Waarom is de Federal Reserve onafhankelijk?
Veel mensen zijn verrast om te horen dat de centrale bank van de Verenigde Staten, de Federal Reserve, grotendeels onafhankelijk van de regering opereert. De gecombineerde publieke en private structuur van de Federal Reserve (Fed) is zeer controversieel, vooral in de nasleep van de financiële crisis van 2007-2008.
De rol van de Fed als centrale bank in de VS en haar invloedrijke positie onderstrepen de vraag of centrale banken al dan niet onafhankelijk moeten zijn van de politieke aard van de overheid.
Belangrijkste leerpunten
- Onafhankelijkheid van de centrale bank verwijst naar de vraag of de toezichthouders op het monetair beleid volledig losgekoppeld zijn van het rijk van de regering.
- Degenen die voorstander zijn van onafhankelijkheid erkennen de invloed van de politiek bij het bevorderen van monetair beleid dat herverkiezing op korte termijn kan bevorderen, maar op termijn blijvende economische schade kan veroorzaken.
- Critici van onafhankelijkheid zeggen dat de centrale bank en de regering nauw gecoördineerd moeten worden in hun economisch beleid en dat centrale banken regelgevend toezicht moeten hebben.
De Fed als quasi-regering
De monetaire beslissingen van de Federal Reserve hoeven niet te worden bekrachtigd door de president (of iemand anders in de uitvoerende macht). De Fed ontvangt geen financiering van het Congres en de leden van de Raad van Bestuur, die worden benoemd, hebben een ambtstermijn van 14 jaar. Deze voorwaarden vallen niet samen met presidentiële voorwaarden, waardoor verdere onafhankelijkheid wordt gecreëerd.
De Federal Reserve staat echter onder toezicht van het Congres, dat erop gericht is ervoor te zorgen dat het de economische doelstellingen van maximale werkgelegenheid en stabiele prijzen bereikt. En de Fed-voorzitter moet een halfjaarlijks rapport over het monetair beleid aan het Congres voorleggen.
Waarom onafhankelijk zijn?
De belangrijkste rechtvaardiging voor een onafhankelijke Federal Reserve is de noodzaak om deze te beschermen tegen politieke druk op korte termijn. Zonder enige mate van autonomie zou de Fed door verkiezingsgerichte politici kunnen worden beïnvloed om een buitensporig expansief monetair beleid te voeren om de werkloosheid op korte termijn te verlagen. Dit zou tot hoge inflatie kunnen leiden en de werkloosheid op de lange termijn niet kunnen beheersen.
Voorstanders van onafhankelijkheid van de centrale bank beweren zelfs dat de politieke druk te groot is om het monetair beleid en de macro-economische besluitvorming te laten verstoren. In het bijzonder hebben politici kortetermijndoelen van herverkiezing, die de voorkeur geven aan inflatoir beleid dat de illusie wekt de lonen en werkgelegenheid te verhogen, maar ten koste van de groei op de langere termijn. Bovendien kan inflatie de koopkracht van valuta ondermijnen en schuldeisers en spaarders schaden.
Voorstanders van autonomie betogen dus dat een onafhankelijke Fed de economische langetermijndoelstellingen beter kan nastreven. Onafhankelijkheid kan het ook gemakkelijker maken om beleid uit te voeren dat politiek impopulair is, maar een groter algemeen belang dient. Een ander argument is dat de centrale bank gevuld moet zijn met economen en andere experts, in plaats van politici of mensen die onder politieke invloed staan.
Argumenten tegen onafhankelijkheid
Critici beweren dat het ongrondwettelijk is dat het Congres monetaire macht toekent aan een onafhankelijke quasi-overheidsinstantie. Volgens de grondwet heeft het Congres de macht om geld te munten en de waarde ervan te reguleren. In 1913 delegeerde het Congres deze bevoegdheid aan de Fed via de Federal Reserve Act van 1913. Sommigen beweren echter dat een dergelijke delegatie fundamenteel ongrondwettelijk is. Tegenstanders van de onafhankelijkheid van de Fed suggereren ook dat het ondemocratisch is om een niet-gekozen bureau te hebben, dat geen verantwoording moet afleggen aan het Amerikaanse publiek, en het monetair beleid dicteert.
Een ander argument tegen onafhankelijkheid is dat het een slechte coördinatie bevordert tussen het fiscale beleid van het congres (dwz belastingen en uitgaven) en het monetaire beleid van de centrale banken. Bijvoorbeeld als de overheid de belastingen verlaagt (soepel fiscaal beleid), maar de centrale bank de rentetarieven verhoogt (strak monetair beleid), waardoor een mismatch ontstaat die de inspanningen van beide ondermijnt.
Het komt neer op
Angst over de enorme uitbreiding van de balans van de Federal Reserve en twijfelachtige reddingsoperaties aan bedrijven zoals American International Group, Inc. (AIG) hebben geleid tot eisen voor meer transparantie en verantwoording. Recente oproepen in Washington om de Federal Reserve te ‘auditen’, zouden mogelijk de onafhankelijke status van de Amerikaanse centrale bank kunnen ondermijnen.