Venture Capitalist (VC)

Wat is een venture capitalist (VC)?

Een venture capitalist (VC) is een private equity-investeerder die in ruil voor een aandelenbelang kapitaal verschaft aan bedrijven met een hoog groeipotentieel. Dit kan het financieren van startende ondernemingen zijn of het ondersteunen van kleine bedrijven die willen uitbreiden maar geen toegang hebben tot de aandelenmarkten. Durfkapitalisten zijn bereid het risico te nemen om in dergelijke bedrijven te investeren, omdat ze een enorm rendement op hun investeringen kunnen behalen als deze bedrijven een succes worden. VC’s ervaren hoge faalpercentages als gevolg van de onzekerheid die gepaard gaat met nieuwe en onbewezen bedrijven.

Inzicht in durfkapitalisten

Durfkapitalisten worden meestal gevormd als commanditaire vennootschappen ( LP ) waarbij de partners in het risicokapitaalfonds investeren. Het fonds heeft normaal gesproken een commissie die belast is met het nemen van investeringsbeslissingen. Zodra veelbelovende opkomende groeibedrijven zijn geïdentificeerd, wordt het gepoolde investeerderskapitaal ingezet om deze bedrijven te financieren in ruil voor een aanzienlijk deel van het eigen vermogen.

In tegenstelling tot de publieke opinie. VC’s financieren normaal gesproken geen startups vanaf het begin. Ze proberen zich eerder te richten op bedrijven die zich in het stadium bevinden waarin ze hun idee willen commercialiseren. Het VC-fonds zal een belang in deze bedrijven kopen, hun groei koesteren en proberen geld te verdienen met een substantieel rendement op investering (ROI).

Bekende venture capitalists zijn onder meer Jim Breyer, een vroege Facebook ( FB ) investeerder, Peter Fenton, een investeerder in Twitter ( TWTR ), Peter Theil, de medeoprichter van PayPal ( PYPL ) en Facebook’s eerste investeerder, Jeremy Levine, de grootste investeerder in Pinterest, en Chris Sacca, een vroege investeerder in Twitter en carpoolbedrijf Uber.

Durfkapitalisten zoeken een sterk managementteam, een grote potentiële markt en een uniek product of dienst met een sterk concurrentievoordeel. Ze zoeken ook naar kansen in industrieën waarmee ze vertrouwd zijn, en de kans om een ​​groot percentage van het bedrijf te bezitten, zodat ze de richting ervan kunnen beïnvloeden.

Geschiedenis van durfkapitaal

Enkele van de eerste durfkapitaalfirma’s in de VS begonnen in het begin van de twintigste eeuw. Georges Doriot, een Fransman die naar de VS verhuisde om een ​​bedrijfsdiploma te behalen, werd instructeur aan de business school van Harvard en werkte bij een investeringsbank. Hij ging verder met het vinden van wat het eerste publieke durfkapitaalbedrijf zou zijn, American Research, and Development Corporation (ARDC). Wat ARDC opmerkelijk maakte, was dat een startup voor het eerst geld kon inzamelen uit andere privébronnen dan van rijke families. Lange tijd waren in de VS rijke families zoals de Rockefellers of Vanderbilts degenen die startups financierden of kapitaal voor groei verschaften. ARDC had miljoenen op zijn rekening staan ​​van onderwijsinstellingen en verzekeraars. 

Firma’s zoals Morgan Holland Ventures en Greylock Ventures werden opgericht door ARDC-alumni, en toch doken er rond het midden van de twintigste eeuw andere firma’s zoals JH Whitney & Company op. Risicokapitaal begon te lijken op de bedrijfstak waar het tegenwoordig bekend om staat nadat de investeringswet van 1958 werd aangenomen. De wet zorgde ervoor dat investeringsmaatschappijen voor kleine bedrijven een vergunning konden krijgen van de Small Business Association die vijf jaar eerder was opgericht door de toenmalige president Eisenhower. Die licenties “gekwalificeerde beheerders van private equity-fondsen en bieden hen toegang tot goedkoop, door de overheid gegarandeerd kapitaal om investeringen te doen in kleine Amerikaanse bedrijven.”

Risicokapitaal investeert van nature in nieuwe bedrijven met een hoog groeipotentieel, maar ook met een risico dat groot genoeg is om banken af ​​te schrikken. Het is dus niet zo verwonderlijk dat Fairchild Semiconductor (FCS), een van de eerste en meest succesvolle halfgeleiderbedrijven, de eerste start-up met risicokapitaal was, die een patroon vormde voor de nauwe relatie tussen durfkapitaal en opkomende technologieën in de Bay Area van San Francisco.. 

Private-equityfirma’s in die regio en in die tijd bepalen ook de praktijknormen die tegenwoordig worden gebruikt, door commanditaire vennootschappen op te zetten om investeringen te houden waarin professionals zouden optreden als algemene partners, en degenen die het kapitaal verstrekken, zouden dienen als passieve partners met meer beperkte controle. Het aantal onafhankelijke risicokapitaalbedrijven nam in de jaren zestig en zeventig toe, wat leidde tot de oprichting van de National Venture Capital Association in het begin van de jaren zeventig.

Dot-Com buste

Durfkapitaalfirma’s begonnen een aantal van hun eerste verliezen te boeken in het midden van de jaren tachtig, nadat de industrie in de problemen was gekomen van de concurrentie van bedrijven in en buiten de VS die op zoek waren naar de volgende Apple (AAPL) of Genentech. Toen beursintroducties van door VC gesteunde bedrijven er steeds onopvallender uitzagen, vertraagde de durfkapitaalfinanciering van bedrijven. Pas halverwege de jaren negentig begonnen durfkapitaalinvesteringen met enige kracht terug, om pas begin 2000 een klap te krijgen toen zoveel technologiebedrijven uit elkaar vielen en durfkapitaalinvesteerders ertoe aanzetten om hun investeringen tegen een redelijke prijs te verkopen. aanzienlijk verlies. Sindsdien heeft durfkapitaal een substantiële comeback gemaakt, met $ 47 miljard dollar geïnvesteerd in startups vanaf 2014.

Structuur 

Vermogende individuen, verzekeringsmaatschappijen, pensioenfondsen, stichtingen en bedrijfspensioenfondsen kunnen geld samenvoegen in een fonds dat onder zeggenschap staat van een risicokapitaalbedrijf. Alle partners zijn gedeeltelijk eigenaar van het fonds, maar het is de VC-firma die controleert waar het fonds wordt geïnvesteerd, meestal in bedrijven of ondernemingen die de meeste banken of kapitaalmarkten te riskant zouden vinden om te investeren. De risicokapitaalonderneming is de algemene partner, terwijl de pensioenfondsen, verzekeringsmaatschappijen, enz. Commanditaire vennoten zijn.

Een vergoeding

Betalingen worden gedaan aan de risicokapitaalfondsbeheerders in de vorm van beheervergoedingen en carry-rente. Afhankelijk van het bedrijf wordt ongeveer 20% van de winst uitgekeerd aan het bedrijf dat het private equity-fonds beheert, terwijl de rest naar de commanditaire vennoten gaat die in het fonds hebben geïnvesteerd. Algemene partners zijn meestal ook te wijten aan een extra vergoeding van 2%.

Posities binnen een VC-firma

De algemene structuur van de rollen binnen een durfkapitaalbedrijf varieert van bedrijf tot bedrijf, maar ze kunnen worden onderverdeeld in grofweg drie functies: 

• Medewerkers komen meestal bij VC-bedrijven met ervaring in bedrijfsadvies of financiën, en soms met een diploma in het bedrijfsleven. Ze hebben de neiging om meer analytisch te werken, waarbij ze bedrijfsmodellen, trends in de branche en onderafdelingen analyseren, terwijl ze ook werken met bedrijven in de portefeuille van een bedrijf. Degenen die als “junior associate” werken en na een vast aantal jaren kunnen overstappen naar “senior associate”. 
• Een opdrachtgever is een professional op middenniveau, die meestal in de raad van bestuur van portfoliobedrijven zit en ervoor moet zorgen dat ze zonder grote problemen werken. Ze zijn ook verantwoordelijk voor het identificeren van investeringsmogelijkheden voor het bedrijf om in te investeren en voor het onderhandelen over voorwaarden voor zowel acquisitie als exit.
• Opdrachtgevers zijn op een ‘partnertraject’, afhankelijk van het rendement dat ze kunnen genereren uit de deals die ze sluiten. Partners zijn voornamelijk gericht op het identificeren van gebieden of specifieke bedrijven om in te investeren, het goedkeuren van deals, of het nu investeringen of exits zijn, zitten af ​​en toe in het bestuur van portefeuillebedrijven en vertegenwoordigen in het algemeen het bedrijf.

Voorbeeld uit de echte wereld

Tim Draper is een voorbeeld van een durfkapitalist die een groot fortuin heeft opgebouwd door te investeren in vroege en risicovolle bedrijven. Tijdens een interview met  The Entrepreneur zegt Draper dat hij zijn beslissingen baseert op investeringen in deze vroege bedrijven door voor te stellen wat er met het bedrijf kan gebeuren als ze slagen. Draper was een vroege investeerder in moderne tech- en socialemediagiganten, waaronder Twitter, Skype en Ring, en is ook een vroege Bitcoin-investeerder.