Wat is de regel van het marktrisico kapitaal van de Federal Reserve Board?

De marktrisico-kapitaalregel  (MRR) van de Federal Reserve Board zet de kapitaalvereisten uiteen voor bankorganisaties met substantiële handelsactiviteiten. De MRR-regel vereist dat banken hun kapitaalvereisten aanpassen op basis van de marktrisico’s van hun handelsposities. De regel is van toepassing op banken over de hele wereld met een totale handelsactiviteit van meer dan 10% van de totale activa of banken met activa van meer dan $ 1 miljard. In januari 2015 werden door de Federal Reserve Board ingrijpende herzieningen van de MRR doorgevoerd. Door deze wijzigingen werd de MRR in overeenstemming gebracht met de vereisten van het Basel III kapitaalraamwerk.

Bazel III

Bazel III is een reeks internationale bankregelgeving die is ontworpen om de stabiliteit van het internationale banksysteem te helpen. Het belangrijkste doel van Bazel III is om te voorkomen dat banken overtollige risico’s nemen die van invloed kunnen zijn op de internationale economie. Bazel III werd uitgevaardigd in de nasleep van de financiële crisis van 2008.

Bazel III vereist dat banken meer kapitaal aanhouden tegen hun activa, wat op zijn beurt hun balans verkleint en de hoeveelheid hefboomwerking beperkt die banken kunnen gebruiken. De regelgeving verhoogt het minimum eigen vermogen van 2% van de activa naar 4,5% met een extra buffer van 2,5%, voor een totale buffer van 7%.

Federale verordening H

Voorschrift H van de federale voorschriften beschrijft de details van de MRR. Deze verordening stelt beperkingen aan bepaalde soorten investeringen en stelt eisen aan verschillende soorten leningen. Het presenteert verder een nieuwe methode voor het berekenen van risicogewogen activa in overeenstemming met MRR. Deze nieuwe aanpak vergroot de risicogevoeligheid van de kapitaalvereisten.

Voorschrift H vereist ook het gebruik van andere kredietwaardigheidsmaatregelen dan de gangbare kredietrisicobeoordelingen. De herziene kredietnormen zijn van toepassing op overheidsschuld, entiteiten in de publieke sector, depositarisinstellingen en securitisatieposities, en trachten een solide risicostructuur te creëren voor dat soort blootstellingen. Banken die voor het meten van risico’s vertrouwden op onnauwkeurige kredietratings voor derivaten, waren een belangrijke factor in de financiële crisis van 2008. (Zie ” The 2007-08 Crisis in Review ” voor gerelateerde informatie.)

Verordening H voorziet verder in een gunstiger kapitaalbehandeling voor kredietswaps en andere derivatentransacties die worden gecleard via gecentraliseerde swapuitvoeringsfaciliteiten. Deze prikkel moedigt banken aan om gecentraliseerde clearing te gebruiken in plaats van traditionele over-the-counter-handel. Gecentraliseerde clearing kan de kans op tegenpartijrisico verkleinen en tegelijkertijd de algehele transparantie van de swap-handelsmarkt vergroten.

Swapovereenkomsten en tegenpartijen

Swapuitvoeringsfaciliteiten verschuiven derivatenhandel van de traditionele over-the-counter-markten naar een gecentraliseerde beurs. Bij gecentraliseerde clearing is de beurs in wezen de tegenpartij bij een swaptransactie. Als een tegenpartij bij een swapovereenkomst faalt, grijpt de ruil in om de overeenkomst zonder wanbetaling te garanderen. Dit beperkt de economische gevolgen van het falen van een tegenpartij. American International Group (AIG) is in gebreke gebleven als tegenpartij voor veel swapovereenkomsten, wat een andere belangrijke oorzaak was van de financiële crisis van 2008. AIG had een enorme reddingsoperatie van de overheid nodig om te voorkomen dat ze ten onder ging. Dit onderstreepte de noodzaak om gecentraliseerde clearing voor swaptransacties te creëren.

Dodd-Frank had ook invloed op de MRR. Het Collins-amendement van Dodd-Frank stelde minimale risicogebaseerde kapitaal- en hefboomvereisten vast voor federaal verzekerde bewaarinstellingen, hun holdings en niet-bancaire financiële instellingen die onder toezicht staan ​​van de Federal Reserve. Net als bij Regulation H eiste Dodd-Frank ook de verwijdering van elke verwijzing naar externe kredietratings en de vervanging ervan door passende kredietwaardigheidsnormen.

(Zie voor gerelateerde informatie ” Wat is de minimale kapitaaltoereikendheidsratio die onder Bazel III moet worden bereikt? “)