Hoe schuldsecuritisatie is begonnen
Securitisatie is het proces waarbij een reeks schulden wordt omgezet in een verhandelbaar effect dat wordt gedekt of gesecuritiseerd door de oorspronkelijke schulden.
De meeste schuldbewijzen bestaan uit leningen zoals hypotheken die banken aan hun klanten hebben verstrekt. Elk op vorderingen gebaseerd financieel actief kan echter een schuldbewijs ondersteunen. Andere vormen van onderliggende activa zijn onder meer handelsvorderingen, creditcardschulden en leaseovereenkomsten.
Belangrijkste leerpunten
- Schuldsecuritisatie is het proces waarbij schulden uit een aantal bronnen worden samengevoegd tot één effect dat aan investeerders wordt verkocht.
- Veel van dergelijke effecten zijn partijen hypotheekleningen die worden verkocht door de banken die ze hebben verstrekt.
- De koper is doorgaans een trust die de leningen omzet in een verhandelbaar effect.
Een investeerder die aandelen in een bedrijf koopt, heeft aanspraak op de activa en toekomstige kasstromen van het bedrijf. Evenzo heeft een belegger die een gesecuritiseerd schuldproduct koopt, een vordering op de toekomstige terugbetaling van de onderliggende schuldinstrumenten.
Vanuit het standpunt van de investeerder is de schuld een bezit.
Inzicht in schuldsecuritisatie
Bij het schuldsuritisatieproces zijn altijd minimaal vier partijen betrokken. De eerste is de lener, die een lening heeft afgesloten en heeft beloofd deze terug te betalen. De tweede is de kredietverstrekker, de bank die de lening heeft goedgekeurd.
Die kredietverstrekker, of bank, heeft de eerste aanspraak op de terugbetalingen van de lener. Maar misschien wil de bank haar winst uit de lening veel sneller realiseren dan de looptijd van 20 of 30 jaar toestaat.
De bank kan onmiddellijk verzilveren door deze lening en andere in haar bezit te verkopen tegen nominale waarde of in de buurt ervan aan een derde partij. Die derde partij opereert meestal als een trust.
De trust verdient geld door een aantal van de leningen te securitiseren en ze opnieuw te verpakken als een nieuw uitgegeven actief. Het actief wordt vervolgens verkocht aan investeerders, die de vierde partij in de keten vormen.
Als je de keten volgt, levert het gesecuritiseerde schuldproduct uiteindelijk aflossing van de lening op aan de vierde partij in de vorm van beleggingsrendementen.
Een korte geschiedenis van schuldsecuritisatie
De eerste mercantilistische bedrijven dienden tijdens de late zeventiende en vroege achttiende eeuw als vehikels voor de securitisatie van staatsschulden voor het Britse rijk.
Volgens onderzoekers van de Texas Christian University heeft Groot-Brittannië zijn schuld geherstructureerd door deze over te dragen aan zijn rijkste bedrijven, die op hun beurt aandelen verkochten die door die activa werden gedekt.
Dit proces was zo wijdverbreid dat tegen 1720 de South Sea Company en de Oost-Indische Compagnie bijna 80% van de staatsschuld in handen hadden. De bedrijven werden in wezen Special Purpose Vehicles (SPV’s) voor de Britse schatkist.
Uiteindelijk zorgden de zorgen over de kwetsbaarheid van die bedrijfsaandelen ervoor dat de Britten stopten met securitiseren en zich concentreerden op een meer conventionele obligatiemarkt om geld in te zamelen.
De heropleving van schuldsecuritisatie in de jaren zeventig
De markt voor schuldbewijzen bestond de komende 200 jaar nagenoeg niet. In 1970 begon de secundaire hypotheekmarkt de eerste door hypotheek gedekte effecten (MBS) in de Verenigde Staten te zien.
De schuldsuritisatiemarkt nam een vlucht in 1983 toen Fannie Mae de eerste hypotheekverplichtingen met onderpand introduceerde.
Dit proces had niet kunnen bestaan zonder de Government National Mortgage Association (Ginnie Mae), die garant stond voor de eerste doorgifte van hypotheekleningen.
Vóór Ginnie Mae verhandelden investeerders individuele leningen op de secundaire markt. Omdat ze niet gesecuritiseerd waren, waren er maar heel weinig beleggers die geïnteresseerd waren om ze te kopen.
Door de overheid gesteunde pass-throughs werden een openbaring voor secundaire hypotheekhandelaren. Ze werden toen gezien als veilige investeringen. Ginnie Mae werd al snel gevolgd door twee andere door de overheid gesponsorde bedrijven, Fannie Mae en Freddie Mac.
Fannie Mae wakkerde het vuur aan toen het in 1983 de eerste collateralized hypotheekverplichtingen (CMO’s) uitvaardigde. Het Congres verdubbelde het aantal CMO’s toen het de Real Estate Mortgage Investment Conduit (REMIC) oprichtte om de uitgifte van CMO’s te vergemakkelijken.
In 2000 is de handel in door hypotheek gedekte effecten een markt geworden van $ 6 biljoen. Het droeg een groot deel van de schuld voor het uitlokken van de financiële crisis van 2008-2009, toen veel van die onderliggende hypotheken in gebreke bleven. Na ongeveer vijf jaar in niemandsland te hebben doorgebracht, kwam de markt voor door hypotheek gedekte effecten terug. In 2018 bedroeg het totaal bijna $ 10 biljoen.