Vrijwillige reserve
Vrijwillige reserve: een overzicht
Een vrijwillige reserve is een bedrag aan contanten dat door een verzekeringsmaatschappij wordt aangehouden boven het minimum dat door overheidsinstanties wordt vereist.
Staatsregelgeving stelt minimumreserveverplichtingen vast voor verzekeringsmaatschappijen die bedoeld zijn om ervoor te zorgen dat ze solvabel blijven. Vrijwillige reserves, ook wel extra aangehouden liquide middelen genoemd, worden als zodanig in de jaarrekening van de vennootschap opgenomen.
Overheidsregelgevers hebben vergelijkbare reserveverplichtingen voor financiële instellingen binnen hun rechtsgebieden. Net als verzekeringsmaatschappijen kunnen die instellingen over vrijwillige reserves beschikken.
Belangrijkste leerpunten
- De vrijwillige reserve van een verzekeringsmaatschappij is het contante geld dat de door de nationale toezichthouders vastgestelde minima overschrijdt.
- De minima zijn bedoeld om te garanderen dat het bedrijf solvabel blijft.
- De normen voor reserverekeningen variëren van 8% tot 12% van de omzet.
Hoe een vrijwillige reserve werkt
Overheidsregelgevers gebruiken tools die worden aangeboden door het Insurance Regulatory Information System (IRIS), dat wordt beheerd door de National Association of Insurance Commissioners (NAIC), om de solvabiliteit van verzekeringsmaatschappijen in hun rechtsgebieden te bepalen, en de juiste hoeveelheid contanten die ze zouden moeten hebben in reserveren.
IRIS verzamelt financiële informatie die door elke verzekeringsmaatschappij wordt ingediend om te bepalen welke verzekeringsmaatschappijen mogelijk te maken hebben met solvabiliteitsproblemen. De regelgevende instantie stelt een reeks liquiditeitsratiowaarden vast die voor elk bedrijf als aanvaardbaar worden beschouwd. Afwijkende waarden geven aan dat een verzekeraar nader onderzocht zou moeten worden door toezichthouders.
Het reserveringsbedrag bepalen
Verzekeringsmaatschappijen hebben tegenstrijdige overwegingen bij het bepalen van de omvang van een vrijwillige reserve.
Een grote hoeveelheid contant geld bij de hand is een teken van de stabiliteit van het bedrijf en het vermogen om aan de eisen van elke ramp te voldoen. Maar het verlaagt ook het beschikbare bedrag om in het bedrijf te herinvesteren of aandeelhouders te belonen.
Er zijn echter weinig beperkingen op het gebruik van een vrijwillige reserve. Het bedrijf zou ervoor kunnen kiezen om eventuele onverwachte kosten ervan te betalen of, wat dat betreft, het te gebruiken om een aandeelhoudersdividend te financieren.
Diverse belastingwetten en boekhoudkundige praktijken ontmoedigen met name eigendoms- en ongevallenverzekeraars om overtollig geld opzij te zetten, zelfs voor rampen.
De vrijwillige reserve van een verzekeringsmaatschappij staat los van haar claimreserve, een bedrag dat wordt begroot voor claims van polishouders die nog niet zijn ingediend.
De standaard
Standaardreserves in de sector variëren van 8% tot 12% van de totale inkomsten van het bedrijf. De vereisten variëren afhankelijk van het soort risico’s dat een bedrijf neemt.
Reserveverplichtingen zijn een verschuivend veld voor toezichthouders. In 2016 concludeerde een NAIC-rapport dat de bestaande formules voor reserves in sommige gevallen buitensporig en in andere gevallen ontoereikend waren, afhankelijk van de omstandigheden en klantenkring van de onderneming. De normen weerspiegelden niet de groeiende verscheidenheid en complexiteit van financiële producten die nu door levensverzekeringsmaatschappijen worden verkocht.
Levensverzekeringsreserves
In het rapport wordt aanbevolen om levensverzekeraars te reserveren op basis van principes. Deze afwijking van de praktijk uit het verleden baseert de reserveverplichtingen op een sterk geïndividualiseerde mix van factoren, waaronder de demografie van de klanten van het bedrijf, de financiële prestaties van het bedrijf en zijn financiële kracht.
Als gevolg hiervan zijn ten minste 46 staten verhuisd om hun formules te wijzigen die reserveverplichtingen bepalen.