta, of systematisch risico, om de volatiliteit te meten in plaats van het portefeuillerendement aan te passen met de standaarddeviatie van de portefeuille, zoals gedaan met de Sharpe-ratio.
Beperkingen van de Treynor-ratio
Een van de belangrijkste zwakke punten van de Treynor-ratio is de achterwaarts gerichte aard ervan. Investeringen zullen in de toekomst waarschijnlijk anders presteren en zich anders gedragen dan in het verleden. De nauwkeurigheid van de Treynor-ratio is sterk afhankelijk van het gebruik van geschikte benchmarks om bèta te meten.
Als de Treynor-ratio bijvoorbeeld wordt gebruikt om het voor risico gecorrigeerde rendement van een binnenlands largecap-beleggingsfonds te meten, zou het ongepast zijn om de bèta van het fonds te meten ten opzichte van de Russell 2000 Small Stock-index.
De bèta van het fonds zou waarschijnlijk ondergewaardeerd zijn ten opzichte van deze benchmark, aangezien large-capaandelen over het algemeen minder volatiel zijn dan small-caps. In plaats daarvan moet bèta worden gemeten tegen een index die representatiever is voor het largecap-universum, zoals de Russell 1000-index.
Bovendien zijn er geen dimensies waarop de Treynor-ratio kan worden gerangschikt. Bij het vergelijken van vergelijkbare investeringen is de hogere Treynor-ratio beter, al het andere gelijk, maar er is geen definitie van hoeveel beter het is dan de andere investeringen.