Vakbonden: helpen of kwetsen ze werknemers?
Werkgevers en werknemers lijken werkgelegenheid vanuit totaal verschillende perspectieven te benaderen. Dus hoe kunnen de twee partijen tot overeenstemming komen? Het antwoord ligt in vakbonden. Vakbonden spelen al eeuwen een rol in de dialoog tussen werknemer en werkgever, maar in de afgelopen decennia zijn veel aspecten van het ondernemingsklimaat veranderd. Met dit in gedachten is het belangrijk om te begrijpen hoe vakbonden passen in de huidige zakelijke omgeving en welke rol vakbonden spelen in de moderne economie.
Belangrijkste leerpunten
- Vakbonden zijn organisaties die namens vakbondsleden onderhandelen met bedrijven en andere entiteiten.
- Vakbonden zijn er in alle soorten en maten, van vakbonden die zich richten op specifieke banen tot vakbonden die zich richten op hele industrieën.
- De doelstellingen van vakbonden zijn om te zorgen voor eerlijke lonen, secundaire arbeidsvoorwaarden en betere arbeidsomstandigheden voor hun leden.
- Deregulering van de industrie, toegenomen concurrentie en arbeidsmobiliteit hebben het voor traditionele vakbonden moeilijker gemaakt om te opereren.
- De kracht van vakbonden berust op hun twee belangrijkste invloedsinstrumenten: beperking van het arbeidsaanbod en een toenemende vraag naar arbeidskrachten.
- Wanneer vakbonden de lonen van vakbondsleden willen verhogen of andere concessies van werkgevers willen vragen, kunnen ze dit doen door middel van collectieve onderhandelingen.
- Als vakbonden niet kunnen onderhandelen of niet tevreden zijn met de resultaten van collectieve onderhandelingen, kunnen ze een werkonderbreking of staking starten.
- Volgens het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics hebben vakbondsleden hogere lonen en salarissen dan niet-vakbondsleden.
Wat zijn vakbonden?
Vakbonden zijn organisaties die namens vakbondsleden onderhandelen met bedrijven, bedrijven en andere organisaties. Er zijn vakbonden, die arbeiders vertegenwoordigen die een bepaald soort werk uitoefenen, en industriële vakbonden, die arbeiders in een bepaalde bedrijfstak vertegenwoordigen. De American Federation of Labor-Congress of Industrial Organisations (AFL-CIO) is een vakbond, terwijl de United Auto Workers (UAW) een vakbond is.
Wat doen vakbonden?
Sinds de industriële revolutie zijn vakbonden vaak gecrediteerd voor het verzekeren van verbeteringen in arbeidsomstandigheden en lonen. Er werden veel vakbonden gevormd in productie- en hulpbronnenbedrijven, bedrijven die actief waren in staalfabrieken, textielfabrieken en mijnen. In de loop van de tijd hebben vakbonden zich echter verspreid naar andere bedrijfstakken. Vakbonden worden vaak geassocieerd met de ” oude economie “: bedrijven die opereren in sterk gereguleerde omgevingen. Tegenwoordig is een groot deel van het lidmaatschap van een vakbond te vinden in transport, nutsbedrijven en de overheid.
Het aantal vakbondsleden en de diepte waarop vakbonden de economie penetreren, verschilt van land tot land. Sommige regeringen blokkeren of reguleren agressief de vorming van een vakbond, en andere hebben hun economieën gericht op bedrijfstakken waarin vakbonden traditioneel niet hebben deelgenomen.
Deregulering van de industrie, toegenomen concurrentie en arbeidsmobiliteit hebben het voor traditionele vakbonden moeilijker gemaakt om te opereren. In de afgelopen decennia hebben vakbonden een beperkte groei doorgemaakt als gevolg van een verschuiving van industrieën uit de “oude economie”, waar vaak productiebedrijven en grote bedrijven bij betrokken waren, naar kleinere en middelgrote bedrijven buiten de productie om. In het recente verleden hebben potentiële vakbondsleden zich verspreid over een groter aantal bedrijven. Dit maakt collectieve onderhandelingen een ingewikkelder taak, aangezien vakbondsleiders met een groter aantal managers moeten werken en het vaak moeilijker is om werknemers te organiseren.
De evolutie van de moderne arbeider heeft ook de rol van vakbonden veranderd. De traditionele focus van vakbondsleiders was het vertegenwoordigen van arbeiders bij het onderhandelen met managers, maar wanneer ontwikkelde economieën verschuiven van een afhankelijkheid van productie, vervaagt de grens tussen manager en arbeider. Bovendien zorgen automatisering, computers en een hogere productiviteit van werknemers ervoor dat er minder werknemers nodig zijn om hetzelfde werk te doen.
Welke invloed hebben vakbonden op de arbeidsomgeving?
De kracht van vakbonden berust op hun twee belangrijkste invloedsinstrumenten: beperking van het arbeidsaanbod en een toenemende vraag naar arbeidskrachten. Sommige economen vergelijken ze met kartels. Door middel van collectieve onderhandelingen onderhandelen vakbonden over het loon dat werkgevers zullen betalen. Vakbonden vragen een hoger loon dan het evenwichtsloon (te vinden op het snijpunt van de curves van arbeidsaanbod en arbeidsvraag), maar dit kan de door werkgevers gevraagde uren verlagen.
Aangezien een hoger loonpercentage gelijk staat aan minder werk per dollar, hebben vakbonden vaak problemen bij het onderhandelen over hogere lonen en zullen ze zich in plaats daarvan vaak richten op het vergroten van de vraag naar arbeid. Vakbonden kunnen verschillende technieken gebruiken om de vraag naar arbeid en dus de lonen te vergroten. Vakbonden kunnen de volgende technieken gebruiken en doen dat ook:
- Dring aan opverhoging van het minimumloon. Minimumloon verhoogt de arbeidskosten voor werkgevers die laaggeschoolde werknemers gebruiken. Dit verkleint de kloof tussen de lonen van laaggeschoolde en hooggeschoolde werknemers; hooggeschoolde werknemers worden eerder vertegenwoordigd door een vakbond.
- Verhoog de marginale productiviteit van zijn werknemers. Dit wordt vaak gedaan door middel van training.
- Ondersteun beperkingen op geïmporteerde goederen door middel van quota entarieven. Dit verhoogt de vraag naar binnenlandse productie en dus huishoudelijk werk.
- Lobbyen voor strengere immigratieregels. Dit beperkt de groei van het arbeidsaanbod, vooral van laaggeschoolde arbeiders uit het buitenland. Vergelijkbaar met het effect van verhogingen van het minimumloon, verhoogt een beperking van het aanbod van laaggeschoolde arbeiders hun loon. Dit maakt hooggeschoolde arbeiders aantrekkelijker.
Vakbonden hebben een unieke juridische positie, en in zekere zin opereren ze als een monopolie omdat ze immuun zijn voor antitrustwetten. Omdat vakbonden het arbeidsaanbod voor een bepaald bedrijf of bedrijfstak controleren of er veel invloed op kunnen uitoefenen, kunnen vakbonden verhinderen dat niet-vakbondsmedewerkers het loonpercentage verlagen. Ze kunnen dit doen omdat wettelijke richtlijnen een bepaald niveau van bescherming bieden aan vakbondsactiviteiten.
Wat kunnen vakbonden tijdens onderhandelingen doen?
Wanneer vakbonden de lonen van vakbondsleden willen verhogen of andere concessies van werkgevers willen vragen, kunnen ze dit doen door middel van collectieve onderhandelingen. Collectief onderhandelen is een proces waarin werknemers (via een vakbond) en werkgevers elkaar ontmoeten om de werkomgeving te bespreken. Vakbonden zullen hun argument voor een bepaald onderwerp naar voren brengen en werkgevers moeten beslissen of ze toegeven aan de eisen van de arbeiders of tegenargumenten presenteren. De term “onderhandelen” kan misleidend zijn, aangezien het doet denken aan twee mensen die aan het afdingen op een rommelmarkt. In werkelijkheid is het doel van de vakbond bij collectieve onderhandelingen om de status van de werknemer te verbeteren en de werkgever toch aan het werk te houden. De onderhandelingsrelatie is continu, in plaats van slechts een eenmalige aangelegenheid.
Als vakbonden niet kunnen onderhandelen of niet tevreden zijn met de resultaten van collectieve onderhandelingen, kunnen ze een werkonderbreking of staking starten. Het dreigen met een staking kan even voordelig zijn als het daadwerkelijk staken, mits de mogelijkheid van een staking door werkgevers haalbaar wordt geacht. De effectiviteit van een daadwerkelijke staking hangt af van de vraag of de werkonderbreking werkgevers kan dwingen aan eisen te voldoen. Dit is niet altijd het geval, zoals te zien was in 1984, toen de National Union of Mineworkers, een vakbond in het Verenigd Koninkrijk, een staking beval die na een jaar niet tot concessies leidde en werd afgelast.
Werken vakbonden?
Of vakbonden de arbeidsmarkt positief of negatief beïnvloeden , hangt af van wie je het vraagt. Vakbonden zeggen dat ze helpen het loonpercentage te verhogen, de arbeidsomstandigheden te verbeteren en prikkels te creëren voor werknemers om voortgezette beroepsopleiding te leren. De lonen van de vakbond zijn over het algemeen hoger dan de lonen van niet-vakbonden wereldwijd. Volgens het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics: “Onder de fulltime loon- en salarisarbeiders hadden vakbondsleden een gemiddeld gemiddeld weekloon van $ 1095 in 2019, terwijl degenen die geen vakbondsleden waren een gemiddeld wekelijks inkomen van $ 892 hadden.”
Critici weerleggen de beweringen van de vakbonden door te wijzen op veranderingen in productiviteit en een concurrerende arbeidsmarkt als enkele van de belangrijkste redenen voor loonaanpassingen.
Als het arbeidsaanbod sneller toeneemt dan de vraag naar arbeid, zal er een overvloed aan beschikbare werknemers zijn, wat de lonen kan drukken (volgens de wet van vraag en aanbod ). Vakbonden kunnen misschien voorkomen dat werkgevers banen schrappen door de dreiging van een staking of staking, waardoor de productie stilvalt, maar deze techniek werkt niet noodzakelijkerwijs.
Volgens het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics was 10,8% van de beroepsbevolking in 2020 lid van een vakbond.
Arbeid is, net als elke andere productiefactor, een kostenpost waar werkgevers rekening mee houden bij het produceren van goederen en diensten. Als werkgevers hogere lonen betalen dan hun concurrenten, zullen ze eindigen met duurdere producten, die minder snel door consumenten worden gekocht.
Verhogingen van vakbondslonen kunnen ten koste gaan van niet-vakbondswerkers, die niet hetzelfde niveau van vertegenwoordiging bij het management hebben. Als een vakbond eenmaal is bekrachtigd door de regering, wordt het beschouwd als een vertegenwoordiger van de werknemers, ongeacht of alle werknemers daadwerkelijk deel uitmaken van de vakbond. Bovendien kunnen vakbonden, als arbeidsvoorwaarde, vakbondsrechten inhouden van de loonstrookjes van hun werknemers zonder voorafgaande toestemming.
Of vakbonden een primaire oorzaak waren van een daling van de vraag naar arbeid door industrieën uit de “oude economie”, staat ter discussie. Hoewel vakbonden de lonen opdreven in vergelijking met niet-vakbondsleden, dwong dit die industrieën niet noodzakelijkerwijs om minder werknemers in dienst te nemen. In de Verenigde Staten zijn de “oude economie” -industrieën al een aantal jaren in verval geraakt, omdat de economie wegschuift van de zware industrie.
Het komt neer op
Vakbonden hebben ongetwijfeld hun stempel gedrukt op de economie en zijn nog steeds belangrijke krachten die de zakelijke en politieke omgeving bepalen. Ze bestaan in een grote verscheidenheid aan industrieën, van zware industrie tot de overheid, en helpen werknemers bij het verkrijgen van betere lonen en arbeidsomstandigheden.