Verdwijnend premiumbeleid

Wat is het Vanishing Premium-beleid

Een verdwijnende premiepolis is een vorm van permanente levensverzekering waarbij de houder dividenden van de polis kan gebruiken om zijn premies te betalen. Na verloop van tijd neemt de contante waarde van de polis toe tot het punt waarop de door de polis verdiende dividenden gelijk zijn aan de premiebetaling. Op dit punt zou de premie verdwijnen of verdwijnen.

Inzicht in het Vanishing Premium-beleid

Het verdwijnen van premiepolissen kan geschikt zijn voor consumenten die zich zorgen maken over inkomensschommelingen op de langere termijn, zoals zelfstandigen, mensen die een bedrijf willen starten of mensen die vervroegd met pensioen willen gaan.

Sommige komen in de beginjaren met een hoge jaarlijkse premie, waarna de polis bescheiden voordelen biedt. De premie kan vervolgens dalen en de uitkeringen stijgen. Andere polissen hebben mogelijk een redelijk stabiele premie en een bepaald niveau van uitkeringen tot het verdwijnpunt. In elk geval stijgt de contante waarde over het algemeen in de loop van de tijd.

Een verdwijnende premiepolis kan geschikt zijn voor consumenten die van plan zijn de polisuitkeringen na pensionering als aanvullend inkomen te gebruiken. In de tussentijd biedt de polis polishouders uitgestelde belastingvoordelen terwijl de contante waarde zich opstapelt. In sommige gevallen gebruikt een persoon een verdwijnend premiebeleid in combinatie met vermogensplanning.

Een punt van kritiek op het verdwijnen van premiepolissen is dat sommige verzekeringsvertegenwoordigers die deze producten in het verleden hadden verkocht, werden beschuldigd van het misleiden van consumenten met betrekking tot het aantal jaren dat ze premies zouden moeten betalen voordat de polis zichzelf kon onderhouden. Deze situatie is het gevolg van het ontstaan ​​van vervallende premiepolissen. (Zie hieronder).

Consumenten willen misschien ook oppassen dat ze niet voornamelijk vertrouwen op het maximale voordeel ten opzichte van de minimumpremies, aangezien het verdiende bedrag onder dit scenario zou kunnen vallen.

Ten slotte is het belangrijk voor potentiële kopers om te begrijpen dat het bedrag dat op de contante waarde wordt gecrediteerd, lager is wanneer de rentetarieven lager zijn dan de verwachting die in de polis wordt beschreven; Als dit gebeurt, kunnen polishouders uiteindelijk meer jaren premies betalen dan ze aanvankelijk dachten. Dit is ook de reden waarom het een slecht idee kan zijn om een ​​verdwijnend premiepolis te kopen tijdens een periode van historisch hoge rentetarieven.

Een korte geschiedenis van het Vanishing Premium-beleid

Verdwijnende premiepolissen waren populair in de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig, toen de nominale rentetarieven hoog waren in de Verenigde Staten. Veel polissen werden verkocht als een vorm van levensverzekeringen. Toen de dividendpercentages uiteindelijk de lagere rentetarieven volgden, werden polishouders gedwongen premies te blijven betalen voor een langere periode dan ze aanvankelijk hadden verwacht. In sommige gevallen gingen de premies nooit weg: de verdwijnende premies verdwenen nooit. Polishouders klaagden voor de rechter en beweerden dat ze waren misleid.

Er werden rechtszaken aangespannen tegen grote verzekeraars, waaronder New York Life, Prudential, Metropolitan, Transamerica, John Hancock, Great-West, Jackson National en Crown Life Insurance. Crown Life schikte een collectieve rechtszaak met polishouders voor $ 27 miljoen. In een afzonderlijke zaak die door een polishouder in Texas werd aangespannen, werd Crown Life aanvankelijk getroffen met een uitspraak van $ 50 miljoen, maar werd later buiten de rechtbank om een ​​niet nader genoemd bedrag afgehandeld. Great West schikte zijn class action-suit voor $ 30 miljoen, terwijl New York Life Insurance $ 65 miljoen uitbetaalde.

Negatieve publiciteit over het verdwijnen van premiepolissen leidde tot regelgevende onderzoeken enMoney Magazine om de polissen op de cover van augustus 1995 te vermelden als een van de “acht grootste afzetterijen in Amerika”.

Juridische wetenschappers suggereren echter dat de verzekeringsmaatschappijen hun contracten met polishouders niet hebben geschonden. In de schriftelijke contracten werd uitdrukkelijk vermeld dat toekomstige rentekredieten niet waren gegarandeerd en afhingen van de discretie van de verzekeraars “in het licht van toekomstige economische gebeurtenissen”. Bovendien bieden staatswetten klanten ook een “gratis kijk” -periode waarin ze zich kunnen terugtrekken uit een verzekeringscontract.

Voorbeelden van een verdwijnende premieverzekeringspolis

De rente op schatkistpapier met een looptijd van één jaarsteeg begin jaren tachtig tot 16%, maar daalde begin jaren negentig tot 3%.  Verzekeringsmaatschappijen kenden in de jaren tachtig een piek in de verkoop van verdwenen premieverzekeringen. Maar toen de rente in de jaren negentig daalde, kregen ze te maken met rechtszaken van klanten.

In één geval klaagde Mark Markarian Connecticut Mutual Life Insurance aan. Toen Markarian in 1987 een levensverzekeringspolis kocht, zei zijn makelaar dat hij de komende zeven jaar slechts $ 1.255 en in het achtste jaar $ 244 hoefde te betalen. Maar Markarian ontving in 1995 een bericht van Connecticut Mutual, waarin hij beweerde dat hij nog steeds premiebetalingen verschuldigd was.

Andere gevallen leverden soortgelijke klachten op. Een verzekeringsmakelaar diende bijvoorbeeld een wederzijdse vordering in tegen Crown Life Insurance Company nadat een klant een rechtszaak tegen hem had aangespannen. Op basis van de projecties van Crown had de makelaar zijn cliënt verteld dat hun premies niet hoger zouden zijn dan $ 91.520, terwijl de cliënten later in feite hoorden dat de premies nooit zouden verdwijnen en in totaal meer dan $ 800.000 zouden kunnen bedragen.